Szczęście szumiące topolą

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Są takie miejsca, które się wpisują tęsknotą w serce człowieka. Są tacy ludzie, do których serce wyrywa się i biegnie, nie patrząc na odległości ani czas. Są takie chwile, które chce się zatrzymać pomimo świadomości, że przeminą, i do których sięga się pamięcią serca wtedy, gdy dopadnie nas smutek i gdy świat wokół poszarzeje, a życie dokuczy. Znasz je, prawda? Każdy z nas ma w sobie takie miejsca, ludzi i chwile, które wniosły magię do prozy codzienności i pozwoliły przetrwać trudny czas. 

Dla mnie takim miejscem są Dąbki. Wiem, że jestem monotematyczna, ale ta maleńka miejscowość to moje miejsce na ziemi, gdzie ręką dotykam Szczęścia. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Dąbki, mała wioska rybacka, od kilku lat uzdrowisko, ze względu na tutejszy mikroklimat sprzyjający górnym drogom oddechowym, położona między Koszalinem a Darłowem, z atmosferą wyciszenia i spokoju jakiego nie odnajdzie się w pobliskim Mielnie czy Darłówku. Miejsce, które nieodmiennie mnie zachwyca od ponad dziesięciu lat, i gdzie co roku, każdego lata, wracam po nowe wspomnienia i po energię, z której czerpię przez długie miesiące pracy. 

Pozwolisz, że dziś zabiorę Cię właśnie tam, nad morze, do miejscowości, która budzi skrajne uczucia - bo można ją pokochać i zapisać głęboko w sercu, albo się nią rozczarować, oczekując zupełnie czego innego. Spędzimy ten dzień razem, dobrze? Pokażę Ci to wszystko, co kocham; przedstawię Ci ludzi, którzy są dla mnie bardzo ważni i opowiem Ci dlaczego tak trudno mi stąd wyjeżdżać, gdy kończy się lato... 

Fot. Beata Soczyńska

Łabędzia rodzina z Jeziora Bukowo

Zaczniemy od spaceru nad jeziorem. Jezioro, las i morze, to wszystko jest w Dąbkach na wyciągnięcie ręki, dając możliwość wyboru w zależności od pogody i nastroju. Jezioro Bukowo, zamieszkałe przez kaczki i rodzinę łabędzią, która niepodzielnie tu króluje, odwiedzane przez mewy, rybitwy i wróble, to dobre miejsce na przedobiedni spacer lub przejażdżkę rowerkiem wodnym czy kajakiem. Ze względu na płytkość jeziora znajduje się tu wiele szkółek windsurfingowych. Ślizgające się na powierzchni jeziora białe maszty wyglądają jak ptaki z rozłożonymi skrzydłami lądujące na wodzie. Po drugiej stronie, w oddali, wolno obracają się wiatraki. W nocy sygnalizują czerwonymi światełkami o swojej obecności, nie odpoczywając ani przez chwilę. 

W letnie wieczory na pomoście przy jeziorze odbywają się festyny, z muzyką na żywo i smakołykami tutejszych mieszkańców oraz specjałami kuchni wielu ośrodków wypoczynkowych, promujące w ten sposób maleńkie Dąbki, przez wiele lat tak bardzo zapomniane. 

Majestatyczny Pan Łabędź z Jeziora Bukowo  

Spójrz, idąc prosto, wejdziemy w leśną aleję prowadzącą do Dąbkowic i do przekopu, czyli miejsca, gdzie morze łączy się z jeziorem. Spacerując tędy można usłyszeć rozmowę drzew, które kołysząc się na wietrze, pochylają ku sobie smukłe korony, i z cichym skrzypieniem wymieniają się najnowszymi ploteczkami. Zapach sosen odurza, a mieszkające tu ptaki rozświergotanym śpiewem cieszą się każdą chwilą zarówno słonecznego, jak i pochmurnego dnia. Lubię się im przysłuchiwać. Jest w nich tyle prostej radości, którą umieją odnaleźć w istnieniu wychwalając życie, które zawsze jest cudem. 

Las nie umie milczeć. Szumi, szemrze, podśpiewuje, trzaska suchymi gałązkami, skrzypi i pohukuje, stuka i gwiżdże. Jest domem dla wielu zwierząt, które w ciszy spokojnego dnia można podsłuchać, a wieczorem napotkać. 

