Wieczór nad morzem

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Wieczorne morze ma w sobie spokój, którym obejmuje wszystkie sprawy minionego dnia. Łagodnym szumem koi i wycisza, przygotowując człowieka na nocny odpoczynek. Zabiera to, co ciąży, martwi i niepokoi, zostawiając pod powiekami pofalowany bezkres, układający się morskim pięknem wymalowanym na obrazie rzeczywistości. 

Każdego roku przyjeżdżam tutaj, aby uczyć się od niego cierpliwego trwania i ciszy, w której potrafię usłyszeć prawdziwą siebie. Patrząc na potęgę, która rozciąga się przede mną bez żadnych granic, przewartościowuję swoją codzienność wybierając to, co naprawdę ważne, a odrzucając wszystko, co miałkie i małostkowe. Po wielu latach szukania siebie potrafię dokonywać wyborów, do których dojrzałam, bez tłumaczenia się tym, którym się to nie podoba i którzy chcieliby stworzyć mnie po swojemu. Po długiej i niełatwej pracy nad sobą, i po wielu rozmowach z ludźmi, którzy uczyli mnie patrzeć na własne życie z dystansem zrozumiałam, że nie da się żyć bez stawiania granic tym, którzy chcą za dużo. Przepracowałam w sobie lęk, który paraliżował każdy krok w nieznane i nauczyłam się walczyć o swoją rodzinę, która jest dla mnie najważniejsza. Zrozumiałam siebie i zaakceptowałam się taką, jaka jestem, bez wyszukiwania niedoskonałości i bez skupiania się na słabościach, które są nierozerwalną częścią życia człowieka. Dojrzałam również w swojej kobiecości i nie zamieniłabym tego czasu na żaden inny. 

Fot. Beata Soczyńska 

To wszystko podarowało mi morze i ludzie, których tutaj poznałam. W tym wszystkim również wspierał mnie mój mąż, pokazując mi jak wielką wartość ma małżeństwo i jedność małżonków. 

Spokój Dąbek - maleńkiej nadmorskiej miejscowości, w której odnalazłam swój drugi dom, wsiąka we mnie. Zamykam go w sobie i magazynuję wiedząc, że będę go potrzebować, gdy już wrócę do pracy i codziennych obowiązków. Czerpię z serdeczności ludzi, którzy są wokół mnie - z każdym rokiem bliżsi, i delektuję każdą chwilą tutaj, którą smakuję jak poranną kawę. Ta kawa stała się naszym rytuałem, a ja - kawiarką. Codziennie po śniadaniu zaparzam kawę, do której oprócz tradycyjnych przypraw, dodaję szczyptę miłości. Tę kawę wypijam z bliskimi mojemu sercu ludźmi, którzy nadają temu miejscu jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny klimat. Ten mój czas tutaj to prezent, który doceniam, ciesząc się każdym dniem, spotkaniem i rozmową. Bliskością, która zawsze ma swój początek w sercu i jest jak dotyk aksamitnego piasku pod stopą, na którym zostawiamy swoje ślady. Takie same ślady zostawiają we mnie ludzie, których każdego lata spotykam w Dąbkach i przy których lubię się zatrzymywać, dając i otrzymując. 

Fot. Beata Soczyńska

Wieczorem, gdy plaża pustoszeje, a wszystko wokół wycisza się tak jak morze, lubię patrzeć na chowające się za horyzontem słońce, myśląc o tym, co odchodzi wraz z kończącym się dniem. Ciekawskie mewy podchodzą blisko, przyglądając się uważnie i komunikując, że nie pogardziłyby smacznym kąskiem. Bez pośpiechu kroczą na swoich chudych, patykowatych nóżkach, zostawiając na piasku ślady w kształcie kotwicy. Odkąd to odkryłam, zadziwia mnie to nieustannie. Ta doskonałość stworzenia w najdrobniejszych szczegółach. Lubię słuchać ich krzyku o poranku. Nie przeszkadzają mi podniebne krzykaczki. Tęsknię za nimi przez cały rok i cieszę każdym spotkaniem z nimi, nazywając je przyjaciółkami. 

Rybackie kutry wyruszają na nocny połów. Gdy wrócą, mewy nie odstąpią ich na krok. Będą krążyć w oczekiwaniu na odrzucone kawałki ryb, wyciągniętych z głębin morza. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Wieczorne powietrze pachnie wilgocią morza. Wiatr porywa go i niesie wgłąb lądu. Słońce powoli zniża się, okrywając purpurowymi kolorami. Wygląda zupełnie tak, jakby przymierzało kolorowe stroje, nie mogąc się zdecydować, w jakim mu do twarzy. Złoty szlak rozświetla powierzchnię morza, na której krople skrzą się drobinkami diamentów. Żadne zdjęcie ani obraz nie są w stanie oddać piękna, jakie wymalowała natura. Doskonałość. To słowo nasuwa mi się nieustannie, gdy wpatruję się w cuda, które mam przed sobą, tuż na wyciągnięcie ręki. 

Nadmorskie kamyki dzisiaj milczą. Nawet one nie chcą zakłócać tej ciszy, która wraz z wieczorem otula wszystko. Zaczepiane przez rozbawione fale, trwają w swojej powadze, gromadząc w sobie opowieść, którą niebawem usłyszę. Usłyszy ją każdy, kto pochyli się nad nimi, wsłuchując w odgłosy nieba i ziemi, tulonych do snu. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Pomimo ciemności, morze nie zasypia. Pluska i chlupocze dając znać, że jest i trwa. Swoim szumem usypia wszystko dookoła, samo czuwając. Rozmawia z lasem, który nocą się ożywia, łaskawie chroniąc rozpostartymi konarami drzew życie, które się w nim toczy. Rozmawia z rybakami, którzy właśnie nocą wyruszają na łów. Zapewnia o swojej niezmienności. 

Zostawiam je, wracając brzegiem do pokoju, w którym czeka na mnie mój "natychający" leżak. Wyciszona, pozwalam myślom płynąć, spisując je i zachowując. 

Mój wieczór nad morzem, pełen obietnic tego, co przyniesie kolejny dzień, który przyjmę jak podarunek. Za każdy jestem wdzięczna. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa  

Fot. Beata Soczyńska