Wierzę, Panie...

Fot. Marcin Piotr Oleksa  

Kiedy człowiek zanurzony jest w cierpieniu, czas staje się bezczasem, a dzień zlewa się z nocą, stając się jednym trwaniem i walką życia ze śmiercią. Ale jak walczyć, skoro własne ciało wydaje się wrogiem, a każdy centymetr skóry i każda komórka sprawiają ból? I jak kibicować w tej walce stojąc z boku, kiedy serce rozrywa się na kawałki, bo nic zrobić nie można oprócz trwania i towarzyszenia w tej drodze przez mękę? 

Przychodzi taki moment przy szpitalnym łóżku bliskiej osoby, gdy słowa "bądź wola Twoja" nabierają głębszego sensu. Przychodzi taka chwila, gdy umęczony bólem człowiek pragnie już tylko jednego, odejść w pokoju i przerwać cierpienie, jakie staje się już nie do uniesienia zarówno dla cierpiącego, jak i współodczuwającego, czuwającego wraz z tym, który odchodzi. Przychodzi taki czas, gdy w ciszy szpitalnej sali możesz usłyszeć szept: "Czy wierzysz w Syna Człowieczego?". "A kim On jest, Panie?". "Jest Nim Ten, który teraz z tobą rozmawia. Ten, który jest z tobą od początku, najczulej jednocząc się z twoim bólem, obecny w tym cierpieniu, które nigdy nie jest na darmo. Tak jak na darmo nie był Krzyż, tak i wszystko czego doświadcza umęczony człowiek nigdy nie pozostaje jedynie cierpieniem w ziemskim i ludzkim wymiarze. Jest czymś głębszym. Czymś, czego żaden rozum pojąć nie potrafi, bo zrozumieć to można tylko wiarą. Czy wierzysz w to, że śmierć naprawdę została pokonana, i że ty też żyć będziesz?". 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Wierzę, Panie. Wierzę, bo czymże byłaby Wielkanoc bez tajemnicy Zmartwychwstania, którą przyjąć może jedynie wiara, gdyż rozum potrzebuje wytłumaczenia popartego naukowymi dowodami.

Wierzę, Panie, że to wszystko, czego doświadczyła moja Mama, ma sens, i że jej cierpienie i nasze współcierpienie, wpisane jest w Twój Boży plan, który dla nas przygotowałeś. Wierzę, że te dni, które niepostrzeżenie przeszły w tygodnie, są potrzebne nam, nie Tobie, ale zrozumieć to będziemy w stanie dopiero wówczas, gdy staniemy twarzą w twarz z Tobą, odkrywając z zadziwieniem sens tego, co tutaj i teraz wydaje się zupełnie pozbawione sensu. 

Wierzę, Panie, i nie buntuję się widząc, jak nadzieja cichutko wychodzi z sali, ze smutkiem zamykając za sobą drzwi. Nie winię jej za to, bo wiem, że nasze życie tutaj jest tylko pewnym etapem, i przypominam sobie słowa świadomie wypowiedziane przez moją Mamę zaledwie tydzień temu: "Widziałam Światło, ale jak chciałam do niego podejść, ono ode mnie odchodziło.".  

Teraz jest blisko. Obie jesteśmy już na to gotowe. Dostałyśmy dla siebie czas, który był nam potrzebny, by na fundamencie miłości utrwalić to, co poobijało życie. 

Pragnienie

tak mi się już chce Nieba

idealnego Szczęścia 

wpisanego w Wieczność

miłości na zawsze

i bez końca

i Ciebie Boże

z Sercem

gotowym zaspokoić

wszystkie tęsknoty

Alina Dorota Paul z tomiku "Pod skrzydłami"

(www.alinadorota.tumblr.com)

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

"Tylko w ciszy można żeglować po oceanie wspomnień. Tylko w ciszy usłyszysz nieme wołanie drugiego człowieka. W ciszy można wymierzyć subtelną wagę słów." W ciszy odchodzi człowiek. 

Moja Mama odeszła cichutko. Podarowała mi jeden z najpiękniejszych prezentów imieninowych. Czekała na mnie. Odeszła czwartego maja, z dotykiem mojej dłoni na policzku, pożegnana słowami: "Jestem, mamo. Jestem.". Czekała na te słowa. I czekała na mnie. 

Odeszła, a świat się nie zatrzymał. Ale zatrzymał się oddział endokrynologi, w milczeniu pochylając się nad tajemnicą śmierci. Przystanęły godziny zwyczajnego dnia, na jakiś czas obejmując mnie bezczasem. Moje życie już nigdy nie będzie takie samo, bo tej dziury w sercu nie zalecza czas. I choć wiem, że Mama jest przy mnie, tylko w innym wymiarze, zawsze już będę czuła jej brak. I nie przestanę za nią tęsknić. 

I choć w ludzkim pojęciu przegraliśmy tę walkę, wierzę, Panie, że tak naprawdę została ona wygrana. Ty przyjąłeś wszystko, i te ostatnie tygodnie, dni i godziny jej bólu, i wszystkie lata, gdy Mama zmagała się z ludzkimi słabościami. Ty jesteś Drogą, Prawdą i Życiem. Wierzę w to, Panie. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Z całego serca chciałabym w tym miejscu podziękować wszystkim lekarzom Kliniki Endokrynologi Szpitala Klinicznego przy ul. Jaczewskiego w Lublinie, za wielkie zaangażowanie i zawziętą walkę o moją Mamę. Szczególne podziękowania należą się doktor Ewie Obel, prowadzącej Mamę od początku, do samego końca mówiącej śmierci stanowcze: NIE!; oraz doktor Anecie Szafraniec za oddanie, wsparcie, dobre słowa i serce, tak bardzo potrzebne w tej szpitalnej rzeczywistości. 

Na ręce pani Anny Iwanek, pielęgniarki oddziałowej Kliniki Endokrynologi, składam ogromne podziękowania i wielkie wyrazy szacunku za trud pracy i poświęcenie cudownego zespołu pielęgniarek, którym kieruje. Dziękuję za łagodność i cierpliwość w stosunku do pacjentów i ich rodzin, za prawdziwą troskę, fachową opiekę i ciche bycie obok, kiedy po prostu brakuje słów. 

Dziękuję również paniom salowym za ich pracę, może i mniej spektakularną niż działania lekarzy, ale niezbędną, wykonywaną z pokorą i skromnością, a przy tym z poszanowaniem godności każdego pacjenta. 

Dziękuję za wszystkie słowa wsparcia i za modlitwę, bez której nie dałabym rady unieść tych minionych i obecnych dni. O tę modlitwę proszę, bo dzięki niej obie jesteśmy silniejsze, każda po swojej stronie mlecznej mgły. 

Tak, wierzę, Panie. Tobie zaufałam. Prowadź mnie...    

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa