Atramentowe łzy

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

 Moje pióro zapłakało. Wylało atrament, plamiąc mi palce i zostawiając na nich ślady swoich atramentowych łez. Takie same łzy, których niezmywalne czasem ślady zostają w nas głęboko wpisane, nosimy w swoich sercach latami po odejściu tych, którzy przekroczyli granicę dzielącą życie od śmierci. Żyjemy z pustką, jakiej nie da się po nich zapełnić, tęsknimy za czasem, który uciekł tak niespostrzeżenie, i przywołujemy w pamięci te chwile, które szczególnie zapadły nam w pamięć. Bo pamiętamy, bez względu na to ile lat upłynęło od dnia, który pozmieniał i poprzestawiał nasze życie, zostawiając nas z wieloma pytaniami bez odpowiedzi, czasami z poczuciem żalu, czy wyrzutami sumienia. Pamiętamy, przystając przy grobie, paląc symboliczne światełko, i zmawiając modlitwę za pokój duszy bliskich nieobecnych. Pamiętamy, w ciszy nasłuchując niedokończonych zdań czy słów, które nie padły, bo nie zdążyliśmy powiedzieć tego, co było takie ważne, a jednak nieporuszone, niedotknięte rozmową. Pamiętamy, przywołując pamięcią twarze i uśmiechy, zdarzenia i strzępki rozmów; chwile, które ocaliliśmy od ulotności. Pamiętamy, choć nie zawsze jesteśmy w stanie zrozumieć, "dlaczego?". Dlaczego życie zostało przerwane właśnie w takim momencie, dlaczego zabrakło tych, bez których tak trudno żyć, dlaczego... 
Nikt nam nie odpowie na to pytanie w tym wymiarze i w tej rzeczywistości, ale przyjdzie taki czas, kiedy zrozumiemy, że wszystko ma sens. Nawet cierpienie i śmierć. 
Fot. Marcin Piotr Oleksa 

1 listopada zawsze skłania do zadumy i refleksji. To dzień, który uczy pokory wobec życia i uświadamia jego kruchość i nieprzewidywalność. Listopad pochyla człowieka nad przemijaniem pokazując, że to co naprawdę po nas zostanie to pamięć o tym, ile dobra wnieśliśmy w życie innych. 
Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Stare cmentarze szepczą o tym, czego nie widać oczami. Wypełnione obecnością nieobecnych, stają się przestrzenią, na której życie dotyka śmierci, a śmierć życia. Dwa światy. Ten rozkrzyczany, pełen zgiełku, niepotrzebnego gwaru, tysiąca problemów i nieustannego pospiechu; i ten wyciszony, spoglądający już z innej perspektywy, i w innym wymiarze. Świat, od którego człowiek może się tak wiele nauczyć, gdyby tylko chciał się wsłuchać w jego szept... 
Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Moje pióro zapłakało atramentowymi łzami. Tęsknię za Tobą, Mamo. Tęsknię za Tobą, Tato. Czuję Waszą opiekę i wiem, że jesteście przy mnie, choć oczami nie mogę Was zobaczyć. Widzę Was patrząc sercem. Widzę Was w tych wszystkich drobiazgach, które uczyliście mnie zauważać. Pamiętam Wasze słowa, które wciąż we mnie wybrzmiewają. Pamiętam z czego się śmialiście i co Was zasmucało. Noszę Was w sobie, bo jestem częścią Was. Bo tego mnie nauczyliście. Bo miłość nie przemija i nie umiera. Ona zostaje, wraz z pamięcią o bliskich nieobecnych...
Fot. Marcin Piotr Oleksa 

 Listopadowe dni, wplecione w zabieganą codzienność, pomimo swojej nostalgii przynoszą coś cennego. Skracają dystans pomiędzy nami, pielgrzymami, a tymi, którzy weszli już za drugą stronę mlecznej mgły; przywołują wspomnienia; zwracają myśli ku niebu, dziś tak bliskiemu i otwartemu prawie na oścież; i pozwalają dokładniej przyjrzeć się swojemu życiu z pytaniem, czy nie marnotrawię dni, które dostaję, i czy mam świadomość tego, że mój czas też się kiedyś skończy, tak jak tych, którzy byli tu przede mną. I że to "kiedyś" może nadejść w każdej chwili, bez względu na to, czy będę gotowy. 
Wszyscy święci przechadzają się pomiędzy grobami, mijają ludzi ze smutnymi oczami i uśmiechają się radośnie, bo oni już wiedzą, a my wciąż jesteśmy w drodze... 
Monika A. Oleksa 
Fot. Marcin Piotr Oleksa 


Komentarze

  1. Aleksandra 2 listopada 2017 18:08

    Moniko modliłam się za Twoich Rodziców....

