Szpitalny parapet

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Na drugim piętrze szpitala, na okiennym parapecie mieszka gołąb. Samotny i gruby, przesiaduje wtulony w kąt, odwrócony tyłem do szyby. W ciągu dnia czasami gdzieś odfruwa, ale wieczorem zawsze wraca do miejsca, które traktuje jak swój dom; na parapet szpitalnego okna, gdzie czuje się bezpiecznie. Oswoił szpitalną rzeczywistość, wpisując się w nią, i stając się pewną stałą jej częścią, rozpoznawalnym kawałkiem normalności. 

Wracając do domu każdej nocy, schodząc z czwartego piętra, przystaję na drugim, aby popatrzeć na samotnego gołębia, wtulonego we własne pióra. Wydaje się tak samo opuszczony jak każdy z pacjentów nocą, kiedy w oczy zagląda lęk. 

Szpital nocą jest zupełnie innym miejscem niż w ciągu dnia. Milknie, wycisza się i zostawia więcej przestrzeni na myśli, które wracają nieustannie, niepokorne i niepokojące. Nocą po szpitalu przechadza się lęk. Nie odpuszcza nikomu i przystaje przy każdym łóżku. Nawet jeśli odchodzi, pozostawia pytania i strach, z którym poradzić potrafi sobie tylko nadzieja. Ona też jest obecna w szpitalnej rzeczywistości. Nie opuszcza człowieka i nie odchodzi od łóżka do samego końca. Trzyma za rękę i szepcze kojące słowa. Otula dotykiem czyjejś dłoni i spojrzeniem. Współodczuwającym, współczującym, kochającym. Delikatnie dotyka ramienia tych, którzy czuwają, próbując znaleźć w sobie podwójną siłę. 

Przy szpitalnym łóżku tej siły potrzeba ogromnie dużo. Siły fizycznej i psychicznej. W chwilach, gdy stykamy się ze szpitalną rzeczywistością, marzenia nabierają innego kształtu. Marzymy o normalności. O wypełnionym rutyną dniu, dającym przewidywalność. O zaniedbanych obowiązkach, które wydawały się nużące, i o powtarzalności znajomych czynności, nie mających nic wspólnego ze szpitalną salą. 

Od dwóch tygodni moja rzeczywistość to monitor, w który wpatruję się bezmyślnie godzinami, śledząc na nim góry, doliny, zygzaki, linie i zmieniające się liczby. Wiem, jakie parametry są w normie, a jakie ostrzegają. Znam imiona pielęgniarek i salowych, oraz twarze zmieniających się lekarzy. Podobnie jak ten gołąb z parapetu na drugim piętrze, wrosłam w rzeczywistość, która wypełniła moją codzienność. Jestem zmęczona fizycznie i emocjonalnie, bo żaden z dni nie przynosi nic, oprócz cierpienia, na które patrzę bezradnie, i nie mogę poradzić sobie z tym, że nie jestem w stanie NIC zrobić. Nic więcej poza trwaniem w modlitwie przy mamie tak umęczonej bólem, że ucieka przed nim odgradzając się od świata. Jej otwarte oczy widzą coś więcej niż szpitalna sala. W chwilach świadomości powtarza mi, jak bardzo mnie kocha i że nieustannie czuje moją obecność przy sobie. Czasami jednak, pomimo pozornej świadomości, wydaje się być odłączona od swojego ciała, zupełnie jakby chciała przestać go czuć, bo ono sprawia jej tylko ból. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa

Moja mama ma 67 lat. Nie walczy z nowotworem, po prostu nie może sama oddychać. Lekarze nie znają przyczyny, nie wiedzą dlaczego z dnia na dzień wyłączyła świadomość, zaskakując nas każdym dniem. Bo były już takie noce, kiedy się z nią żegnałam, a lekarze po obchodzie tylko kręcili głowami, kładąc mi współczującą dłoń na ramieniu. A potem nastawał ranek, gdy mama wołała, że jest głodna, nabierała sił na tyle, że mogła przełknąć płynny jogurt i siedzieć wsparta poduszkami, i rozmawiała ze mną przytomnie, skarżąc się na ból spowodowany podłączonym do pompy drenem, osuszającym jej płuca. I gdy nabieram nadziei, że teraz już będzie tylko lepiej, i z każdym dniem mama zacznie odzyskiwać siły, przychodzi kolejne załamanie, i trzeba ją reanimować.

Wychodząc nocą ze szpitala, przystaję przy gołębiu i samej sobie zadaję pytanie, czy dam radę. Bo oprócz tej szpitalnej rzeczywistości, jest jeszcze ta codzienna. Nie wszystko można zaniedbać. Najbliżsi zrozumieją, ale przecież termin matur nie zmieni się tylko dlatego, że moja mama jest w szpitalu, a zobowiązując się wobec kogoś do dobrego przygotowania, biorę za to pełną odpowiedzialność. Dzielę więc siebie na kawałeczki, na zmianę z siostrą czuwając przy mamie. Oddaję to, co dostałam kiedyś od niej. Oddaję z miłością. 

Nasz wspólny Kazimierz...

Na tej trudnej drodze spotykam jednak ludzi, którzy pojawiają się jak dobre anioły. Takie dwa anioły, pacjentki- współlokatorki dzielące z mamą tę samą szpitalną przestrzeń, czuwały nad nią wtedy, gdy ja ani siostra nie mogłyśmy przy niej być. Ludzka solidarność i empatia obecna w miejscu, gdzie tej wrażliwości naprawdę potrzeba. 

Na drugim piętrze szpitala, na okiennym parapecie, mieszka gołąb. Dziś też przy nim przystanę i szepnę mu, że wciąż wierzymy, i walczymy, dopóki jest choć cień nadziei. 

Monika A. Oleksa