Wielkopostne rozważania z Marią Magdaleną: Trzeci upadek

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Im bliżej końca tej morderczej drogi, Panie, tym mniej sił. Każdy krok to wyzwanie i wysiłek, który podejmujesz pomimo wyczerpania. Twoje ramiona zdrętwiały zupełnie, a plecy pochyliły się pod ciężarem, którego nie dajesz już rady unieść. Zaczepiona o kamień stopa nie utrzymuje równowagi. Upadasz, Panie. Po raz trzeci upadasz pod krzyżem. 
Zniecierpliwieni żołnierze krzyczą i poszturchują Cię ciężkimi butami. Oni jak najszybciej chcieliby dopełnić swojego obowiązku i dokończyć to przedstawienie, które już ich nie bawi. Tłum też wydaje się znudzony i czeka na finał, poszemrując między sobą ze złośliwymi uśmieszkami. Czy w tej rzeszy ludzi są ci, których pokochałeś, Panie? Czy miał odwagę pójść za Tobą ten, który deklarował oddanie: "Panie, z Tobą gotów jestem iść nawet do więzienia i na śmierć.", a potem, nim kogut zapiał, trzy razy wyparł się Ciebie: "Nie znam tego Człowieka." 
Wybaczasz każdy błąd i każdy upadek, choć tak często Ciebie lekceważę. Wybaczasz, przekuwając ludzką słabość w moc, do której uzdalniasz. Tę moc dajesz, Panie tym, którzy powstają nawet z najboleśniejszego upadku. Tym, którzy Tobie zaufali i w Tobie złożyli swoją nadzieję. Tym, którzy jak Piotr, gorzko zapłakali, żałując i sercem skłaniając się ku Tobie. 
Bóg-Człowiek w pyle kalwaryjskiej drogi, powstający, aby do końca dopełnić to, co zostało zapowiedziane: "On to, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej." FP 2, 6-8
Panie Jezu, nie pamiętaj, proszę, chwil mojej słabości, gdy wiara okazała się zbyt słaba, aby przenieść góry i wyznać, że należę do Ciebie; ale pamiętaj, proszę, te momenty, gdy gorzko zapłakałam uświadamiając sobie własną grzeszność i ludzką słabość, którą uczysz mnie przezwyciężać, wskazując, że dla tych, którzy z ufnością idą za Tobą, nie ma takiego upadku, z jakiego nie można by się podnieść.


Jeszcze tak niedawno, zaledwie kilka dni temu, okrzyknięto Cię Królem. Na drodze, którą wjeżdżałeś do Jerozolimy, słano płaszcze, a z ust tych, których nauczałeś, płynęły słowa radośnie wielbiące Boga: "Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach!" 
W ludzi wstąpiła nadzieja i wszyscy oczekiwali cudu. 
Teraz stoisz, Panie, przed tymi samymi ludźmi, którzy pozdrawiali Cię gałązkami oliwnymi na tamtej drodze. Stoisz nagi, z szat obnażony. Stoisz, nie mając nic do ukrycia, a Twoje umęczone Ciało jest jedną wielką, krwawiącą raną. Twoje cierpiące, obnażone ciało wypełnia każdą raną wolę Ojca. Jakże bezbronny jesteś, Panie. Poniżony i odrzucony, zachowujesz godność człowieka, którą chciano Ci odebrać. Tej godności uczysz mnie, Panie, przypominając, że moje ciało jest świątynią Ducha Świętego, i że nie należy wyłącznie do mnie. 
Stojąc przed tymi, którzy drwią i wyśmiewają się z Ciebie, uczysz mnie, Panie, czystości, pokory i skromności oraz uszanowania każdego człowieka, którego stawiasz na drodze mojego życia, bez względu na to, jak wygląda i kim jest. 
Naucz mnie nie zabijać człowieka w człowieku słowami, które ranią częstokroć bardziej niż przemoc fizyczna. Pomóż mi, Panie Jezu, zachować serce czyste i z ufnością zwrócone do Boga, które pomimo obnażenia, pomówień i poniżenia zachowa godność człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boga. 
Twoja Maria Magdalena