Las pachnie odurzająco i otula spokojem

Falochrony na przekopie, na których lubią przysiadać mewy i kormorany

Widzisz, idąc lasem, doszliśmy do morza. Słyszysz jak wita nas swoim szumem? Bezkres wody, w który mogę wpatrywać się godzinami, odnajdując odpowiedzi na wiele pytań, które są we mnie. Czujesz aksamitny piasek pod nogami? Biały, z tysiącami odrębnych ziarenek, z których każde jest doskonałością. Razem tworzą plażę, którą przyjmujemy jako coś oczywistego nad morzem, nie zastanawiając się ile milionów takich ziarenek zostało nam podarowanych, abyśmy mogli na nich przysiąść, aby odpocząć, czy położyć się z zamkniętymi oczami, pozwalając słońcu na pieszczotę. 

Właśnie tu, za przekopem, gdzie plaża jest już prawie dzika, można znaleźć wyrzucone przez morze bursztyny, jaśniejące w słońcu i odbijające się blaskiem. A tu, na starych spróchniałych falochronach, które każdego roku nieodmiennie mnie wzruszają, przysiadają czarne kormorany, pozwalając się podziwiać z daleka. Kocham to miejsce. Jestem tutaj, tak po prostu, szczęśliwa. 

Kormorany na falochronach

Przekop - miejsce, w którym morze łączy się z jeziorem

Czasami jest taki mały, że da się przejść na drugą stronę po bursztyny

Magiczne spotkanie z Kornelią i Aurelką. W tle przekop. 

I kocham ludzi, których Dąbki mi podarowały. Przez dziesięć lat trochę się ich uzbierało... Właśnie to miejsce nauczyło mnie, że ludzkie serce nie stawia granic i ma ogromną pojemność, i że podarowane komuś dobro wraca podwojone, a Pan Bóg wypełnia w tych naszych sercach luki, dziury i zranienia, dając nam innych ludzi do kochania i obdarowując nas ich ciepłem. 

Ten spacer, od jeziora, lasem i morzem był długi i męczący. Odpoczniemy w miejscu, od którego wszystko się dla mnie zaczęło. Dom Wypoczynkowy "Maria" w Dąbkach i magiczny taras, na którym można się poczuć jak w zaczarowanym ogrodzie. Wabiąc zapachem kawy i subtelnością pięknie skomponowanych kwiatów, zaprasza na chwilę wytchnienia. Przysiadające na zielonych listkach i kolorowych płatkach motyle przyglądają się ciekawie miejscu, którego nie chce się opuszczać. Zadomowione jaskółki przelatują nisko, łapiąc w locie natrętną muchę, a wróbelki przysiadają w oddali, ćwierkając głośno i dzieląc się tą radością z wszystkimi dookoła. 

Zaczarowane miejsce - taras w DW "Maria" 

Mój Eden... 

Pozwolisz, że napijemy się tutaj kawy, zaparzonej w filiżankach? Usiądź wygodnie i poczuj wyciszającą atmosferę tego zakątka, w którym naprawdę czuję się jak w raju, a Ty? Nie będziesz mieć nic przeciwko, jeśli wypijemy tę kawę w towarzystwie? Pozwól, że Ci przedstawię tych, do których moje serce przytuliło się wiele lat temu i tak już zostało - przytulone i szczęśliwe przy nich, rozdarte tęsknotą z dala od nich.

Maria i Franciszek Sawiccy, właściciele tego pensjonatu, do którego ludzie co roku wracają właśnie dla nich, i dla tego klimatu jaki tu stworzyli. Dla ciepła, serdeczności, życzliwości i zainteresowania w stosunku do każdego, kto zechce tutaj wypoczywać. Mecenasi sztuki, wspierający wiele inicjatyw podejmowanych w tej maleńkiej nadmorskiej miejscowości. Dla mnie tak bliscy, jak najbliższa rodzina. Jak rodzice, których się kocha i szanuje. I do których wraca się z tęsknotą i miłością. 

Maria Sawicka, dla mnie ktoś wyjątkowy...

... i najbliższy

Franek Sawicki, bliski jak ojciec. Z nimi zaczynał się każdy mój dobry dzień.

