Zapiski z jesiennego Lublina

Jesienny Lublin

Życie to nieustanne podejmowanie decyzji i dokonywanie wyborów. Każda decyzja pociąga za sobą jakieś skutki, a większość wyborów wiąże się ze zmianą, często również z nieodwracalnością. 

Cztery miesiące temu podjęliśmy decyzję o przeprowadzce i sprzedaży mieszkania, które było naszym pierwszym własnym M. Piętnaście lat naszego życia, zapisanego w pokojach, które były naszym domem i świadkiem tych mniej ważnych i tych najważniejszych wydarzeń, składających się na historię naszej rodziny. Nie było łatwo opuścić miejsca, w które wrośliśmy, i jedno z najpiękniejszych lubelskich osiedli (Bolesława Prusa). Nie było łatwo pożegnać sąsiadów, z którymi zawsze mieliśmy bardzo dobry kontakt. Ale zawsze coś jest po coś, a zmiana była potrzebna, by sięgnąć po marzenia. 

Ulubione miejsce spacerów moje i Mattie :) 

Mieszkam teraz w sercu mojego Lublina, tej części miasta, która zasypia bardzo późno i budzi się bardzo wcześnie. W zaciszu bocznej uliczki, otoczonej zielonymi skwerkami i drzewami zażółconymi jesienią. Mojego balkonu niemalże dotykają korony lip i brzóz, a na ich gałęziach mieszkają rozkrzyczane i wojujące sroki. To miejsce to moje dzieciństwo i mieszkanie, które kiedyś należało do moich dziadków. Nasz przystanek w drodze ku marzeniom. Przestrzeń wypełniona duszą i wspomnieniami - dobrymi, ciepłymi, udomowionymi. Moje korzenie. Moje miasto. Moja przestrzeń. 

Znam tu niemal wszystkie uliczki i zaułki, dostrzegam zmiany, nawet te niepozorne, a jednak dla mnie ważne, bo tutaj mieszkam. Bo interesuje mnie to miasto, jego historia i sprawy istotne dla jego rozwoju. Jestem lublinianką od urodzenia, tak jak moi rodzice i babcia ze strony taty. Kocham to miasto, choć tej miłości uczyłam się latami. Dojrzewałam do niej, tak jak dojrzewa się do każdej ważnej rzeczy, przechodząc czas niepokornej młodości i bunt z potrzebą ucieczki jak najdalej. Wrosłam w to miasto, a ono wrosło we mnie, dzieląc się ze mną swoim 700-letnim doświadczeniem. Dziś jestem dumna z tego, że tu mieszkam, bo Lublin naprawdę zachwyca, i ma swój niepowtarzalny klimat i charakter, których nie da się tak łatwo zapomnieć, jeśli choć raz się ich zasmakuje. 

Moje miasto ubrało się w jesień. Przystroiło się w kolorowe, powłóczyste suknie drzew, nakładając koraliki z kropelek deszczu i jarzębiny. Na przekór jesiennej melancholii, wypiękniało, dumnie prezentując urodę miejsca, które wiele ma do opowiedzenia każdemu, kto chce go odwiedzić, zatrzymać się na chwilę i posłuchać jego oddechów, szeptów i opowieści zaklętych w starych kamienicach, kościołach i drzewach szumiących nad Lublinem.  
Moje miasto wita się z jesienią, pozwalając jej objąć nad sobą panowanie. Poddaje się jej rytmowi nie buntując się, lecz przyjmując wszystkie jej dobrodziejstwa, włącznie z jesiennym deszczem i wiatrem uginającym gałęzie. Nie mogąc cieszyć się promieniami słońca, wyściela chodniki i alejki barwnym dywanem liści, których zapach kojarzy się z dzieciństwem. Stragany warzywne kipią kolorami i wabią soczystością. To również dary jesieni, z którą moje miasto żyje w prawdziwej przyjaźni. 

Lublin taki już jest, zaprzyjaźniony i przyjazny. Kulturowo zróżnicowany i wielobarwny. Ciekawy nowych odkryć, ale sam interesujący. Dzielący się tym, co ma, ale czerpiący z kultury i doświadczenia innych. Otwarty, ale nie pozwalający narzucić sobie zwyczajów przyjezdnych, bo ich nie potrzebuje mając swoją  własną indywidualność. 
Przez ostatnie lata Lublin bardzo się rozwinął, i wciąż to robi. Pięknieje z każdym miesiącem i sięga po nowe możliwości. Nie boi się wyzwań ani marzeń. Przyciąga coraz więcej ludzi, wielu z nich zatrzymuje na dłużej, dla innych jest tylko etapem przejściowym i wspomnieniem lat studenckich. Dla mnie jest moim miastem rodzinnym i miejscem, w którym tworzy i zapisuje się historia mojej rodziny. Moja codzienność i odświętność. Moja radość i mój smutek. Moja praca i odpoczynek. Przyjaciele i sąsiedzi, groby bliskich zmarłych. Miejsce, od którego nie mogę się odciąć, bo stąd pochodzę, tu wyrosłam, dojrzałam i dzięki niemu jestem taka, jaka jestem. 
Zapraszam Cię do jesiennego Lublina. Odkryj go i daj się zauroczyć. Moje miasto potrafi zaskakiwać. Przekonaj się o tym sam(a) :). Z jesiennymi pozdrowieniami
Monika A. Oleksa