Magiczny Poznań

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Czy można wstrzymać wskazówki zegara i dotknąć chwili zatrzymanej w czasie? Czy można w tej zatrzymanej chwili poczuć czyjąś bliskość i doświadczyć tu i teraz w obecności drugiego człowieka, który przychodząc na spotkanie jest nieznajomym, ale wychodząc z niego staje się kimś dużo bliższym? Czy można rozsypać słowa, które uwolnione, rozbiegają się po pomieszczeniu odnajdując tych, do których są kierowane, i przytulają się z nadzieją, że zostaną przygarnięte i zabrane? 

Można, bo doświadczyłam tego w magicznych miejscach Wielkopolski - Luboniu i Poznaniu. Dwa wieczory, w czasie których czas przystanął, a słowa były czymś więcej niż słowami, łącząc ludzi wzajemnie ofiarowujących sobie czas i uwagę. 

Galeria na Regale Miejskiej Biblioteki w Luboniu 

Pięknie przystrojona sala aż prosi, aby ją zapełnić

 Uśmiech przeznaczony dla mojego męża:) 

Nastrojowo i refleksyjnie

Pięknie przystrojona, jak teatralna scena, Galeria na Regale gościnnej Biblioteki Miejskiej w Luboniu, przyjęła swoich gości kawowym zapachem i ciepłem aż bijącym od pani dyrektor Elżbiety Stefaniak. Pani Ela i jej współpracownicy z wielką starannością przygotowali to spotkanie, które zaczarowało wszystkich tam obecnych. Rozmowa, którą pani Elżbieta poprowadziła, była ciekawa, dowcipna, ale jednocześnie pełna ważnych spraw i poważnych tematów, które skłoniły do dyskusji i refleksji. Wszystko przy tym odbywało się z taką naturalnością, że zarówno ja, jak i cudowni Słuchacze, których miałam przyjemność w Luboniu spotkać, czuliśmy się wzajemnie sobie potrzebni, ważni i wysłuchani. 

Powitanie przez panią dyrektor Elżbietę Stefaniak 

Galeria na Regale zapełniona... 

... zasłuchana... 

... zaczarowana

Bardzo cenię wszystkie pytania Czytelników, na które zawsze staram się odpowiadać wyczerpująco, jak i chwile tuż po spotkaniu, gdy skraca się dystans i można porozmawiać tak od serca, zatrzymując się przy sobie wzajemnie i ofiarowując sobie uwagę i czas, i kiedy tyle historii zbieram z zasłyszanych fragmentów i gromadzę, zachowując w sobie. To właśnie takie zasłyszane w przeróżnych miejscach i sytuacjach fragmenty powodują, że staje przede mną nowy bohater i składa przede mną swoje losy z prośbą, abym o tym napisała... Na spotkaniu w Luboniu zachwyciły mnie koronkowe rękawiczki i kapelusz. Przemówiło do mnie lusterko i zatrzymały się chwile w poezji pani Elżbiety Garczyńskiej. 

Rozmowa z panią Elą Stefaniak była bardzo naturalna i przyjemna 

Elżbieta Stefaniak, kobieta z niezwykłą energią i zasobami ciepła, które czuć

Moje artystki jak zwykle ze mną:) 

Beata Witoń poświęciła mi swój czas i zaopiekowała się mną serdecznie 

To był prawdziwy uścisk od serca!

Za ten piękny czas z serca dziękuję pani dyrektor Elżbiecie Stefaniak z zapewnieniem, że za rok, również w styczniu, który jest dla mnie miesiącem wyjątkowym, bo właśnie on był świadkiem moich narodzin, wrócę do Lubonia, aby wymienić się z cudownymi Czytelnikami tym, co przez ten rok nagromadzimy w sercu. 

Dobrze jest mieć takie kobiety obok siebie:) 

Chwile na osobiste rozmowy...

... i osobiste dedykacje

Pani Elżbieta Garczyńska i jej słowa "Jak zatrzymać chwile...?" 

Bardzo ciekawa kobieta z bogatą osobowością

Spokojne chwile, opadłe emocje, ogromna serdeczność

Eulalie bardzo dobrze się czuły w Galerii na Regale:)

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Zimowy Poznań przyjął mnie równie gościnnie i z otwartymi ramionami ludzi, którzy są dla mnie ważni i wyjątkowi. Pomimo niskiej temperatury na dworze, wokół mnie było ciepło i serdecznie, a mój dzień w stolicy Wielkopolski wypełniony był od rana po brzegi! Przedpołudniowa audycja Babie Lato w Radiu Merkury, w której na antenie porozmawiałyśmy chwilę z panią Kaliną Olejniczak o moich książkach i pisaniu, była nowym doświadczeniem w moim życiu. Podobną, bardzo miłą rozmowę, przeprowadziła ze mną po południu pani Ania Jasińska na antenie Radia Emaus. Rozmawiałyśmy o samotności i jej odcieniach; i o tym, czy potrafimy sobie z nią radzić, i dlaczego nosi ona zawsze czyjeś imię... Ania bardzo ciekawie poprowadziła tę rozmowę w audycji na żywo i jestem jej ogromnie wdzięczna za rozładowanie napięcia, tak ciepłe przyjęcie i zjawiskowy uśmiech, którym na wejście roztopiła wszystkie lody :D. 