W międzyczasie, na krótką chwilę przerwy od pracy, przysiądzie przy nas Alicja, nieustannie zadziwiająca mnie swoją pamięcią i zorganizowaniem. Jeśli choć raz zatrzymasz się w tym miejscu, Alicja zapamięta nie tylko pokój, w którym przebywałeś, ale i Twoje upodobania, a nawet kaprysy. 

Alicja Czekała, doskonale zorganizowana dobra dusza tego miejsca

  

Babeczki do kawy przyniosła Ela, pełna energii i nie potrafiąca siedzieć bezczynnie osóbka. Przy niej nigdy nie jest mi zimno, bo Ela, oprócz pomysłów na wypełnienie czasu dzieci, młodzieży i dorosłych, ma w sobie proste ludzkie dobro, od którego robi się ciepło. Szczególnym blaskiem zaś emanuje zawsze wtedy, gdy przy niej pojawia się Zbyszek, jej mąż, od lat ten sam, zapatrzony w Elę jak w obrazek. Tak miło przy nich posiedzieć i popatrzeć... 

Ela Krukowska, bardzo dobry człowiek... 

Ela i Zbyszek, lubię z nimi siedzieć i rozmawiać... 

A to tutejszy Proboszcz, ksiądz Andrzej, który też lubi odwiedzać to miejsce. Koneser dobrej kawy, wymagający rozmówca i głęboki duchowo kapłan z dobrym poczuciem humoru. Ludzie wracają do Dąbek, aby go słuchać w kazaniach, które stawiają wysoką poprzeczkę i zmuszają do głębokich refleksji i zatrzymania. Wielu wyjeżdża stąd tak napełnionych duchowo, jak po odbyciu osobistych rekolekcji. Ja czuję się tak za każdym razem, gdy opuszczam Dąbki. Dzięki księdzu Andrzejowi Pęcherzewskiemu nie marnuję tego czasu, który otrzymuję tu, w ukochanych Dąbkach, tylko wykorzystuję go na wewnętrzne porządki i spoglądam na życie inaczej niż dotąd. I mam to szczęście, że oboje z mężem mamy w księdzu Andrzeju prawdziwego przyjaciela.  

Ksiądz Andrzej, nasz mentor i przyjaciel

Jeszcze jedno miejsce jest dla mnie ważne i wyjątkowe - pokój 101 na pierwszym piętrze, z oknami wychodzącymi na wschód, za którymi usypia mnie i budzi ogromna topola, szumiąca swoimi drobnymi liśćmi, w które wplątuje się Szczęście. Lubię słuchać jak wiatr porusza jej gałęziami, otulając mnie dźwiękiem, który wycisza. Ten pokój to mój azyl, w którym odpoczywam i piszę. Przyjemny chłód balkonu daje mi cień, który sprzyja momentom wytchnienia. Siadam na swoim wyjątkowym leżaku i wsłuchuję się w słowa, które odnajduję w sobie. Spisuję je, ubierając w zdania, z których powstaje książka. Ten czas jest tylko dla mnie i nic poza słowami nie ma do mnie dostępu. Dlatego w książkach, które piszę, jest tyle emocji - to magiczne miejsce, Dąbki i Dom Wypoczynkowy "Maria" dają mi to wszystko, czego potrzebuję, otaczają ludźmi, których ogromnie cenię, niektórych kocham jak najbliższych, przy wielu lubię się zatrzymywać; słucham i zapamiętuję, wpisuję w serce i rozmawiam patrząc w oczy, bo każdy kogo tu spotykam, jest dla mnie ważny. I wyjątkowy. I na każdego działa czar "Marii", którego nie sposób opisać żadnymi słowami. Bo tutaj po prostu trzeba być, aby to poczuć i zrozumieć. 

Spotkania autorskie mają w Dąbkach swój niecodzienny urok

Przygrywała nam muzyka świerszczy...

... a nastrój tego wieczoru pozostał na długo

Pani Hania przyjechała do "Marii" po przeczytaniu "Samotności..."

... a dla Kornelii i dla mnie był to piękny czas, na który czekałyśmy...

To już koniec naszego spaceru po Dąbkach. Dziękuję, że byłaś i byłeś tu ze mną. Jeszcze tu wrócimy, nad Bałtyk, niezmiennie piękny i przyciągający. Gdy dokuczy jesień, i chlapa, i słota, zabiorę Cię tam, gdzie Szczęście szumi topolą...

Monika A. Oleksa  

Dziękuję za ten wspólny spacer...