O przyjaźni i przyjaciółkach

Fot. Marcin Oleksa

Nie każdy potrafi dostrzec to, co naprawdę w życiu jest ważne

 Przyjaciel. Od najmłodszych lat marzymy o przyjaciółce, o takiej pokrewnej duszy, jaką Diana była dla Ani Shirley. Potrzebujemy kogoś, kto nas zrozumie i komu będziemy mogli powierzyć swoje sekrety. Potrzebny nam ktoś, przy kim będziemy mogły się rozpłakać, bez obsesyjnej myśli, jak wyglądamy z rozmazanym tuszem pod oczami; ktoś, do kogo możemy zadzwonić w środku nocy, bo jesteśmy w czarnej dziurze depresji i wszystko czego nam potrzeba, to ciepłe słowa i zapewnienie: Nie jesteś sama!; ktoś, z kim wypijemy filiżankę herbaty i czasami, po prostu, pomilczymy. 

"Nadzieja przychodzi do człowieka wraz z drugim człowiekiem". A Przyjaźń to "więzy, które chronią serce przed pęknięciem". 

Ale Przyjaźń to nie jest bezwarunkowa akceptacja i przyjmowanie drugiego człowieka bez zastrzeżeń. Przyjaciel kocha, ale ma odwagę powiedzieć prawdę, jeśli nasze życie zmierza w niewłaściwym kierunku; jeśli się "rozdeptujemy", jak domowe kapcie i w wieku lat czterdziestu kilku lub pięćdziesięciu plus twierdzimy, że nic już nie ma sensu zmieniać, bo dobrze jest tak, jak jest, i godzimy się na powolne obumieranie swojego serca, które przecież kiedyś , jeszcze nie tak dawno, żyło porywami i wypełnione było po brzegi marzeniami i planami podbicia świata. Czasami stygniemy i opadają nam skrzydła. Nie lubię mojej pracy, ale przecież w moim wieku i tak nie znajdę nowej. Nie podobają mi się moje odrosty, ale przyzwyczaiłam się do nich. A zresztą komu ja mam się podobać? W tym wieku? Nie jest mi dobrze w tym miejscu, w którym postawiło mnie życie, ale nie mam siły tego zmieniać, bo to i tak nic nie da. Poddajemy się tak łatwo zwątpieniu, przygnębieniu, rezygnujemy z siebie dla kogoś albo czegoś. Przyjaciel ma odwagę potrząsnąć nas mocno za ramiona, spojrzeć głęboko w oczy, a nawet, jeśli trzeba, dać "klapsa" i popchnąć we właściwym kierunku. I zrobi to tylko dlatego, że jesteś dla niego ważna. I mu (jej!) na Tobie zależy. Bo wie, że odwracasz lustro i nie lubisz na siebie patrzeć, a powinnaś, bo jesteś piękna, tylko już dawno o tym zapomniałaś. I wie o Twoich łzach, wypłakiwanych bezsilnie w poduszkę lub pod prysznicem, aby nikt nie usłyszał. Wie o tych wszystkich dylematach, jak przeżyć, kiedy wciąż brakuje. Pieniędzy, miłości, czułości, obecności drugiego człowieka, zdrowia. Prawdziwy przyjaciel to ciepły kominek w zimny, styczniowy poranek. I wieczór. Czasami wystarczy jeden nieoczekiwany esemes, e-mail, czy telefon. Czasami niezapowiedziana wizyta. A czasami drobny, ale ważny prezent, w postaci ofiarowania przyjaciółce, na przykład USG piersi lub Mammografii, bo dotąd nie miała odwagi, a powinna to zrobić. Dla siebie samej. 
Przyjaźń jest piękna i można ją przyrównać do przecudnego storczyka, oblepionego bladoróżowymi kwiatami. Ale, podobnie jak ten kwiat, wymaga pielęgnacji. Zaniedbana, straci kwiaty i zmarnieje. I zostaną z niej tylko liście i suche pędy. Dbaj o nią, bo to najcenniejsze, co otrzymaliśmy od Życia. Wiesz, napisz dziś do swojej przyjaciółki. Albo zadzwoń do niej. I umów się z nią na dawno odkładaną kawę. I zaproś ją do tego miejsca. W moim ogrodzie jest wiele stolików, a kawałek szarlotki znajdzie się również dla Twojej przyjaciółki. Odrobina ciepła również. 
"Najlepsza część życia ludzkiego to małe, bezimienne i zapomniane akty dobroci i miłości." 
Dziękuję Ci, moja przyjaciółko.  
Za najcieplejszy uśmiech i świadomość, że mogę do Ciebie zadzwonić o każdej porze i zawsze mnie wysłuchasz, a potem wylejesz na moją duszę miód; dziękuję Ci Paulinko. Za słowa, które dodają skrzydeł i umacniają, za otwarte serce, i za to, że potrafisz ze mną po prostu milczeć; dziękuję Ci Basiu. Za przegadane noce i za to, że wciąż chcesz otwierać dla mnie drzwi swojego domu i oddawać mi swoje łóżko; dziękuję Ci Dorotko. Za ciepło, które rozgrzewa słuchawkę telefonu i za świadomość, że gdzieś tam, daleko, jesteś, taka bliska; dziękuję Ci Marzenko. Iryskowi dziękuję za WSZYSTKO. A Duśce i Beacie za to, że od lat są w moim życiu, chociaż czasami zapominam, jak wiele pielęgnacji wymaga ten "storczyk". I Małgosi, za przyjęcie mnie do swojej rodziny. DZIĘKUJĘ! 
Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa

.