Radio Merkury w Poznaniu 

Zgrana załoga starała się rozładować moje napięcie:) 

Radio Emaus i zjawiskowa pani Ania Jasińska

Poznański wieczór w Księgarni Zysk i S-ka

Michał Fijałkowski w niesamowity sposób poprowadził to spotkanie

Dobrze jest przebywać w otoczeniu książek i ciepłych ludzi

Wieczorne spotkanie z Czytelnikami w Księgarni Zysk i S-ka na Starym Mieście w Poznaniu było wisienką na torcie, której smak pozostał we mnie do dziś sprawiając, że wciąż się uśmiecham do wspomnień tego wieczoru. Było magicznie i zjawiskowo, a niesamowitą atmosferę tego spotkania zbudował prowadzący Michał Fijałkowski, który zaczarował mnie i Słuchaczy swoim aksamitnym głosem i tak głębokimi refleksjami po lekturze "Samotności...", że rozmowa z nim była dla mnie nie lada wyzwaniem. 

"Kim jestem? Czy potrafię sam siebie zdefiniować? Stworzyć twierdzenie proste, jasno określające mnie tu i teraz. Jestem taki to a taki. Jedyny i wyjątkowy. Kompletna bzdura. Bez mianownika w postaci innych ludzi całe powyższe postępowanie razi ułomnością. Licznik spada na cztery litery, boleśnie się obijając. Lwia część naszej wiedzy o nas opiera się o drugiego człowieka. W lustrach ich twarzy oglądamy siebie najpełniej. Jedyny problem jest taki, by zechcieli nam na to pozwolić. W tej zgodzie zawarta jest według mnie cała tajemnica naszego świadomego bytu tu teraz. Jej brak, jak to w naturze, która nie znosi pustki, wypełnia mała, z czasem coraz większa spersonifikowana cisza. Nosimy ją w sobie, pielęgnujemy jak największy skarb. Ona podąża za nami krok w krok, dzień za dniem, rok za rokiem. W końcu, bo ona jak to cisza cały czas milczy, poznajemy jej nazwisko – Samotność. Imienia jej, chociaż też je znamy, boimy się wypowiadać. Dźwięk układających się w słowo liter boleśnie nas rani. Mam głębokie przekonanie, że my tę formę masochizmu lubimy. Podobno uszlachetnia. On lub ona mnie nie kocha…..a przecież musi. Zaczynamy żywić się bólem pochodzącym z tego co było, karmić strachem przed tym co by być mogło. Przestajemy dostrzegać magię teraźniejszości, która składa się z odcinków mniejszych niż sekunda. Zatrzaskujemy nie te drzwi co powinniśmy. Zbyt późne przecięcie pępowiny, łącznika z naszą jedyną towarzyszką, stopniowo alienuje nas ze świadomego życia. Masz mnie, codziennie sączy nam do ucha. Oni mogą cię zranić. Tyle lat jestem z Tobą i co, nic złego ci nie zrobiłam. A oni, sama/sam wiesz. Każdy/a z nich jest taki/a sam/a. Chcesz znów to przeżywać. Zapomniałaś jak to boli. W tym miejscu potrzebny jest cud. I on się wydarza. Jego opis znajduje się na kartach książki „Samotność ma twoje imię” autorstwa Moniki Oleksa." Michał Fijałkowski.

Michał Fijałkowski, wielki erudyta i radiowy głos

Księgarnia Patronacka Wydawnictwa Zysk i S-ka ma swój klimat

Lubię słuchać swojej książki w interpretacji Czytelników:) 

Tutaj też nie mogło zabraknąć Eulalii:) 

Michał Fijałkowski i jego głos zaczarowały mnie! 

To był dobry czas spędzony z wyjątkowymi ludźmi...

Dla takich Czytelników warto przyjechać na drugi koniec Polski!

Pani Maria swoją obecnością zrobiła mi przemiłą niespodziankę!

Towarzyszące spotkaniu zasłuchanie świadczyło o wyjątkowości słów, które padały i wrażliwości tych, którzy przyszli do Księgarni, aby tych słów wysłuchać. Głębokie zamyślenie na twarzy zebranych Czytelników i wilgotne wzruszenie, które zalśniło w oczach, były dla mnie najpiękniejszą nagrodą za wieczór, na który czekałam wiedząc, że spotkam tu nieprzypadkowych ludzi. Bardzo ciekawa dyskusja wywiązała się po skończonej oficjalnej części. Samotność przysłuchiwała się temu w zdumieniu, bo pytania, które padały, były ciekawe, ale jednocześnie trudne. Czy samotność jest stanem, który "przykleja" się do człowieka na pewnym etapie jego życia, czy też jest z nami od początku, od chwili narodzin? Nie ma jednej odpowiedzi, każdy postrzega ją inaczej i każdy doświadcza jej po swojemu. W każdym wzbudza jednak poruszenie i uczucia, które nie do końca jesteśmy w stanie nazwać. 

