Magia zimowego wieczoru

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Witaj! Tak miło Cię tu spotkać i razem z Tobą zakończyć ten wieczór, bez pośpiechu i bez krążących nad głową jak czarne wrony myśli o dniu jutrzejszym, który wraz z początkiem nowego tygodnia, przyniesie stos nowych lub tych samych obowiązków i postawi przed Tobą i przede mną zadania, często zbyt trudne do rozwiązania w pojedynkę. Tak dobrze mi usiąść razem z Tobą, bez względu na to, gdzie w tym momencie jesteś, i w chwili wieczornego wyciszenia po prostu odpocząć, pozwalając myślom wyciszyć się, uspokoić, przygotować do dobrego snu... A jeśli tymi słowami zaczynasz swój poniedziałek, pomyśl, że nie jesteś z tym wszystkim co przed Tobą, sama ani sam. Jeśli zajrzysz tu przed rozpoczęciem rozpędzonego tygodnia, wynieś stąd, proszę, odrobinę spokoju przed wejściem w niespokojną codzienność i świadomość, że myślę o Tobie ciepło. I dziękuję Ci za to, że tu jesteś.

Zimno? Na ten chłód na dworze zaparzę herbaty, takiej jaką lubię najbardziej i jaką sama się ogrzewam w zimowe popołudnia i wieczory. Do kubka, który zawsze jest z motywem kwiatów, wsypię pół łyżeczki czarnej herbaty z bławatkiem i skórką pomarańczową. Do tego dodam troszkę suszonych owoców jabłka, hibiskusa, jarzębiny i dzikiej róży. Dodam dwa goździki, które koją i chronią gardło przed zimowym chłodem, i szczyptę imbiru, dla rozgrzania. Czasami dodaję też szczyptę kardamonu, dla aromatu i smaku. Kiedy to wszystko zacznie już wirować w roztańczonym walcu z gorącą wodą w objęciach, dodam plasterek pomarańczy, który zatańczy solo, na samym środku, rozkładając się na powierzchni jak sukienka baletnicy na lustrzanej podłodze. Taką herbatą chciałabym Cię poczęstować. Taką lubię najbardziej. Nie piję jej, tylko smakuję pozwalając, aby każdy łyk pozostał we mnie ze wspomnieniem tej spokojnej chwili, którą podarowałam sobie i którą chciałabym obdarować Ciebie. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Na chłód w sercu nie mam recepty. Wiem, że słowo, nawet najcieplejsze, nie zawsze ma moc, aby go przegonić, czy wymienić na ciepło. Chłód w sercu rozpędzić może jedynie człowiek. Jego dotyk. Spojrzenie. Bliskość. Nawet milczenie, ale wspólne, takie, które łączy, a nie dzieli. Na zimno w sercu potrzeba kojącego plastra ludzkiej serdecznej obecności, która jest jak termiczna opaska utrzymująca ciepło. Dlatego człowiek dostał uczucia, takie jak miłość i przyjaźń, aby nimi obdarowywać, a nie zatrzymywać dla siebie. I aby dzięki temu, że się nimi dzieli, ogrzewał nie tylko te serca, które marzną, ale i własne, chroniąc je w ten sposób przed zamarznięciem. 

Ja czuję dziś ciepło i wiem, że to nie tylko zasługa tej herbaty, ale również świadomość, że tu jesteś. Że wracasz, zaglądasz, wpadasz, zatrzymujesz się i rozmawiasz ze mną, choćby tylko uśmiechając się w zamyśleniu do ekranu, na którym wyświetlają Ci się słowa, którymi chcę się z Tobą dzielić. Wiem, że nie jestem tutaj sama i nigdy nie czuję się tak, jakbym wchodziła do pustego pokoju. Chciałabym, abyś Ty również wiedziała i wiedział, że nigdy nie jesteś tu sam. Jestem obok. Czasami po prostu siadam i milczę razem z Tobą, ale zawsze staram się zrozumieć życie i to, z czym tutaj przychodzisz. Nigdy nie mijam Cię obojętnie, bo wiem jak boli obojętność. Też jej doświadczyłam. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Zimowe wieczory mają w sobie magię. Jest w nich jeszcze świeże wspomnienie Bożego Narodzenia, jest mistyczność Białej Pani - Zimy, są również radosne karnawałowe nutki, które rozedrgane taneczną melodią, próbują sprawić, abyś uśmiechnął się do zwyczajnego dnia, odkrywając w nim niecodzienność. Tylko w zimowe wieczory herbata z goździkami smakuje tak wyśmienicie, a zwyczajna pomarańcza kojarzy się ze świętami. 

Nie myśl dziś o przygniatających problemach nadchodzącego tygodnia i nie traktuj poniedziałku jak zła koniecznego. Pozwól, aby ten zimowy wieczór, w którym przez chwilę chcę Cię zatrzymać, wyciszył Cię i wypełnił dobrą energią; aby zatrzymał pośpiech, w którym nieustannie czujesz, że coś musisz, i pozwolił Ci dostrzec drobiazgi, pozamykane w roziskrzonych śniegowych gwiazdkach, przekrzywionych z ciekawością łebkach czarnych gawronów albo w szarości i bieli mew, za którymi bardzo tęsknię; w zatrzymanych między gałęziami poduszkach śniegu, póki jeszcze tam są... 

Niechaj ten spokojny wieczór przygotuje Cię na spokojną noc i dobry dzień, do którego uśmiechniesz się, gdy tylko otworzysz oczy tak, jak ja teraz uśmiecham się do Ciebie, dziękując Ci za to, że jesteś, i za ten czas, który ze mną spędziłaś i spędziłeś. 

Monika A. Oleksa 

I pamiętaj, że: "Każda radość, którą niesiemy innym, zawsze do nas powróci." Zenta Maurina Raudive

Fot. Marcin Piotr Oleksa