Sylwestrowy wieczór

Fot. Marcin Oleksa

Czuła się paskudnie. Z nosa jej ciekło, głowa pękała, a gardło paliło przy każdej próbie przełknięcia. Leżała w łóżku, a przy jej poduszce kłębił się stos zużytych chusteczek. Nie tak miała spędzić tę sylwestrową noc. Wraz z grupą znajomych planowali domową posiadówkę u Beaty i Czarka, w ich dużym, wypasionym domu, który wybudowali niecały rok temu. Miała spędzić te godziny w zgiełku i hałasie, wśród ludzi - rozkrzyczanych, wybuchających śmiechem i żyjących chwilą tej ostatniej nocy w roku. Takie były plany. Ale skomplikowała je choroba. Podstępne przeziębienie, które spadło na nią nieproszone i przekazane wraz ze świątecznym uściskiem. I teraz miała dużo czasu dla siebie. Długie, monotonne godziny, które miała jej umilić jedynie telewizja. 

Po pół godzinie miała dosyć i z ulgą powitała ciszę. Za oknem ciemniało. Od czasu do czasu huknęła petarda odpalona przez zniecierpliwionego małolata, na klatce sąsiedzi gwarnie wychodzili na sylwestrową zabawę, a jej głowa szalała; skronie pulsowały bólem, który uciszyć mogła tylko tabletka. Sięgnęła po nią, wyłączyła telefon i nakryła się kołdrą, aby nie słyszeć, zapomnieć, przespać ten czas. Ale sen nie chciał nadejść tak łatwo. Zamiast niego zaczęły napływać wspomnienia. 

Tamten sylwester był inny, wilgotny i rozświetlony gwiazdami i tysiącem fajewerków, które wyleciały w niebo z dobrą nowiną o północy. Jej ręka znalazła bezpieczną przystań w ciepłej dłoni Mateusza, a oczy nigdy wcześniej nie błyszczały tak jak tamtej nocy. Oszalała ze szczęścia i uwierzyła, że tak już będzie zawsze, że to dopiero początek. Wenecja pachniała wiatrem i dymem sztucznych ogni, a Plac Św. Marka wypełniony był falującym tłumem, mówiącym wszystkimi językami świata. Ale Ewa nie czuła się w nim obco, ani anonimowo. Czuła się wyjątkowo przeglądając się w szarych, roześmianych oczach Mateusza. Ten czas należał do nich. Zostawili resztę zespołu w hotelu i nie przyłączyli się do sylwestrowego szaleństwa suto zakrapianego przywiezionym z Polski alkoholem. We dwoje wyruszyli w magiczną podróż po wąskich uliczkach Wenecji podziwianej nocą. Ten nadchodzący rok miał być podarunkiem dla Ewy. Nieśmiałość ustąpiła miejsca zachłanności i pragnieniu zachowania Mateusza już tylko dla siebie. Ciepło jego dłoni ogrzewało zziębnięte serce, a głowa Ewy znalazła swoje miejsce na jego mocnym, silnym ramieniu. Promieniała, jak ta rozświetlona, jasna noc. I zaczęła snuć plany... 

Zima tego nowego roku była mroźna i śnieżna. Dla Ewy okazała się okrutna, bo wraz z podmuchem ostrego wiatru wniosła do życia Mateusza Ją. I wtedy ciepło jego dłoni wygasło, i nie Ewy głowa szukała znajomego wgłębienia na jego ramieniu. Zrobiło się tak zimno i pusto wokół, a w stronę jej życia powoli zaczęła zmierzać samotność... 

W ciszy pustego pokoju zegar zaczął wybijać północ. Zmęczone powieki opadły, myśli się uspokoiły. Odpływając w ciepły sen, Ewa uśmiechnęła się sama do siebie. "To będzie dobry rok" - pomyślała. I zapragnęła w to uwierzyć.

Monika A. Oleksa 

Fot. Michał Oleksa

To już kolejne spotkanie z Ewą, moją bohaterką Samotności. Stali czytelnicy ją znają, Ci mili goście, którzy tutaj do mnie zawitali i których witam z ogromną serdecznością:), znajdą Ewę w postach "Samotność" i "Magia Świąt". Ewa jeszcze wróci, być może w książce... Coraz głębiej dopuszcza mnie do swojego życia, a ja idę za nią i opisuję to, co widzę. Fascynuje mnie jej historia i coraz częściej zerkam na swoje pióro. Jeśli ono mnie poprowadzi, tak jak robi to Ewa, myślę, że pójdę za tą historią. Co Wy na to? 

Dobrego sylwestrowego wieczoru, gdziekolwiek będziecie:D