Ciepło, ciepło, coraz cieplej

Fot. Marcin Oleksa
Potrafimy być dla siebie mili i uprzejmi. Potrafimy się do siebie uśmiechać, spojrzeć sobie w oczy i przystanąć w zapędzeniu. Potrafimy wysłuchać, dotknąć czule i tak po prostu pobyć z drugim człowiekiem. Potrafimy, i to nie boli. Serdeczność i życzliwość są wpisane w ludzką naturę, tylko w codziennym pośpiechu zbyt często o tym zapominamy. Zapominamy o tym, że nie jesteśmy samowystarczalni, choć niejednokrotnie nam się tak wydaje. Zapominamy, że potrzebujemy drugiego człowieka, aby w pełni doświadczyć i dotknąć tego życia, które zostało nam podarowane. Zapominamy, że drugi człowiek potrzebuje nas. 
Przypominamy sobie w święta i od święta. I wtedy jest miło, dobrze i ciepło. 
"Gdzie są te listy,
w których ktoś napisze:
czekamy na ciebie, a przy nas łagodność, 
spokój i ogród szumiący drzewami.
Tutaj milczenie nie będzie przymusem,
ani nie będzie przymusem
rozmowa." Ewa Lipska 
Najpełniej przeżywamy czas świąt Bożego Narodzenia będąc dziećmi. W dorosłym życiu nieustannie poszukujemy tej radości dziecka i czasami te oczekiwania wobec świąt są tak duże, że te dni, gdy już nadejdą, rozczarowują nas. Bo kiedyś było inaczej, bo odkąd... to już nie to samo. Bo kiedyś babcia, dziadek, rodzina; a teraz ta garstka nas przy stole. A dziecko potrafi cieszyć się wszystkim; zwykłym drobiazgiem, obok którego my przechodzimy obojętnie. Cieszy radosne oczekiwanie na wigilijny wieczór; cieszy migocząca choinka, bo przecież pod nią pojawią się prezenty. Cieszy obecność rodziców i bliskość człowieka, którego dziecko potrzebuje. A potem, w miarę upływu lat, zmieniamy się i zmienia się nasze postrzeganie świąt. Obojętniejemy na wiele rzeczy i zamiast docenić to, co jest na wyciągnięcie ręki i tych, którzy są przy nas, wiecznie marudzimy. Bo to już nie taka atmosfera, nie taki smak, nie takie czasy. Bo nie ma śniegu, a wiadomo, białe święta mają swój urok, a tak... Bo kiedyś... 
Tym "kiedyś" będzie za kilka lat to, co jest dzisiaj, a radość, którą czerpiemy z tego podarowanego nam przez czas czasu i z bliskości kogoś, kto jest obok mnie, może sprawić, że święta Bożego Narodzenia będą trwały w nas jeszcze jutro, pojutrze i przez długi czas. Jeśli tylko pozwolimy, aby te dni i ci ludzie obok mnie rozgrzali moje zziębnięte serce i dłonie. Jeśli dopuścimy drugiego człowieka do siebie na tyle blisko, aby w czasie rozmowy spojrzeć mu w oczy i uszanujemy na tyle, że nie będziemy raz po raz zerkać na zegarek. Magia świąt zostanie, jeśli przestaniemy wiecznie narzekać: "Święta, święta i po świętach", tylko zrozumiemy, że czar świąt jest w nas. Od nas samych tylko zależy, jak długo ten czas będzie trwał, jeśli uświadomimy sobie, że Betlejem może być w nas, a Miłość, która się tam narodziła może właśnie przez nas wylać się na tych, których niejednokrotnie mijamy obojętnie. 
Monika A. Oleksa     


Fot. Marcin Oleksa

Komentarze

  1. Gabriela Kotas28 grudnia 2012 19:27

    Witam cieplutko. Zostałam tak ciepło zaproszona-więc jestem- z kubkiem gorącej ,pachnącej herbaty.Nie można przejść obojętnie czytając takie słowa. Nie ma innego wyjścia-trzeba się zatrzymać, pomyśleć i...pomilczeć.Chciałam się podzielić pewną refleksją. Moje życie potoczyło się różnie, ale w końcu znalazłam bezpieczną przystań i mieszkam sobie pod lasem z kochanymi facetami-mężem i ojcem.Teraz mam na wszystko czas: ksiązki,komputer, szydełko, pieczenie . gotowanie i jestem potrzebna i kochana. Wczoraj odkryłam, że istnieje takie coś jak "kreowanie wizerunku" odkryłam to przypadkiem, bo czasem sledzę co robią moi dawni znajomi,których większość sie wykruszyła. Pooglądałam zdjęcia i to co zobaczyłam -przeraziło mnie to. Do jakiego stopnia można grac?udawać kogoś kim sie nie jest...Kreowanie wizerunku ...odebrałam to jak tworzenie z siebie plastikowej lalki, która ma tylko zewnętrzną powłokę. Czyżby nasz świat zmierzał właśnie ku temu?Jak dobrze ,że są takie strony, takie słowa, tacy ludzie, którzy potrafią być -tak po prostu z drugim człowiekiem nie żałując czasu.Pomilczeć czy nawet wzruszyć się wspólnie do łez ,pozostając do głębi człowiekiem,sobą,bez maski i wykreowanego wyglądu.Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie, bardzo się cieszę ,że tutaj trafiłam i myślę ,że się tu zadomowię. Gabriela
    ps. Wczoraj do 2 w nocy czytałam "Ciemną stronę miłości" dzis dalszy ciąg

