Drobiazgi, z których składa się życie

Fot. Marcin Oleksa 

Szary, pozbawiony liści krzak rozkładający szeroko swoje wyciągnięte w górę ramiona, a wśród nich puszysty szary wróbelek, którego nie dostrzegłabym, gdyby nie jego radosne wyśpiewywanie chwalące życie każdą nutką, przy którym przystanęłam. Zatrzymałam się i zachwyciłam drobiazgiem i prostotą, z których składa się życie. Mały wróbelek śpiewał, mój pies wsadził nos w kreci kopiec, a ja chłonęłam tę chwilę zatrzymania, doceniając to, że ją dostałam. I dostrzegłam. 

Kolejny drobiazg. Rozpędzona Warszawa, która nigdy nie przystaje. Okolice Dworca Centralnego i przystanek tramwajowy pełen ludzi. Obcych, obojętnych, nieufnych. Przytulona do wiaty, nieco na uboczu, stała młoda dziewczyna, prawdopodobnie studentka. Zatrzymał mnie smutny, nieobecny wyraz jej twarzy, a potem łzy, których nie umiała powstrzymać, choć bardzo się starała. Była w tym smutku i żalu tak bardzo osamotniona, pomimo otaczających ją ludzi, którzy nerwowo spoglądali na wyświetlacz odmierzający czas przyjazdu tramwaju i na ekrany swoich komórek. Dostrzegłam ją i jej smutna twarz tak bardzo przykuła  uwagę, że moje serce miało wielką ochotę podejść do niej i po prostu ją przytulić. Bez słowa. Ofiarowując jedynie odrobinę ciepła i dając sygnał: "Nie jesteś z tym sama." Nie zrobiłam tego. Nie miałam odwagi. A powinnam... 

Sunący po szynach tramwaj, zatłoczony pomimo niedzielnego wieczoru. Naprzeciwko mnie i Basi, która przygarnęła mnie do siebie w gościnę :), siedziała starsza kobieta. Przy niej trwała na straży kula, nieodłączna towarzyszka spacerów i samodzielnego poruszania się. W drobnych, zadbanych dłoniach przesuwały się paciorki różańca, przeplatając wraz z długą podróżą przez Warszawę. Twarz kobiety, pomimo podeszłego wieku, zachowała piękne ślady dawnych lat; pogodne oczy obserwowały świat bez goryczy i uprzedzenia. Gdy podniosłam się, zmierzając do drzwi wyjściowych u celu naszej podróży, kobieta zatrzymała mnie, a w zasadzie nas - mnie i Basię, pytaniem: "Czy panie są siostrami?"

"Nie, ale jesteśmy bliskimi przyjaciółkami." - odpowiedziałam, uśmiechając się do niej. Basia też się uśmiechnęła, a w tramwaju zrobiło się jakoś cieplej, pomimo mroźnego chłodu za oknem. 

"Piękne kobiety." - powiedziała nieznajoma, również się uśmiechając. "I wzajemnie." - odpowiedziała Basia, a dziewczyna, którą ta starsza kobieta nagle się stała, spuściła głowę zawstydzona i zapatrzona gdzieś w lata, które tak do końca nie odeszły. 

"Piękną duszę widać pomimo upływu czasu." - powiedziałam jeszcze na odchodne i rozstałyśmy się, życząc sobie wzajemnie wszystkiego dobrego. Nieznajomi, obcy sobie ludzie, którzy zatrzymali się przy sobie choć na chwilę. Na kilka minut, ale tak niesamowitych, że nie można o nich zapomnieć. Ogrzały ciepłem, którego czasami na próżno szukamy w niewłaściwym miejscu. 

I jeszcze jedno spotkanie, całkiem nieoczekiwane i zupełnie inne. Późne popołudnie i ciemna, niezachęcająca do spacerów Praga, po której wędrowałyśmy razem z Basią do jednej z bibliotek. Mapka, którą miałyśmy i wskazówki, jakie dostałyśmy doprowadziły nas do punktu, w którym utknęłyśmy. Pochylone nad mapą, którą próbowałyśmy skonfrontować z tym, co nas otacza, usłyszałyśmy spokojny, nienachalny głos: "Dokąd panie chcą dojść?" "Do ulicy Brzeskiej." - odpowiedziałyśmy zgodnie i spojrzałyśmy w pełne spokoju oczy mężczyzny, z typu tych, których zazwyczaj mija się zupełnie obojętnie, albo z niechęcią odwraca głowę, żeby tylko nie ściągnąć spojrzeniem i nie sprowokować do rozmowy, zaczepki, prośby. Ubrany bardzo skromnie, przesiąknięty nikotyną, w szarej kurtce i szarej czapce naciśniętej na czoło. Człowiek. Ktoś, kto pomógł, bo dostrzegł kogoś w potrzebie. Choćby zagubionego na ulicach dużego miasta, jak my. Wskazał nam drogę, a my podziękowałyśmy słowem, skinieniem głowy i uśmiechem. "Mój Wędrowiec." - powiedziała cicho Basia, gdy odchodziłyśmy ( jej najnowsza książka, "Wędrowiec", ukaże się już na wiosnę i będzie prawdziwą ucztą dla każdego wymagającego Czytelnika!) Człowiek, którego dostrzegłyśmy. Człowiek, którego uszanowałyśmy. Bo każdy na to zasługuje. Na szacunek i godność, której nie można człowiekowi odbierać i której nie powinien odbierać sam sobie...

Drobiazgi. Kartki z życzeniami, które przychodzą, wkładane do skrzynki ręką zaprzyjaźnionego pana listonosza. Słowa, które docierają w telefonicznych rozmowach, spotkaniach i e-mailach. Szydełkowy Aniołek zrobiony specjalnie dla mnie dłońmi, które stały się bliskie. Spojrzenia, uśmiechy, gesty. To wszystko, z czego składa się nasze życie. To wszystko, czego nie należy lekceważyć; bo każdy z tych drobiazgów ma w sobie ogromną moc. Moc Miłości. 

Mój dom pachnie już świątecznymi wypiekami i grzybami. Wśród domowników czuć już to odświętne podekscytowanie i oczekiwanie; i choć tyle jeszcze pracy przede mną, cieszy mnie magia tych świąt, które dają bliskość, ciepło i radość, płynącą właśnie z serca tej Miłości, która przyszła do nas w betlejemskim żłóbku. 

A drobiazgi... z nich właśnie składa się życie. Jeśli nauczymy się je dostrzegać i prawdziwie nimi cieszyć, nasze życie nabierze kolorów tęczy, a magia świąt pozostanie w nas przez cały rok. Czego z całego serca życzę każdemu z Was:)

Monika A. Oleksa

 

Fot. Marcin Oleksa