Wtorkowe spotkania kulturalne: Beata Rybotycka

W dzisiejszym świecie, który krzyczy, podsuwając nam przed oczy i narzucając to, co powinniśmy uznać za "trendy", artystyczna wrażliwość, skromność i pokora wobec uprawianego zawodu stają się niszą, docenianą jedynie przez nielicznych z masy, ale na szczęście na tyle licznych, aby dla nich trwali wbrew wszystkiemu tacy artyści jak Beata Rybotycka, w której recitalu miałam ogromną przyjemność uczestniczyć 26 stycznia, w Teatrze Starym w Lublinie. Lubelski Teatr Stary to miejsce, w którym pani Beata zakochała się od pierwszego występu, duma lublinian i świątynia sztuki dla tych, którzy tę Sztukę cenią i potrzebują jej w codzienności, stającej się dzięki tej Sztuce właśnie, niecodzienną. 

Fot. Monika A. Oleksa 

Pani Beata na deskach Teatru Starego wyglądała zjawiskowo, a jej występ poruszył wiele czułych strun w duszy tych, którzy zasłuchani w tę niecodzienność, zupełnie stracili poczucie czasu, skupiając się nad tym, co tu i teraz. Czyli na słowie przekazanym w niezwykle subtelny sposób do muzyki Jana Kantego Pawluśkiewicza, które tylko Beata Rybotycka potrafi wyśpiewać w taki sposób. Poruszający i przenikający, z czułością i wrażliwością dotykającą słuchacza. Z refleksją, która pozostaje długo po skończonym koncercie, i którą nosi się w sobie, ze zdziwieniem zatrzymując się w tłumie tych, którzy biegną z pytaniem: "Dokąd? I po co?"

Beata Rybotycka trafiła w moją wrażliwość i potrzebę piękna w sobie i wokół siebie wiele lat temu. Jej płyta z pieśniami Jana Kantego Pawluśkiewicza stała się moją ukochaną, wyciszającą i kojącą. Słucham jej za każdym razem z taką samą zachłannością, nosząc w sobie potrzebę obcowania z pięknem i wrażliwością, chcąc dotknąć czegoś głębszego niż codzienność wypełniona obowiązkami i powtarzającą się rutyną, a dzięki takim artystom jak Beata Rybotycka, to piękno można niemalże pochwycić i sycić się nim, doprawiając zwyczajność i pospolitość szczyptą niezwykłości i czułości, z jaką spogląda się na życie po takim zatrzymaniu z utworem i przekazującym go artystą. 

"Będąc człowiekiem, 

nie jesteś bliższy nieskończoności

niż gdybyś był mrówką, 

ale też nie jesteś dalszy, 

niż gdybyś był ciałem niebieskim"

Giordano Bruno

W świecie, w którym miłość jest niekochana, i gdzie podjudzani polityką nienawiści, brat staje przeciwko bratu, więzi rodzinne kruszą się, bo nie ma czasu na ich pielęgnowanie, a jedyną rozrywką stają się ogłupiające seriale i portale społecznościowe, prawdziwa sztuka walczy o przetrwanie. Bo nie jest łatwa, i stawia pytania, często nie wprost, ale w formie, w którą trzeba się zagłębić, nad którą należy się pochylić, czasami nie zgodzić, ale zawsze zmusza do zastanowienia. I do pewnego spojrzenia na świat z innej perspektywy, właśnie przez pryzmat sztuki. 

Intymność spotkania z artystą twarzą w twarz, dająca możliwość nie tylko wsłuchania się w słowa i dźwięk, ale również obserwowania mimiki i gestów, jest naprawdę czymś, czego nie sposób nie docenić. Beata Rybotycka nie jest częstym gościem w Lublinie, tym bardziej więc przyjemność uczestniczenia w jej koncercie, a potem chwila osobistej i jakże ciepłej rozmowy po wydarzeniu, stały się dla mnie chwilą bezcenną, ukrytą w szkatułce niezapomnienia, do której sięgam, gdy szarość chce zapanować nad moją codziennością. Zanurzam się również wtedy w piosenki pani Beaty, odkrywając w nich za każdym razem coś nowego. 

Pieśniarka liryczna, artystka wyrazista, komiczna i dramatyczna, doskonale odnajduje się w tekstach Leszka A. Moczulskiego, Zbigniewa Książka, Michała Zabłockiego, Włodzimierza Dulemby czy Jana Pietryszyna. Śpiewa przede wszystkim utwory kompozytorów krakowskich: Zbigniewa Preisnera, Grzegorza Turnaua, Andrzeja Sikorowskiego, Zbigniewa Raja, Andrzeja Zaryckiego i Jana Kantego Pawluśkiewicza. Jej głos o niezwykłej barwie oddaje całą gamę uczuć wyrażonych w piosenkach, które śpiewa Beata Rybotycka - czułość i wrażliwość, smutek i zasłuchanie w samą siebie, rozbawienie, w którym jest również ogromny dystans artystki do swojej osoby. Powiedziano o niej kiedyś, że swoim głosem potrafi wyrazić wszystkie drgnienia duszy, i to jest prawda. Nic dziwnego, że tak wielu z nas jest zauroczonych jej śpiewaniem tak bardzo, jak sam Piotr Skrzynecki, który bardzo cenił Beatę Rybotycką. 

Niewielu artystów śpiewa dziś tak, jak Beata Rybotycka. I sama nie wiem, co jest cenniejsze, słuchać ją, czy oglądać, bo czaruje zarówno głosem, jak i osobowością. Jeśli ktoś jeszcze nie miał okazji przekonać się o tym, Teatr STU w Krakowie jest tym miejscem, gdzie można ją spotkać, posłuchać i obejrzeć w równie nieprzeciętnych spektaklach jak sama Beata Rybotycka, której dziękuję za chwile zatrzymania, wzruszenia i za te wszystkie refleksje, które przychodzą do mnie zawsze, gdy słucham jej pieśni tak poruszających serce, przy których żadna łza nigdy nie stwardnieje. 

Monika A. Oleksa