Styczniowe Anioły

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Styczeń, jak na styczeń przystało, mrozem skuł polne drogi  i miejskie deptaki, białym szronem pookrywał drzewa i na szybach wymalował zimowe obrazki, z zaszyfrowaną w nich wiadomością, którą odczytać mogą tylko ci, którzy noszą przy sobie klucz do dziecięcej krainy wyobraźni. Biały puch, sypiący się z nieba jak rozdarte pierze, pookrywał mokrym śniegiem jezdnie i chodniki, przytulając się do dachów i zagłębień, otulając przemarznięte gałązki i ludzi, którzy narzekali na brak miłości. Przytulał, nie pytając czy może i czy powinien, i obdarowywał bielą, z którą światu było naprawdę do twarzy. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Zimowy miesiąc, który jako pierwszy z braci wyciągał do ludzi rękę na pojednanie. Z czasem i samymi sobą. Z tymi, którym wybaczyć nie potrafili, i z przeszłością, do której nie chcieli wracać. 

Wraz ze Styczniem przybyły Styczniowe Anioły. Rozumiały, że ludzie potrzebują nadziei na to nowe, które nadchodziło. Wraz z podmuchem mroźnego wiatru zaglądały anioły ludziom w oczy, pragnąc, aby uwierzyli, że to nowe może być dobre, lepsze, nie gorsze. Tej wiary ludziom brakowało. Ubywało jej z biegiem lat. Porzucona gdzieś na rozdrożach, obrastała mchem, zapomniana, i już coraz trudniej było ją dostrzec i zaufać. Bo jak można zaufać czemuś, co niczego krzykliwie z daleka nie obiecywało, i nad czym trzeba było się pochylić, przystając w zamyśleniu i zadumie?

Fot. Marcin Piotr Oleksa  

Styczniowe Anioły przybywały wraz z początkiem nowego roku, aby tę wiarę pomóc ludziom w nich samych odnaleźć. Jak gołębie przysiadały na domowych parapetach, zaglądając w okna, za którymi wciąż jeszcze migotały światełka na choinkach, choć o Wigilijnej bliskości ludzie często już pozapominali. Łagodnym spojrzeniem obejmowały tych, którzy na nowo zaczynali potykać się o swoją samotność, i bezradnie kręciły głowami, gdy człowiek uparcie szedł drogą pomyłek, popełniając te same błędy, od których uciekał. I choć bardzo chciały zatrzymać to błędne koło, wskazując zaślepionemu życiem człowiekowi właściwe wyjście, wiedziały, że nie mogą tego zrobić, bo naruszyłyby wolność, którą ludzie dostali w darze wraz z miłością. Jedyne co mogły zrobić to delikatnie musnąć piórem, szepnąć coś do ucha, a czasami nawet podstawić nogę, aby człowiek spojrzał na tę błędną drogę z innej perspektywy. Mogły posyłać też tych, którzy je słyszeli i zauważali. Tych, którzy przyjmowali każde nowe z wdzięcznością, i widzieli w nim szansę na głębsze poznanie samych siebie poprzez pryzmat zdarzeń, jakich doświadczali. Tych, którzy zaufali wbrew i pomimo, i byli z tym naprawdę szczęśliwi. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Wtapiając się w zimową aurę, Styczniowe Anioły wyciągały do ludzi dłoń i przytrzymywały na śliskich drogach ludzkich wędrówek. Wraz z płatkami mokrego śniegu opadały na maski samochodów, prowadząc bezpiecznie do celu wszystkich, którzy nauczyli się nie przeceniać własnych możliwości. W mroźnym skrzypieniu pod nogami przesyłały swoje pozdrowienia, dając znać, że czuwają i są blisko, przynosząc bożonarodzeniowe przesłanie. Pokój i dobro! Każdemu, kto zechce je przyjąć. Każdemu, kto zechce się tym podzielić. Każdemu, kto nie postawi wokół siebie muru, za którym sam siebie uwięzi w kolejnym rozczarowaniu tym, co błyszczy tylko przez chwilę... 

Przemierzając wyludnione przez zimno ulice miast, Styczeń uprzejmym skinięciem pozdrowił anioły chwytające strzępy ludzkich rozmów, z których między słowami były w stanie wyczytać jak bardzo dalecy są ludzie od pragnienia głęboko wpisanego przed wiekami w ich serca. Słaby człowiek potrzebował wsparcia anioła, choć nie zawsze zdawał sobie z tego sprawę. Anioły to wiedziały i dlatego trwały przy ludziach, zadziwione, że ci tak łatwo rezygnowali z tego, co najprostsze, a jednocześnie tak potężne. Z miłości. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa