Stan jesiennej melancholii

                                   Fot. Marcin Piotr Oleksa

Jesień na dobre się już rozgościła, zostawiając swoje ślady na trawnikach, w parkach i ogrodach. Przemalowała świat po swojemu, zostawiając jeszcze gdzieniegdzie kolory lata, choć zabrakło już letniego ciepła. Ubrana w złoty płaszcz z kapturem, rozsypuje za sobą dywan żółto - pomarańczowych liści, porozrzucanych w nieprzypadkowym wzorze, który zachwyca. 

Piękna Pani Jesień robi wszystko, by odczarować nużącą i przygnębiającą codzienność, ale ludzie i tak na nią narzekają, bo taką już mają naturę. Łatwiej im doszukać się wad i zarzutów, niż zalet i dobrych stron. Przewrotna ludzka natura. Odpychająca to, co wymaga wysiłku. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Stan jesiennej melancholii rozpoczyna się wraz z nastaniem chłodnych, deszczowych i monotonnych dni. Wyziębieni i noszący w sobie tęsknotę za latem, uciekamy przed jesienią chowając się w cieple ogrzewanych pomieszczeń. Odgradzamy się od jesieni, starając się ją ignorować, a gdy mimo wszystko ona chce się z nami bliżej zaprzyjaźnić, wpadamy w melancholię. 

Każdy człowiek ma swój własny sposób w jaki radzi sobie z listopadowym przygnębieniem. Niektórzy przeglądają w internecie strony z egzotycznymi wycieczkami, marząc aby wyrwać się z szaro-burości choć na tydzień; inni po prostu się "hibernują", zapadając w bezemocjonalny stan uśpienia pozwalający przetrwać do chwili, gdy słońce złoży obietnicę powrotu; a jeszcze inni po prostu narzekają. Na wszystko. Na to, że pada i tak szaro. I że dni takie krótkie i ciemne. Że zimno i nic się nie chce. I że listopada mogłoby w kalendarzu nie być, bo po co on komu potrzebny? I żeby jakoś tylko przetrwać do wiosny, bo wtedy już będzie radośniej, cieplej, ładniej. No będzie, to prawda; ale jesień też ma tak wiele do zaoferowania, jeśli tylko spojrzymy na nią troszeczkę inaczej. Bez uprzedzenia i najeżania, akceptując ją pomimo wszystko. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa  

Lubię jesienność, jej melancholijność i zamyślenie. Lubię tę szaro-burość, z której wyłuskuję słowa i pomysły. Ona skłania mnie do najgłębszych refleksji, zmusza do poszukiwań, również tych w poukrywanych przestrzeniach mnie samej. Ona, ta jesienność, inspiruje mnie twórczo i zbliża do ludzi, bo to od nich czerpię ciepło i nim się ogrzewam. Dookoła siebie szukam pomarańczowej, energetyzującej barwy i odnajduję ją w dyniowych przysmakach, na drzewach, które jeszcze ocaliły część liści i nie chcą się z nimi pożegnać, w przytulnym świetle lamp ocieplających moje mieszkanie, i na okładkach książek, po które jesienią i zimą sięgam najchętniej. Chłód na dworze ocieplam przytuleniami. Robię to codziennie, obdarowując dobrą energią i otrzymując w zamian za nią bezcenną wzajemność.  

Uczę się nie narzekać, bo takie bezcelowe przemielanie słów i tak niczego nie zmieni, a tylko zainfekuje moje wnętrze. Narzekając, godzę się na to, aby na moim nosie pojawiły się okulary zniekształcające rzeczywistość. Patrząc przez nie widzi się głównie to, co złe, brzydkie i wyprane z kolorów, a przeocza to, co może zachwycić. Człowiek, który wiecznie narzeka, staje się niewolnikiem swoich własnych słów, i coraz głębiej zapada się w mazi, przylepiającej się do życia. Ciężko ją z siebie zmyć, gdy zaschnie i zaskorupi się jak pancerz. 

Lubię jesień i jej tajemniczość spowitą mgłą. Lubię zapach wilgotnych liści, którymi usłane są alejki i chodniki. Z zachwytem wpatruję się w ukolorowane liście drzew, ciągnące się długim szpalerem wzdłuż lubelskich ulic i poza miastem. Lubię listopadowe wieczory, zapach jesiennych ognisk i spacer po cmentarzach. I chociaż są momenty, kiedy wpadam w stan jesiennej melancholii, każdy dzień uczę się szanować i w każdym z nich zostawiam swój ślad. 

Jesień sprzyja zamyśleniu. Nad sobą i nad życiem, które jest zbyt krótkie, by ignorować listopadowe dni i wykreślić je z kalendarza. I tylko od nas zależy, jak je zapełnimy i jak przeżyjemy. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Monika A. Oleksa