Magia liter, czar słów - blog literacki

Fot. Marcin Oleksa W kuchni było gwarno, pełno i wesoło. Cztery kobiece głosy mieszały się ze sobą, zupełnie jak zapachy wypełniające pomieszczenie. Cztery kobiety, cztery pokolenia, jedne święta, które zebrały je wszystkie w tym domu, pełnym dobrych wspomnień. W Nałęczowie.  Agnieszka przygotowywała tartę orzechową, która miała zająć na świątecznym stole miejsce mazurka. Przepis na nią przekazała jej Teresa, która lubiła w kuchni od czasu do czasu przełamać tradycje i poeksperymentować w granicach rozsądku.  - Wbrew pozorom, tarta jest bardzo podobna do naszego rodzimego mazurka. - Agnieszka pamiętała tak wiele szczegółów z ich wspólnego, skromnego życia. - Cała sztuka polega na tym, że mamy w niej mało ciasta, a dużo nadzienia, które ma porozpieszczać nasze podniebienie. Oto filozofia tarty - smak nadzienia ma dominowa ć nad smakiem cienkiego ciasta. Tęskniła za nią. Wraz z wiosną tajały jej uczucia. Wraz z zimą topniała i odpływała twarda skorupa, którą Agn...

Fot. Marcin Oleksa Dziś - życzę ogromnego zasłuchania w milczenie Krzyża; przytulenia do Jego Serca ... Krzyż nie jest ciężarem, choć często się pod nim załamujemy i wielok rotnie upadamy. I nie ma w tym nic dziwnego, bo jesteśmy tylko ludźmi, a słaboś ć jest wpisana w naszą ludzką naturę. Wątpimy, buntujemy się, czasami próbujemy własnymi siłami pokonać trud, który nas przerasta. Unosimy się honorem i wyrzekamy Panu Bogu, że do niczego nie jest nam potrzebny, że sami damy sobie radę ze wszystkim. Próbujemy być samowystarczalni i sami wyznaczamy sobie swoje własne reguły, które prędzej czy później doprowadzają nas do zwątpienia. Błądzić jest rzeczą ludzką, a Pan Bóg nie odwróci się za to do nas plecami. On wciąż jest. Czeka cierpliwie. To my Go nie dostrzegamy, zaślepieni własną złością, poczuciem krzywdy i przeświadczeniem, że Bóg nas opuścił. To my nie chcemy zobaczyć okruchów miłości, którymi każdego dnia On nas obdarowuje. Nie doceniamy darów, które dostajemy, bo oczek...

Fot. Marcin Oleksa  Lubię obserwować świat i ludz i , gdziekolwiek się znajd ę. Na spacerze z moim psiakiem ciekawie przyglądam się drzewom i ukrytym między ich gałęziami śpiewającym lub kraczącym lokatorom; z okna mojej kuchni toczącemu się swoim rytmem życiu; a w samochodzie, stojąc na światłach albo w korku, lubię patrzeć na twarze kierowców i ich pasażerów. Twarze. Tak wiele wyrażają spojrzeniem, gr ymasem, zmarszczeniem czoła. Fascynują mnie.  Czwarta po południu. Godzina, która zapycha miasto samochodami i wysypuje z przepełnionych autobusów tłumy spieszących do domu ludzi. Siedzę w samochodzie i patrzę. Twarze zaczynają "mówić", a ja odczytuję te historie na nich wypisane swoją wyobraźnią. Ona rz a dko kiedy odpoczywa :) W lusterku wstecznym mężczyzna około czterdziestki. Samochód służbowy, co widać po rejestracji; zmęczona szara twarz i oczy, które dawno już przestały błyszczeć podekscytowaniem. Dziś jest w nich jedynie znużenie. Dzień podobny do dnia, umy...

Fot. Marcin Oleksa Każdy z nas go ma. Schowany gdzieś w zakurzony kąt podświadomości siedzi uśpiony, aby wyjść w tym momencie naszego życia, kiedy się go najmniej spodziewamy. Wykorzystuje naszą słabość, nasz lęk i nieumiejętność poradzenia sobie z sytuacją i pojawia się, czarny i włochaty, a my nie mamy siły, aby go zdeptać, wyrzucić, przegnać na zawsze. Dopada nas i paraliżuje nieruchomym spojrzeniem, w którym widzimy to, o czym tak bardzo chcielibyśmy zapomnieć. Patrzymy z lękiem, jak rozsnuwa swoją pajęczą sieć, oplatując nią każdy zmrok i nadchodzącą noc. Lęk staje się wtedy najintensywniejszy. Czujemy go ka ż dą komórką trzepoczącego serca, które nie pozwala zasnąć i odpłynąć w niebyt, niemy ś lenie; tylko swoim szybkim biegiem uderzeń powoduje jeszcze większy niepokój. W czasie tych bezsennych nocy przez naszą głowę p ę dzą myśli - jedna za drugą. Gdy zdarzy się , że nadejdzie jaka ś z jaśniejszym przesłaniem, kosmaty pająk wyłazi w światło księżyca, a jego cień przesł...

