To ludzie tworzą miejsca, do których chcemy wracać... (cz.2)

Moja sentymentalna podróż po Warszawie

Witaj, cieszę się, że znów chcesz razem ze mną wypić kawę i choć na chwilkę zatrzymać się w tym rozpędzonym świecie. A może dziś, do tej kawy, skusisz się na kawałek szarlotki? Sama piekłam. Lubię te sierpniowe i wrześniowe szarlotki. To zupełnie tak, jakbym zatrzymała w rozgrzanej blaszce skrawek lata pachnący jabłkami. Jestem łasuchem i lubię przy kawie porozpieszczać się trochę ciastem, które piekę dla bliskich mi osób, dodając szczyptę miłości. Dziś zapraszam na tę szarlotkę Ciebie. I zabieram Cię na spacer po Warszawie. Tam, w sentymentalnej podróży na kartkach mojej najnowszej powieści (tej jesiennej - "Ciemna strona miłości"), odnalazłam beztroskę dzieciństwa, jaka nierozerwalnie związała się z miejscami i ludźmi, którzy w tych miejscach razem ze mną byli. Niektórzy nadal są, niektórzy odeszli... Pozostały wspomnienia i Warszawa, która zachwyciła moją bohaterkę, Agnieszkę. Spojrzałam na to miasto jej oczami. I co zobaczyłam? 

"Lekkie sandałki Agnieszki niosły ją radośnie w stronę Zamku Królewskiego. Szła obok Małgorzaty, ramię w ramię, i cieszyła się tą bliskością drugiego człowieka, słońcem, ciepłem, lenistwem i beztroską lipca. Na moment zatraciła się w tym radosnym przeżywaniu chwili, odsunęła na bok mrok i to, co bolało. Żyła. Czuła. Uśmiechała się.

Spacer uliczkami Starego i Nowego Miasta pozwolił odpocząć od wielkomiejskiego gwaru i pośpiechu. Agnieszka z ciekawością wchodziła w nastrojowe zaułki i całą sobą chłonęła atmosferę tego niepowtarzalnego miejsca.

Rynek Starego Miasta zachwycił ją. Stała jak urzeczona pośrodku rozległego placu i oczarowana patrzyła na kolorowe parasole ogródków piwnych, artystów wystawiających swoje prace lub tworzących je cichutko na schodach starych kamienic, dorożki i ludzi, którzy znaleźli się w tym samym miejscu, w tym samym czasie co ona.

• Już kocham to miejsce – uśmiechnęła się do Małgorzaty tak ciepło, jak jeszcze nigdy dotąd." 
   
  "Szła z Sabą na smyczy Marszałkowską, potem skręciła na skwerek przy Zoli. Panował tu przyjemny, wieczorny chłód. W letnim ogródku restauracji Venezia siedziały pojedyncze pary, trzymając się za ręce i patrząc sobie głęboko w oczy."
   
  "Agnieszka wciąż nie mogła się nasycić Warszawą. Wszystko było tu na wyciągnięcie ręki. Kino Luna, które zachowało swój image sprzed lat i utrzymywało się z seansów dla seniorów i studentów, z niewygodnymi, trzeszczącymi fotelami, ale niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju atmosferą lat osiemdziesiątych, której nie można było spotkać w żadnym nowoczesnym multipleksie. Teatr Syrena, kościół Zbawiciela, Teatr Współczesny, Dziecięcy Szpital Kliniczny przy Litewskiej, wszystko to nabrało realnych kształtów i nie było już dla Agnieszki nazwą, ale miejscem znajomym, w którym zaczynała czuć się dobrze i u siebie.
• Tam, przy Natolińskiej, jest maleńka, stylowa cukiernia. Jeśli chcesz wydać majątek na przyjemności, to tylko tam. - Sylwia wskazała ulicę, w którą zaraz skręciły. Szły teraz Aleją Wyzwolenia w cieniu lip i klonów, mijając mamy z wózkami i wyprowadzane na spacer psy." 
  
  
  Wszystkie fragmenty pochodzą z mojej nowej książki "Ciemna strona miłości". Pisząc ją, razem z Agnieszką spacerowałam po Warszawie i odnajdywałam siebie sprzed lat, kiedy jako mała dziewczynka spędzałam tu wakacje i święta u mojej Babci. W każdym z tych miejsc zostało coś  niedostrzegalnego, co teraz, po latach, odnalazłam i ułożyłam z tego mozaikę, wplatając ją w karty powieści. Moja Babcia to dom pachnący bezpieczeństwem i walerianą. To wieczorne, letnie spacery po Łazienkach i podglądanie Fryderyka. Chwile słodkiego lenistwa na jednej z ławek, wśród czerwonych róż i rozmowy z wygłodniałymi kaczkami i gołębiami. Zachwycający Pałac na Wodzie i koronacja dnia- lody w Zielonej Budce na Puławskiej. Jej ciepły uśmiech i czas dla mnie, którego nigdy nie brakowało. Do dziś, kiedy jestem w Warszawie, odwiedzam kościół Zbawiciela, który zachował swój specyficzny zapach zapamiętany przeze mnie z dzieciństwa. Tam czuję ją obok siebie tak, jakby wciąż tu była, jakby nigdy nie odeszła...
  Moja Warszawa teraz to wieczory teatralne i noce przegadane z przyjaciółką. To rodzinne spotkania wśród bliskich, i uczenie się na nowo tego miasta, które przyciąga i odpycha równocześnie. Moja Warszawa ma dziś wiele imion. Basia, Dorota, Bogusia, Antoni, Marta i Piotr. Każdy z nich "przyprawia" to miejsce szczyptą swojej niepowtarzalności,  sprawiając, że  każdy pobyt tam smakuje wyśmienicie. 
  Monika A. Oleksa