"Temat trudny. Stary jak świat. Bardzo łatwo go strywializować. Przegadać. Ubrać w tanią psychologię. Doprawić melancholią i zostawić czytelnika z powracającymi falowo nudnościami. Pisarka powyżej wymienionych raf uniknęła. Okręt fabuły z gracją przepłynął po mapie narracji. Bohaterka dojrzewała z każdą przewracaną stroną. Stopniowo powracając do świadomego bycia w jej tu i teraz. W końcu przejrzała się w lustrach otaczających ją mężczyzn. Zdiagnozowała to co sprawia jej ból i powoduje strach. Zatrzasnęła drzwi do wypełnionych nimi pokoi. Wybrała nowe życie we wszystkich jego barwach i przejawach. Cud się wydarzył. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Bo mu na to pozwoliła. Według mnie Pani Oleksa napisała książkę o odwadze bycia szczęśliwym. O zaufaniu drugiemu człowiekowi. O ponownym otwarciu, które każdemu z nas się należy i na każdego z nas czeka. I jeszcze jedno. Nie ma literatury pisanej tylko dla Kobiet lub tylko dla Mężczyzn. Jest po prostu albo dobra albo zła. Ta jest dobra. Jako nawrócony męski szowinista, przyznaję się, w kliku miejscach mnie ta książka wzruszyła. A przecież chłopaki nie płaczą. Poważnie? Z pełną odpowiedzialnością za poświęcony tej lekturze czas, polecam. To opowieść dla tych, którzy mają jeszcze siłę marzyć o cudzie nowego otwarcia na drugiego człowieka. Oleksa da wam siłę i nadzieję a nie gotowy przepis. I w tym według mnie tkwi moc jej twórczości.  W uniwersalizmie przekazu, nienacechowanego płciowo." Michał Fijałkowski "Rzecz o cudzie, czyli potędze teraźniejszości – Monika A. Oleksa „ Samotność ma twoje imię”

Dedykacja dla Pana Michała i jego rodziny:) 

I kolejne, osobiste... 

Lidko, dziękuję za to, że razem z Mamą byłyście tam ze mną... 

... i za magiczny wieczór, którego nie zapomnę! 

Bardzo ważne dla mnie spotkanie z panią Aldoną Zysk

Bordowe pióro zawsze ze mną

Poznańskie spotkanie stanęło na bardzo wysokim poziomie, który zawdzięcza prowadzącemu - Panie Michale, wielki ukłon w Pana stronę za niesamowitą atmosferę i profesjonalizm, z jakim poprowadził Pan naszą rozmowę. Była to dla mnie ogromna przyjemność i bardzo chciałabym przeczytać to, co wyjdzie spod Pana pióra i nad czym Pan teraz pracuje! 

Nie byłoby jednak tego spotkania i nie wyglądałoby właśnie tak, gdyby nie pani Sylwia Zysk i Beata Witoń, której w sposób szczególny chcę podziękować za opiekę nade mną w czasie mojego pobytu w Poznaniu i ogromną pracę włożoną w promocję "Samotności...". Pani Beatko - dziękuję! Za wszystko!

Szczególne podziękowania składam pani prezes Aldonie Zysk za tak ciepłe przyjęcie mnie w Poznaniu, rozmowę, której czuję niedosyt i obecność na spotkaniu, którą doceniam i za którą z serca dziękuję! Moim cudownym Czytelnikom, przybyłym na to spotkanie (ciepło pozdrawiam moje drogie Wędrujące Czytelniczki:D) bardzo dziękuję za te wspólne chwile, które dla mnie były czymś bardzo cennym, i które schowam w szkatułce dobrych wspomnień, do której lubię zaglądać gdy życie dokuczy. 

Magiczny Poznań zamknęłam w sercu. Wywiozłam z niego wiele dobrych chwil zatrzymanych przy wspólnej kolacji z przyjaciółmi, przy kawie w Gołębniku i spacerach po zimowych uliczkach poznańskiego Starego Miasta przy boku mężczyzny, bez którego mnie takiej, jaką jestem, by nie było. To był dobry czas, a szczęścia dzielonego na dwoje nigdy nie ubywa... 

Z zimowymi pozdrowieniami

Monika A. Oleksa          

Beatka Witoń zadbała o szczegóły spotkania i audycje radiowe

Dużo nas łączy i dlatego tak dobrze czujemy się w swoim towarzystwie

Kawa i wielkie ciastko w "Gołębniku" z wyjątkowym mężczyzną

Najważniejszy mężczyzna w moim życiu