Fot. Marcin Oleksa - Ładnie pachnie.  Maciej wszedł do kuchni i zaciągnął się zapachem pieczonych jabłek, wydobywającym się z piekarnika. Magda wytarła mokre ręce o kuchenną ścierkę i spojrzała na męża. W jej oczach była troska. Źle wyglądał. Długa zima zmęczyła go. Wiedziała, że tęsknił za ciepłymi wieczorami na ganku i za słońcem, którego wciąż brakowało. Tęsknił też za Agnieszką. Bardzo się do siebie zbliżyli przez te zaledwie parę miesięcy. Maciej pokochał Agnieszkę tak intensywnie, jakby chciał nadrobić te wszystkie lata jej nieobecności w jego życiu.  - Piekę szarlotkę na przyjazd młodych. Pani Grażynka, moja pacjentka, dała mi przepis i pomy ś lałam, że wykorzystam te jabłka, które dostaliśmy od Stasia.   - Myślisz, że jeszcze się nadają na szarlotkę?  Magda odwróciła się i zajrzała do podświetlonego piekarnika.  - Sadząc po zapachu, ta k. Zresztą, Sylwia uwielbia szarlotkę w każdej postaci.  Magda podeszła do stołu i przysiad...

Fot. Marcin Oleksa Czas, kiedy zmierzch ściera się ze światłem dnia i próbuje go zagarniać kawałek po kawałeczku, to magiczna pora. W oknach bloków, wieżowców i domków zapalają się pierwsze światła, ludzie wracają z pracy, dzieci ze szkoły, i zapełniają puste ściany mieszkań swoją obecnością i krz ą taniną. Lubi ę wtedy pozagl ą da ć w ich okna.  Od zawsze tak miałam; od najmłodszych lat lubiłam się gapić w obce okna i podpatrywać toczące się w nich życie. Czegoś tam szukałam i tak mi już zostało. Wciąż zaglądam, ale już nie szukam, bo to, czego szukałam, mam we własnym domu. Teraz podpatruję. Ja patrzę, a moja wyobraźnia szepcze mi do ucha słowa, z których powstają opowieści. Takie jak te. O oknach.  Długi, czteropi ę trowy blok z prześwitami, w których hula wiatr. Wąska klatka schodowa, plastikowe okna, które zatrzymują ciepło i oszczędzają energię. W jasnym oknie rolety, jeszcze podwinięte do góry. Kuchenne okno rozświetlone. To tutaj znajduje się centrum ż yc...

Fot. Marcin Oleksa Kobieta kobiecie może odbić męża. Albo chłopaka. Kobieta kobiecie może czegoś zazdrościć. Może udawać przyjaciółkę, a potem wbić sztylet prosto w serce. Może z zamkniętymi oczami wyliczyć jej zmarszczki i wskazać miejsca, gdzie odłożyło się za dużo co nieco. M oże coś przemilczeć lub powiedzieć o trzy słowa za dużo. Może, patrząc słodko i niewinnie w oczy, podstawić tej drugiej nogę i z założonymi rękami patrzeć, jak tamta spada ze schodów. Może to zrobić, bo jest wredna. Bo sama sobie z czymś nie radzi, a tamtej drugiej wyszło. Bo ten facet powinien być z nią, a tamta na niego nie zasłużyła. Bo... Może tak być. Ale może być inaczej.  Kobieta w kobiecie zawsze dostrzeże coś więcej niż widzi mężczyzna. Kobieta kobietę zrozumie, bo wie, co tamta czuje. Jesteśmy empatkami i potrafimy wyczuć emocje i nastroje. Czujemy, kied y coś jest nie tak i staramy się jakoś temu zaradzić. Kobieta nie odwróci się od kobiety, ale pomimo wszystko, wyci ą gnie pomocn ą dło...

Fot. Marcin Oleksa  Wstajesz rano z łóżka i przecierasz zmęczone snem oczy, jeszcze w półśnie nakładasz na siebie płaszcz codziennych trosk,  wszystkie swoje muszę, trzeba, powinnam, wypada,  okrywasz się nim powoli,  bojąc się zgubić najdrobniejszą z liter,  które ubiorą się w zdania i opiszą twój dzień,  zabiegany wypełniony po brzegi ciężki beztroski szary kolorowy samotny zbyt krótki czasami gorzki,  czasami słodki do przesady,  a na każdy z nich dostała ś ograniczony limit czasu,  jedno życie,  od którego nie narosną o dsetki bez względu na to, jak wiele w nie zainwestujesz.  P oranną kawą odganiasz resztki zmęczenia,  niedospania,  szeroko otwierasz oczy i patrzysz odważnie na świat.  Już wiesz,  że ten dzień musi po prostu si ę toczyć jak codzień swoim u tartym rytmem,  którego nic nie zatrzyma.  A ty wchodzisz w tę swoją codzienność z bagażem trosk n...

Fot. Monika Oleksa - Małgosiu! - głos Agnieszki brzmiał radosnym podekscytowaniem. - P otrzebuję przepisu na ten twój wykwintny sernik z brzoskwiniami. R odzice Kuby przyjeżdżają do nas na niedzielny obiad i chciałabym ich ugościć czymś specjalnym. Wiesz, jak mama Kuby wypieka, moje szarlotki przy niej wysiadają!  Małgorzata uśmiechnęła się. Nie widziała w tej chwili swojej córki, ale dobrze wiedziała, jak Agnieszka teraz wygląda. Jej policzki na pewn o były lekko zaróżowione, jak zawsze, gdy Agnieszka czymś się ekscytowała. Włosy, splecione w gruby, góralski warkocz, układały się wygodnie na prawym ramieniu dziewczyny i zaglądały ciekawie we wszystko, co Agnieszka właśnie robiła. Ciemne oczy błyszczały, tak jak cała jej córka ostatnio. Małgosia była spokojna, Kuba dobrze wywiązywał się z roli opiekuna, którym obiecał być dla Agnieszki.  - Kochanie, swoimi szarlotkami kupiłaś Marka i Sylwię. Oni za twoim ciastem po prostu przepadają, a na mój sernik kręcą nosem. Mas...