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Unknown5 listopada 2017 14:30

      Olu, modlitwa jest dla mnie bezcenna. Z całego serca Ci dziękuję. I tym sercem mocno przytulam!
      M.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nowa Opowieść O Dwunastu Miesiącach: Luty

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty nie mógł się zdecydować, czy bliżej mu do Zimy czy do Wiosny. Był taki w pół kroku. Pół kroku po i pół kroku przed, gdzieś między pozimiem a przedwiośniem. Należał do miesięcy zimowych i starał się wywiązywać z zimowych obietnic. Od czasu do czasu sypnął śniegiem, zmroził lodowatym powietrzem, ale częściej niż Styczeń rozmawiał ze słońcem, starając się przekonać je, by dłużej poogrzewało przemarzniętą ziemię, dając ludziom sygnał, że Wiosna jest już w drodze.  Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty był marzycielem. Był inny od wszystkich miesięcy roku. Najkrótszy i taki niby zimowy, ale już zapowiadający przemianę, wybudzenie i wiosenne ocieplenie. Zazdrościł Marcowi przywileju wprowadzania Wiosny. Luty też chciał budzić uśpioną przyrodę, sprowadzać z dalekich krajów czaple, żurawie i bociany, oswajać nieśmiałe krokusy i składać na policzkach ludzi słoneczne pocałunki. Nie chciał, by kojarzono go z przeciągającym się oczekiwaniem, zi...
Czytaj więcej

Podaj dalej

Obraz
"Jeden z najgłębszych sekretów życia polega na tym, że tylko to wszystko, co robimy dla innych jest tym, co naprawdę warto robić." Lewis Carroll   Fot. Marcin Oleksa   Kilka dni temu, spacerując ze swoim Pieszczochem, spotkałam sąsiadkę. Wymieniłyśmy ciepłe pozdrowienia i uśmiechy ( bo przecież to nie boli - pamiętacie post o życzliwości?) ; ja przystanęłam, moja sąsiadka również. Porozmawiałyśmy o życiu i jego ważnych i nieważnych codziennościach. Miłe spotkanie ludzi, którzy chcą się wymienić swoim ciepłem. W tej krótkiej chwili zatrzymania i serdeczności świat uśmiechnął się do nas swoją piękną jesienią, a ja poczułam, że muszę się tym ciepłem podzielić i podać go dalej. A wystarczył tylko jeden serdeczny uśmiech mojej sąsiadki... Uśmiech, dobre słowo, serdeczność; coś, co bezinteresownie dostajemy od drugiego człowieka - nie powinniśmy tego zostawiać dla siebie, tylko przekazywać dalej. Jestem marzycielką, wiem, ale pomyślcie, o ile świat byłby piękniejszy, ...
Czytaj więcej

Magia zimowego wieczoru

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Witaj! Tak miło Cię tu spotkać i razem z Tobą zakończyć ten wieczór, bez pośpiechu i bez krążących nad głową jak czarne wrony myśli o dniu jutrzejszym, który wraz z początkiem nowego tygodnia, przyniesie stos nowych lub tych samych obowiązków i postawi przed Tobą i przede mną zadania, często zbyt trudne do rozwiązania w pojedynkę. Tak dobrze mi usiąść razem z Tobą, bez względu na to, gdzie w tym momencie jesteś, i w chwili wieczornego wyciszenia po prostu odpocząć, pozwalając myślom wyciszyć się, uspokoić, przygotować do dobrego snu... A jeśli tymi słowami zaczynasz swój poniedziałek, pomyśl, że nie jesteś z tym wszystkim co przed Tobą, sama ani sam. Jeśli zajrzysz tu przed rozpoczęciem rozpędzonego tygodnia, wynieś stąd, proszę, odrobinę spokoju przed wejściem w niespokojną codzienność i świadomość, że myślę o Tobie ciepło. I dziękuję Ci za to, że tu jesteś. Zimno? Na ten chłód na dworze zaparzę herbaty, takiej jaką lubię najbardziej i jaką sama s...
Czytaj więcej