Październikowa Premiera

Fot. Wydawnictwo FILIA 

Ile słów potrzeba, aby opowiedzieć historię? 94 037. W tylu słowach, nazbieranych nad morzem i zapisanych w zeszytach w kratkę, zamknęła się moja historia. Historia zainspirowana tabliczką i napisana z miłości do morza i z pragnienia, aby jak najdłużej przy nim pozostać, choćby tylko poprzez wejście między strony książki, której premiera już 17 października! 

W oczekiwaniu na chwilę, kiedy powieść trafi do rąk czytelnika, uchylam drzwi do świata moich bohaterów pozwalając na to, aby dyskretnie ich podejrzeć...

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

                                                                          

                                                                     ֍

Siedzieli naprzeciw siebie, grzejąc się przy herbacie doprawionej rumem. Dopiero po zdjęciu z siebie sztywnych od zimna i przemoczonych ubrań Maks poczuł, jak bardzo zmarzł. Artur Jończyk. To on ściągnął Maksa z falochronu, przywiózł do swojego domu i wepchnął do łazienki, podając mu czysty ręcznik i kupkę suchych ubrań wyjętych z szafy. Dał też Maksowi czas na gorący prysznic, przebranie się i ochłonięcie. Sam w tym czasie przygotował herbatę i dwie szklanki na whisky, wiedział bowiem, że bez tego się nie obejdzie. 

Zapach smażonej ryby wywabił Maksa z łazienki. Stając w drzwiach kuchni, przymknął oczy i przez chwilę wsłuchiwał się w odgłosy domowej krzątaniny. Odwykł od tego. Przez tyle lat żył prawie jak samotnik, dopuszczając do siebie ludzi na bezpieczną odległość. Taką, która nie groziła przywiązaniem i po której nie zostawała gdzieś w środku przestrzelona dziura.  

– Flądra. Z dzisiejszego połowu. 

Otworzył oczy i spojrzał na człowieka, którego po tylu latach nieobecności mógł nazwać przyjacielem. 

– Gdzie Kasia? – spytał, rozglądając się po znajomej kuchni. Kiedyś często tu bywał. Wtedy jeszcze wszystko było dużo prostsze. Życie tak nie bolało. 

– W pracy. Dzisiaj ma drugą zmianę. Wróci po dwudziestej pierwszej. 

– A Kornelia? 

Artur uśmiechnął się, stawiając na nakrytym ceratą stole talerz z parującą rybą. 

– Dawno cię nie było, Maks. Kornelia mieszka w Gdańsku. Skończyła anglistykę i teraz tam pracuje. Nie wróci do Darłówka. To już nie jest ta dziewczynka, którą pamiętasz. – Artur usiadł przy stole, wskazując Maksowi miejsce naprzeciwko siebie. 

– Wszystko się zmienia… – Maks spojrzał w okno. Po szybie spływały smutne krople jesiennego deszczu. Krótki dzień pochmurniał coraz bardziej, aby wkrótce stać się wieczornym mrokiem, kryjącym w sobie wiele znaków zapytania. 

– Kiedy wróciłeś? – Głos Artura wyrwał Maksa z zamyślenia. 

– Nie wróciłem. Przyjechałem. Dwa dni temu. Matka jest w szpitalu. Nie jest dobrze. 

– Nic nie wiedziałem. – W głosie mężczyzny Maks wyczuł współczucie. – Gdybym mógł ci jakoś pomóc, to wiesz… 

Maks machnął ręką i pokręcił głową, zawstydzony wdzięcznością, którą poczuł. 

– Dlatego wlazłeś na ten falochron? 

– Nie. Nie dlatego – odpowiedział, patrząc przyjacielowi prosto w oczy. W jego spojrzeniu krył się ból. I wściekłość. – Beata… Nie wiedziałem, że nie żyje. 

– Nikt cię nie zawiadomił? – Artur wciągnął powietrze i założył ręce za głowę. 

– Nikt nie miał ze mną kontaktu, tylko matka. Nic nie powiedziała. 

– Napijmy się. – Mężczyzna podsunął w stronę Maksa szklankę z alkoholem, a potem odchylił się na krześle. 

Pierwszy łyk rozgrzał przełyk, drugi pozostawił po sobie specyficzny smak. 

– Dlaczego umarła? 

Artur odstawił szklankę i spuścił głowę. Palcem wskazującym zataczał koło na brzegu szkła, odrysowując niewidzialną prostokątną kreskę. 

– Pytasz mnie, dlaczego Bóg ją zabrał czy o okoliczności? 

– Boga w to nie mieszaj, sam się z Nim rozmówię. Opowiedz mi o okolicznościach. Chorowała na coś? 

– Utonęła. 

– O czym ty, kurwa, mówisz? – Maks poczuł, jak wzburzenie zaczyna w nim buzować jak bąbelki szampana. – O czym ty, człowieku, mówisz? 

– Kurwa, Maks, mieszkamy nad morzem! Morze to wielka woda, która zabiera ludzi bez względu na to, czy są stąd, czy przyjeżdżają tylko na chwilę. 

Słowa Artura obiły się o ciszę panującą w całym domu. Nie uspokoiły Maksa. Wprost przeciwnie, sprowadziły lawinę pytań, którymi zasypał przyjaciela. 

– Jak to się stało? Ktoś z nią był? Ktoś ją ratował? Gdzie był wtedy jej pieprzony mąż? 

– To było w maju, dwa lata temu. Znalazł ją jakiś człowiek na plaży w Łazach. Nie żyła od wielu godzin. Jej mąż w tym czasie doglądał swojego nowego hotelu w Jarosławcu. Ma mocne alibi, jest na wszystkich hotelowych kamerach. Prokuratura wszczęła śledztwo, ale umorzyli je z braku dowodów. Nikt nic nie wie. Był człowiek, nie ma człowieka. Tyle. Więcej nic nie wiem. 

Maks sięgnął po szklankę i wypił do dna. 

– Znajdziesz dla mnie miejsce na swoim kutrze? 

– Wracasz na stare śmieci? – Artur uśmiechnął się. Na znajomym gruncie czuł się dużo swobodniej. 

– Na jakiś czas. Muszę się czymś zająć, zwariuję z bezczynności. Nie mogę wrócić teraz do Islandii, nie zostawię matki. 

– Nikt tam na ciebie nie czeka? 

Maks pokręcił głową. 

– Nigdzie nikt na mnie nie czeka, Artur. Tak się jakoś porobiło… 

                                                                         ֍

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

  

Fragment pochodzi z mojej najnowszej powieści "Tylko morze zapamięta", która już 17 października pojawi się w księgarniach! :D 

Natomiast 28 października, w niedzielę o 12.30, na Krakowskich Targach Książki, przy stoisku Wydawnictwa FILIA, będę podpisywała książki i rozmawiała z Czytelnikami, którzy właśnie tam będą chcieli się ze mną spotkać :)). Moja najnowsza powieść też tam będzie! 

Monika A. Oleksa 

Fot. Beata Soczyńska