Zimowa opowieść nadmorskiego kamyka

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Morze zimą nie zasypia. Nie zapada w uśpienie i przeczekanie, i nie wygładza swej tafli, znudzone monotonią zimowych dni, ale każdego poranka podejmuje swoją falującą wędrówkę, wciąż od nowa od wieków tak samo, bez względu na zmieniające się pory roku i mijające lata. 

Morze. Nieujarzmiony żywioł. Potęga, przy której człowiek widzi swoją małość, przed którą staje z pokorą wiedząc, że w starciu z żywiołem nie ma żadnych szans. Tę potęgę po prostu trzeba przyjąć i uszanować. Mądrość dana człowiekowi to rozumie; głupota naiwnie wierzy, że może być równym przeciwnikiem. 

Obserwuję to od dziesiątek lat. Pycha i zuchwałość ludzi, którzy nie potrafią przyjąć prawdy oczywistej i sięgają po to, co do nich nie należy, wcześniej czy później gubi. Tak jest stworzony ten świat, siły natury są potężniejsze i człowiek nie jest w stanie ich ujarzmić i kontrolować, choćby bardzo tego pragnął, a nawet próbował. Każde działanie wbrew naturze kończy się porażką człowieka. 

Mewy szanują potęgę żywiołu. Kochają morze, ale znają swoje miejsce.

Zimowe morze jest groźne. Jego stalowy kolor narzuca dystans, jednocześnie przyciągając swoim pięknem, które nieodmiennie zachwyca. Nieśmiałe promienie słońca zaglądają pod wybrzuszoną taflę wody, zmieniając jej krople w iskrzące diamenciki. Ciężkie, skłębione chmury rozrywają się gdzieniegdzie, strzępiąc się od podmuchów wiatru uderzającego gwałtownie. Niebo w swoich odcieniach błękitu prześciguje się z morzem, odbijając swoją nieskończoność w morskiej głębi. Ciężki piasek, wilgotny i nabrzmiały, ugina się pod stopami ludzi spacerujących poszarpanym brzegiem. Morze jest zachłanne i nie zawsze chce się dzielić swoją plażą. Przychodzą i takie dni, gdy rozwścieczony żywioł wdziera się na wydmy i zajmuje las, siłą uderzenia uginając sosny i zabierając wszystko, co znajdzie na swojej drodze. Przerzuca kamienie z jednego miejsca na drugie, niektóre zabiera ze sobą, inne rozsypuje daleko, układając swoje własne wzory, za każdym razem inne. Czasami zapłacze, a wtedy złote łzy wplątane w wodorosty błyszczą na brzegu bursztynowymi grudkami, po które ludzie sięgają w zachwycie. 

Wzór ułożony przez morze. Codziennie inny, za każdym razem zachwycający. 

Rozkrzyczane mewy szybują ponad wyskakującymi w morze bałwanami fal, spoglądając na piękny świat, stworzony z dbałością o najdrobniejsze szczegóły. Przysiadła na gałęzi wrona szara przygląda się im z zazdrością. Jej skrzydła nie mają takiej siły przeciwstawiania się sile wiatru jak skrzydła mew. Trzyma się więc w oddali, ale patrzy z tęsknotą, bo morze magnetyzuje. Jest w nim coś, czego nie da się nazwać, i od czego nie można oderwać wzroku. Piękno wymalowane ręką Stwórcy. 

Puchate szare wróble, pochowane między gałązkami choinki, ożywiają uśpione nadmorskie miasteczko swoim szczebiotaniem, One też tu, nad morzem, odnalazły swój dom. Nie zazdroszczą mewom i umieją żyć obok, zadowalając się małymi okruszkami i tym, co potrafią zimą upolować. Zwinne i sprytne, przemykają pomiędzy kaczymi nogami, świergocąc radośnie i ciesząc się każdą chwilą, którą cenią. Małe, szare kuleczki z czarnymi oczkami. 

Mewy, moje przyjaciółki. Lubię na nie patrzeć i z nimi rozmawiać. 

Morze wyrzuca na brzeg swoje historie wraz ze spienionymi falami

Wrona szara z oddali z zazdrością przygląda się mewom

Małe szare kuleczki z czarnymi oczkami

Morze zimą nie zasypia. W pozbawionej ludzkich głosów ciszy wczesnych wieczorów snuje swoją opowieść, której przysłuchuję się od lat z tą samą ciekawością. Opowiada i trwaniu i przemijaniu. O zachłanności i darowaniu. O zwątpieniu i przychodzącej do ludzi nadziei. O życiu, które człowiek nie zawsze docenia, wiecznie z czegoś niezadowolony. 

Morze wychodzi mi naprzeciw. Dotyka chłodem lekko chropowatej powierzchni i zapewnia o swojej bliskości. A opowieść nadmorskiego kamyka wciąż się splata z pochwyconych chwil, które zatrzymuję. Dla Ciebie. 

Monika A. Oleksa    

Z wielką ciekawością wysłuchałam zimowej opowieści kamyka

Poszarpana sztormem wydma 

Bliscy memu sercu...

Dwoje najbliższych mi ludzi na świecie

Magiczne chwile nad zimowym morzem

Dąbki, mój drugi dom. Tam wracam do ludzi, za którymi tęsknię, bo są najbliżsi.  

Zimowe morze... tajemnicze i niebezpieczne, nieodmiennie piękne