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown29 grudnia 2012 19:27

    Gabrysiu, tak bardzo mi miło, że tu jesteś:) Witam Cię bardzo cieplutko i obok tego kubka gorącej herbatki stawiam talerzyk z kawałkiem ciasta. A Ciebie zapraszam serdecznie do grona ludzi, z którymi chcę przebywać z przyjemnością i bez przymusu. Drugi człowiek jest dla mnie ogromnie ważny i wydaje mi się, że żyję w taki właśnie sposób. A tego mieszkania pod lasem ogromnie Ci zazdroszczę! Chociaż jestem mieszczuchem, uwielbiam takie miejsca i kiedy tylko mogę, uciekam, aby pobyć z tym, co umyka w pośpiechu zapędzonego, miejskiego dnia. A przecież życie mamy tylko jedno... Dobrze, że jesteś:)
    Monika

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gabriela Kotas29 grudnia 2012 21:28

      Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie. Tu jest po prostu niesamowicie. Uczynię moje odwiedziny na blogu wieczornym obrządkiem-jak napisałam pod tematem o przyjaźni.Będzie to wieczorna herbatka wyciszająca i budująca. Już widzę jak bardzo mogę ubogacić siebie i swoich bliskich korzystając z Twoich refleksji dlatego-nie spiesząc się -powoli -będe odkrywała i smakowała niczym szarlotkę po kawałeczku cudowności, które się tu znajdują oraz "pokrewne dusze",które tu poznam. Mam nadzieję ,że moje spostrzeżenia i refleksje przyczynią sie także do budowania tej cudownej społeczności, jak się na Twoim Moniko blogu gromadzi, a i mnie bedzie miło pogawędzić sobie -bo jak to ktoś powiedział "dzielona radość to radośc podwójna , a ból dzielony to bólu połowa". Dobrych snów zyczę a ja zabieram porcję suchych jeszcze chusteczek i w końcu dzis dowiem się co z Agnieszką ...

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nowa Opowieść O Dwunastu Miesiącach: Luty

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty nie mógł się zdecydować, czy bliżej mu do Zimy czy do Wiosny. Był taki w pół kroku. Pół kroku po i pół kroku przed, gdzieś między pozimiem a przedwiośniem. Należał do miesięcy zimowych i starał się wywiązywać z zimowych obietnic. Od czasu do czasu sypnął śniegiem, zmroził lodowatym powietrzem, ale częściej niż Styczeń rozmawiał ze słońcem, starając się przekonać je, by dłużej poogrzewało przemarzniętą ziemię, dając ludziom sygnał, że Wiosna jest już w drodze.  Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty był marzycielem. Był inny od wszystkich miesięcy roku. Najkrótszy i taki niby zimowy, ale już zapowiadający przemianę, wybudzenie i wiosenne ocieplenie. Zazdrościł Marcowi przywileju wprowadzania Wiosny. Luty też chciał budzić uśpioną przyrodę, sprowadzać z dalekich krajów czaple, żurawie i bociany, oswajać nieśmiałe krokusy i składać na policzkach ludzi słoneczne pocałunki. Nie chciał, by kojarzono go z przeciągającym się oczekiwaniem, zi...
Czytaj więcej

Podaj dalej

Obraz
"Jeden z najgłębszych sekretów życia polega na tym, że tylko to wszystko, co robimy dla innych jest tym, co naprawdę warto robić." Lewis Carroll   Fot. Marcin Oleksa   Kilka dni temu, spacerując ze swoim Pieszczochem, spotkałam sąsiadkę. Wymieniłyśmy ciepłe pozdrowienia i uśmiechy ( bo przecież to nie boli - pamiętacie post o życzliwości?) ; ja przystanęłam, moja sąsiadka również. Porozmawiałyśmy o życiu i jego ważnych i nieważnych codziennościach. Miłe spotkanie ludzi, którzy chcą się wymienić swoim ciepłem. W tej krótkiej chwili zatrzymania i serdeczności świat uśmiechnął się do nas swoją piękną jesienią, a ja poczułam, że muszę się tym ciepłem podzielić i podać go dalej. A wystarczył tylko jeden serdeczny uśmiech mojej sąsiadki... Uśmiech, dobre słowo, serdeczność; coś, co bezinteresownie dostajemy od drugiego człowieka - nie powinniśmy tego zostawiać dla siebie, tylko przekazywać dalej. Jestem marzycielką, wiem, ale pomyślcie, o ile świat byłby piękniejszy, ...
Czytaj więcej

Magia zimowego wieczoru

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Witaj! Tak miło Cię tu spotkać i razem z Tobą zakończyć ten wieczór, bez pośpiechu i bez krążących nad głową jak czarne wrony myśli o dniu jutrzejszym, który wraz z początkiem nowego tygodnia, przyniesie stos nowych lub tych samych obowiązków i postawi przed Tobą i przede mną zadania, często zbyt trudne do rozwiązania w pojedynkę. Tak dobrze mi usiąść razem z Tobą, bez względu na to, gdzie w tym momencie jesteś, i w chwili wieczornego wyciszenia po prostu odpocząć, pozwalając myślom wyciszyć się, uspokoić, przygotować do dobrego snu... A jeśli tymi słowami zaczynasz swój poniedziałek, pomyśl, że nie jesteś z tym wszystkim co przed Tobą, sama ani sam. Jeśli zajrzysz tu przed rozpoczęciem rozpędzonego tygodnia, wynieś stąd, proszę, odrobinę spokoju przed wejściem w niespokojną codzienność i świadomość, że myślę o Tobie ciepło. I dziękuję Ci za to, że tu jesteś. Zimno? Na ten chłód na dworze zaparzę herbaty, takiej jaką lubię najbardziej i jaką sama s...
Czytaj więcej