Premierowe spotkanie z "Niebem w kruszonce"

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Dom pachnący świeżym, drożdżowym ciastem kojarzy się z ciepłem i bezpieczeństwem. Wchodząc do niego, wprost czujesz otulającą cię atmosferę swojskości i życzliwości. W domu pachnącym świeżym drożdżowym ciastem nie wszystko jest doskonałe, tak jak w życiu. Nie wszystkie rzeczy leżą na swoim miejscu, kuchenny blat złośliwie nie daje się utrzymać w idealnej czystości, a w kącie czasami przycupnie zwinięty w kłębek z psiej sierści kot kurzu. Pomimo jednak tych niedociągnięć dom stara się, by ci, którzy w nim zamieszkali, odnaleźli tu swój maleńki kawałek nieba, ukryty choćby w kruszonce. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

31 maja, w Filii nr 31 MBP w Lublinie, przy ul. Nałkowskich 104a, odbyła się premiera "Nieba w kruszonce". Magiczny wtorek 31 maja zgromadził wielu bliskich mi Czytelników, którzy wraz ze mną i z panią kierownik filii, Agnieszką Pawlak-Dziaduch, zapragnęli zatrzymać się w biegu codzienności, i z pojedynczych okruchów dnia wybrać te, które zasmakują jak tytułowa kruszonka. 

Pani Agnieszka poprowadziła to spotkanie w sposób niezwykle subtelny i doskonale pasujący do książki i mojej osobowości. Było niespiesznie, refleksyjnie i nastrojowo. Obecne wśród nas bohaterki moich książek usiadły przy nas cichutko, nie wdzierając się siłą do świadomości Czytelników, ale dając im wolność wyboru tego, w czym się najbardziej rozsmakowali. Tak naprawdę "Niebo w kruszonce" nie zagrało tam pierwszych skrzypiec. Renata, Kasia i Emilia stały nieco z boku, onieśmielone tyloma osobami, którzy przyszli tam, aby je poznać. Melania zatrzymała się w progu, jakby niepewna, czy może dołączyć do pozostałych kobiet, tak dzisiaj eleganckich i odświętnych. 

Gospodyni spotkania, pani Agnieszka Pawlak - Dziaduch

Kilka niespodzianek czekało na Czytelników na premierowym spotkaniu

Po raz pierwszy wybrzmiał fragment "Uśmiechu Mima"...

... wybrzmiała też przepiękna muzyka - niespodzianka pani Agnieszki!

Mnie jednak wzruszyły zszargane, biblioteczne egzemplarze!

Jedynie Ewa weszła śmiało do środka, siadając pośród obecnych. Ona już poznała to miejsce, "Samotność ma twoje imię" również tutaj, w tej filii, miała swoją premierę - KLIK. Bogatsza o wiele życiowych doświadczeń Ewa, z większą niż przed dwoma laty dojrzałością słuchała opowieści o życiu wplatanym w kartki książek, i pozwoliła nawet przeczytać fragment swojej historii, uśmiechając się łagodnie przy słowach o babci. Pomimo tego jednak, że przez moment znów była gwiazdą, tajemniczą, bo nigdy nie odsłoniła wszystkiego do końca, ona również wiedziała, że najważniejsi tutaj są Czytelnicy. To oni noszą w sobie kawałki przeczytanych powieści, do jednych przywiązując się bardziej, do innych mniej; i to oni, jak szkło przez które przechodzi słoneczne światło, odbijają refleksem zdania posplatane z pojedynczych słów i spisane przez pisarza. To oni kształtują opinię o książce i przekazują ją dalej, zostawiając w pamięci uczucie niedosytu lub niestrawności po przeczytanej lekturze. To nie autor decyduje o dalszych losach swoich bohaterów - i tych opisanych, i tych jeszcze noszonych w sobie; ale właśnie Czytelnik, który poprzez pytania, rozmowy, dociekanie czy podpowiedzi, a często również i przez własną opowieść, naprowadza autora na drogę, po której pisarz decyduje się przejść, zbierając rozsypane tam słowa. 

Moje bohaterki dobrze o tym wiedziały, dlatego bez nachalnego narzucania się, grzecznie zakomunikowały, że są gotowe na spotkanie z Czytelnikiem, ale chcą się z nim poznać sam na sam, w intymniej relacji książka-człowiek. 

Moi cudowni Czytelnicy... 

Takie chwile po spotkaniu cenię najbardziej!

A w takich rozmowach tkwi całe bogactwo spotkań autorskich

Najwierniejsze i niezawodne Czytelniczki :D

Przyłapana na podczytywaniu "Nieba..." :D

Opowieść pani Izy to dowód na to, jak życie potrafi zaskoczyć! 

Pani Agnieszka trochę jednak je sprowokowała, w czterech krótkich fragmentach nakreślając kim są, i dlaczego zostały tu zaproszone.   

Pani Olga przybliżyła dwie z bohaterek "Nieba..."

Pani Dorota przedstawiła kolejne dwie...