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nowa Opowieść O Dwunastu Miesiącach: Luty

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty nie mógł się zdecydować, czy bliżej mu do Zimy czy do Wiosny. Był taki w pół kroku. Pół kroku po i pół kroku przed, gdzieś między pozimiem a przedwiośniem. Należał do miesięcy zimowych i starał się wywiązywać z zimowych obietnic. Od czasu do czasu sypnął śniegiem, zmroził lodowatym powietrzem, ale częściej niż Styczeń rozmawiał ze słońcem, starając się przekonać je, by dłużej poogrzewało przemarzniętą ziemię, dając ludziom sygnał, że Wiosna jest już w drodze.  Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty był marzycielem. Był inny od wszystkich miesięcy roku. Najkrótszy i taki niby zimowy, ale już zapowiadający przemianę, wybudzenie i wiosenne ocieplenie. Zazdrościł Marcowi przywileju wprowadzania Wiosny. Luty też chciał budzić uśpioną przyrodę, sprowadzać z dalekich krajów czaple, żurawie i bociany, oswajać nieśmiałe krokusy i składać na policzkach ludzi słoneczne pocałunki. Nie chciał, by kojarzono go z przeciągającym się oczekiwaniem, zimnem które już
Czytaj więcej

Podaj dalej

Obraz
"Jeden z najgłębszych sekretów życia polega na tym, że tylko to wszystko, co robimy dla innych jest tym, co naprawdę warto robić." Lewis Carroll   Fot. Marcin Oleksa   Kilka dni temu, spacerując ze swoim Pieszczochem, spotkałam sąsiadkę. Wymieniłyśmy ciepłe pozdrowienia i uśmiechy ( bo przecież to nie boli - pamiętacie post o życzliwości?) ; ja przystanęłam, moja sąsiadka również. Porozmawiałyśmy o życiu i jego ważnych i nieważnych codziennościach. Miłe spotkanie ludzi, którzy chcą się wymienić swoim ciepłem. W tej krótkiej chwili zatrzymania i serdeczności świat uśmiechnął się do nas swoją piękną jesienią, a ja poczułam, że muszę się tym ciepłem podzielić i podać go dalej. A wystarczył tylko jeden serdeczny uśmiech mojej sąsiadki... Uśmiech, dobre słowo, serdeczność; coś, co bezinteresownie dostajemy od drugiego człowieka - nie powinniśmy tego zostawiać dla siebie, tylko przekazywać dalej. Jestem marzycielką, wiem, ale pomyślcie, o ile świat byłby piękniejszy,
Czytaj więcej

Zapach Wiosny

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa W piątek po raz pierwszy w tym roku poczułam zapach wiosny. W środku rozpędzonego miasta przystanęłam zaskoczona, że to już i że podeszła tak blisko, aby ją zauważyć. I pomimo tego, że świat wokół jeszcze taki nijaki, szaro-bury, a niekiedy brunatny, delikatne sygnały, które wysyła ta wyczekiwana przez wielu pora roku, zwiastują jej przyjście, i żadne plany Zimy już tego nie pokrzyżują.  Jak pachnie wiosna? Trudno ten zapach opisać słowami i trudno porównać do czegokolwiek, ale kiedy go poczujesz, wiesz, że nie pomyliłeś go z niczym innym. Jest wyjątkowy, świeży i dodaje energii do działania. Przynosi dobre myśli, rozbudza nadzieję i rozpala oczekiwanie - teraz już coraz bardziej niecierpliwe, na słońce i ciepło, wyziębione zimowym chłodem.  Fot. Marcin Piotr Oleksa   Zwabiona tym zapachem, który poczułam tak wyraźnie, wyruszyłam naprzeciw Wiośnie, chcąc ją przywitać, zanim rozgości się wśród nas na dobre. Spokojna toń Wisły, która mnie zatrzy
Czytaj więcej