...a pani Agnieszka dopełniła reszty 

Dlaczego "niebo" i dlaczego "kruszonka"? Co kryje się za tym niejednoznacznym tytułem, do którego prawa autorskie ma mój młodszy syn, Miłosz, bo to on go wymyślił; i co takiego czytelnik znajdzie w środku, kiedy zacznie przekładać kartki, śledząc historie zwyczajnych kobiet i życia, którego nie da się zaplanować, choćbyśmy nie wiem jak bardzo chcieli. 

Sprowokowana i zachęcona pytaniami pani Agnieszki, poprowadziłam moich Czytelników poprzez historię powstania "Nieba w kruszonce", sięgając do korzeni, bez których nie byłoby mnie i mojego pisania. Uchyliłam drzwi i zaprosiłam tych, którzy przyszli spotkać się ze mną w ten wtorkowy wieczór, pozwalając im przyjrzeć się dziewczynce, która z ufną ciekawością dziecka zaglądała w rozświetlone okna cudzych mieszkań i wyobrażała sobie, co może się dziać za mlecznymi firankami. 
Ta dziewczynka wypowiedziała kiedyś słowa: "Chcę być pisarką", i poszła za swoim marzeniem ufając, że zostanie spełnione. Potrzeba było wielu lat, aby w nie uwierzyła, potrzeba było też ludzi, którzy na tej drodze wspierali i którzy wciąż przy mnie są, umacniając w poczuciu, że to, co robię, jest dobre. Wierzę w to, że Pan Bóg wszczepia w ludzkie serca marzenia i pomaga w ich realizacji, chcąc poprzez nie doprowadzić nas tam, gdzie On dla nas zamierzył, i gdzie chce nas widzieć. Wiem też, że moja pasja pisania to dar, który dostałam, rozwinęłam i którym chcę się dzielić; a spotkania autorskie - szczególnie takie, jak to premierowe, w Filii nr 31 w Lublinie, dają mi ogromną motywację do dalszej pracy nad sobą i swoim warsztatem, ale jednocześnie sprawiają, że czuję się odpowiedzialna za słowa, które uwalniam na kartkach swoich powieści. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa

Bardzo osobista relacja pisarz - i jego dzieło, staje się po wydaniu jeszcze bardziej intymniejszym spotkaniem na płaszczyźnie Czytelnik - książka. To czy zostaną sobie wierni nie zależy już od autora, ale od tej iskry, która zaskoczy lub nie, w trakcie tego spotkania. Jak będzie z "Niebem w kruszonce"? Czy znajdzie swoje miejsce w sercach moich Czytelników, tak jak poprzednie tytuły? Nie znam odpowiedzi na te pytania, ale wiem jedno - będę się starała pisać tak, aby nie rozczarować i nie pozostawić niesmaku, jedynie może niedosyt... 

Magiczny i jeden z najpiękniejszych momentów na spotkaniu autorskim

Uczucie, które trudno opisać... Wdzięczność... 

I dedykacje od serca

Pani Janeczka kilka razy wracała do stolika, z coraz to inną książką :D

Trzy cudowne kobiety - Agnieszka Pawlak-Dziaduch, Dorota Furmaniak i Olga Wójtowicz, włożyły wiele starań w to, aby ten wieczór był naprawdę wyjątkowy. I taki był! Zaczarowany, magiczny, zatrzymany w czasie i w zupełnie innej przestrzeni niż ta rzeczywista. Delikatne i pełne subtelności motyle w kolorze nieba - prezent własnoręcznie wykonany przez te niesamowite dziewczyny, doskonale wpasowały się zarówno w klimat spotkania, jak i moją romantyczną naturę. Ogromną radość sprawili mi ci, którzy przyszli tego dnia, aby spotkać się ze mną w tej niecodzienności. Ada, Magda, Dorotka, Edytka i Asia, Ula i jeszcze jedna Edyta, Małgorzata, Halinka, Liza, Janeczka, Iza, Sylwia... Nie wymienię wszystkich imion, ale każdemu z osobna chciałabym podziękować. Za obecność i dobre słowa. Za ciepło i życzliwość. Za czytelniczą wierność i za podarowany mi czas, który dla mnie naprawdę był bezcenny! Dziękuję!

Bezcenne obecności... 

... bliscy ludzie, w których codzienność wplotłam się w pewnym momencie życia 

... i relacje, bez których nie byłoby mnie takiej, jaka jestem...  

Sprawca wszystkiego :) 

I dar, którego nie da się wycenić!

"Niebo..." odnalazło nowe domy...

Pani Agnieszce dziękuję za kolejne cudowne, ciepłe, premierowe spotkanie i za to, że czuję, że we wszystkim jesteście ze mną!
A mojemu ukochanemu mężowi, Marcinowi, dziękuję za nieustanne wsparcie, obecność we wszystkich miejscach i spotkaniach ważnych dla mnie i za fotograficzną dokumentację tych wydarzeń :).
Moim Czytelnikom dziękuję za to, że są. Bo bez Was moje pisanie byłoby jedynie listami w butelce, wrzucanymi do oceanu... 
Monika A. Oleksa 

Nieoceniona pani Agnieszka Pawlak - Dziaduch

I nieocenione dziewczyny - Olga i Dorota :)

W obiektywie męża :) 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

I pióro, które doskonale mnie rozumie...