Między miłością a cierpieniem

Fot. Marcin Oleksa


"Wczoraj do ciebie nie należy. Jutro niepewne... 

Tylko dziś jest twoje." bł. Jan Paweł II
Oswajam miejsca, których oswoić się nie da. Wypełniam słowami ciszę, próbując zbudować z nich świat dźwięków, które dają poczucie bezpieczeństwa i sprawiają, że cisza nie boli ani nie przeraża. W obcej, szpitalnej przestrzeni staram się ofiarować choć odrobinę normalności i uszanować godność człowieka, który jest wszystkiego świadomy, a nie jest w stanie nawet sięgnąć po kubek z wodą, czy utrzymać ten kubek w ręce.
Niemoc. Mierzę się z nią spojrzeniem, ale ona nic sobie z tego nie robi. Nie odpuszcza. Drwi z bezsilnej woli człowieka i przerażonej świadomości, która chce - a nie może; ze wszystkiego zdaje sobie sprawę, a mimo to wciąż zadaje pytanie: Dlaczego? Dlaczego nie mogę ruszyć ręką? Dlaczego nie mogę usiąść? Dlaczego nie potrafię wykonać tak prostej czynności jak przekręcenie się na bok, czy samodzielne zjedzenie czegokolwiek? Dlaczego...
Szpitalna sala wypełniona jest cierpieniem. Biernym poddaniem się rzeczywistości, przeciwko której wszystko się buntuje. A jednak, pomimo tego buntu i łez spływających cichutko po pomarszczonych policzkach, człowiek bierze ten krzyż na swoje ramiona i niesie go, bo nic innego zrobić nie jest w stanie.
Ze znajomej ramki fotografii przyniesionej z domu, patrzą roześmiane oczy moich synów. Prawnuki, które wypełniły światłem samotność i sprawiły, że lata starości, która nadeszła bez pytania, złagodziła dziecięca radość życia i drobne sprawy dziecięcego świata, obecne na codzień w życiu mojej Babci. Drżąca, lewa ręka gładzi zimne szkło fotografii, a biedne serce rozgrzewa się od miłości, która jest obecna nawet w tej bezosobowej sali. Moje imię w ustach Babci brzmi tak samo jak od lat. Zawsze je zdrabnia i chyba wciąż widzi we mnie tę małą dziewczynkę, którą dawno temu otoczyła swoją miłością. Powtarzalność. Gestów; zabiegów; pewnych zachowań i zdarzeń. Jest znajoma i sprawia, że człowiek czuje się z nią bezpieczniej. Spokojniej. Zupełnie jak dziecko, które dobrze się czuje z regularnością i powtarzalnością czynności w ciągu dnia. Każdy poranek to moja obecność. Nasz rytuał przedpołudniowej "pogawędki" i wspólnie wypitej - kiedyś kawy- dziś łyczka wody, podawanej przez słomkę. Potem toaleta, koniecznie z lusterkiem, grzebykiem i kremem do twarzy. W międzyczasie mniej lub bardziej skuteczne próby przełknięcia czegokolwiek - gotowane jabłko, jeszcze ciepłe; waniliowy serek, który ma smak i nie jest tylko papką podtrzymującą funkcje życiowe; banan; czerwony barszczyk, ugotowany  w domu, który Babcia bardzo lubi. Każdy przełknięty kęs to wielki sukces dla nas obu. Każdy moment zapomnienia o bólu to nasza mała wygrana z cierpieniem, niedołęstwem, uwięzieniem, poddaniem się. Walczymy, chociaż ja już mam świadomość, że nigdy nie będzie tak jak jeszcze tydzień temu; Babcia natomiast nie przyjmuje tego do wiadomości. Pamięta moment, gdy mogła wszystko - usiąść, wstać, umyć się, zjeść, usłyszeć, odebrać telefon, otworzyć drzwi. Jedna chwila, jeden krok i jeden upadek zmieniły całą rzeczywistość w obcy, nieprzyjazny świat, którego nie poznaje i nie dopuszcza. Potrzeba dużo cierpliwości, wytrwałości i miłości, aby codziennie przynosić uśmiech, nadzieję i poczucie, że człowiek nie jest na tym świecie sam, pomimo starości, niemocy i niedołęstwa. Ta miłość wpleciona w cierpienie, przemienia wszystko. Nam obu daje siłę i sprawia, że nie wybiegamy myślami w przyszłość. "Dość ma dzień swojej biedy." Mt 6,34  Tu i teraz w tej chwili jest najważniejsze. Ten dzisiejszy dzień, który należy do mnie i na który w jakiś sposób mam wpływ. Jutro... nadejdzie wraz z porankiem. Być może słonecznym; być może zachmurzonym. Jeszcze mroźnym, ale z obietnicą ciepła w ciągu dnia ogrzanego słońcem. 
Ja też ogrzewam tę zimną atmosferę szpitala i jestem tuż obok, bo tylko tyle mogę zrobić. Trwać i kochać, mówiąc o tej miłości bez słów. Moje osobiste rekolekcje... rozpoczęły się dokładnie w Środę Popielcową. Wytrwam, bo wiem, że nie jestem sama. 
Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa
   
 

Komentarze

  1. Barbara Smal11 marca 2014 21:23

    Cierpienie człowiekowi można zadać. Odebrać - nie. Można tylko być obok.
    Nie jesteś sama tak, jak i Babcia nie jest. Obecność jest ważniejsza od bólu, od wszystkiego.
    Nawrócenie - zawracanie - spojrzenie w innym kierunku, pójście inną drogą niż do tej pory. Obie teraz tak idziecie Monisiu. Miłość najlepiej prowadzi, więc idziecie tak we trójkę - Babcia, Ty i On - Miłość.
    Gdzieś w kąciku przycupnęłam i ja, ale bardzo po cichutku. Wiesz, że jestem.

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown11 marca 2014 21:35

    Dziękuję! Właśnie za tę obecność. Duchową i fizyczną.
    M.

    OdpowiedzUsuń
  3. Gabriela Kotas11 marca 2014 21:52

    I ja Moniko kochana jestem. Ze łzami w oczach przeczytałam co napisałaś. Tak jakby to było wczoraj...szpital...i to cierpienie..które zabierało mi Tatę. Znam ten ból, wiem co przeżywasz kochana moja. Przytulam Cię bardzo mocno. Jestem

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy11 marca 2014 22:11

    Słowami też pięknie Pani o tej miłości mówi. I choć ciężko patrzeć na cierpienie bliskiego człowieka, wytrwa Pani, bo jest silną kobietą. Przychodzi mi na myśl historia Magdy sprzed kilku miesięcy i myślę, że jest i w tej sytuacji nadzieja. Moc ciepłych myśli z Panią. Pozdrawiam R.


    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy12 marca 2014 10:35

    Moniko! Przytulam Cię... do serca... mooooocno! Kasia

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nowa Opowieść O Dwunastu Miesiącach: Luty

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty nie mógł się zdecydować, czy bliżej mu do Zimy czy do Wiosny. Był taki w pół kroku. Pół kroku po i pół kroku przed, gdzieś między pozimiem a przedwiośniem. Należał do miesięcy zimowych i starał się wywiązywać z zimowych obietnic. Od czasu do czasu sypnął śniegiem, zmroził lodowatym powietrzem, ale częściej niż Styczeń rozmawiał ze słońcem, starając się przekonać je, by dłużej poogrzewało przemarzniętą ziemię, dając ludziom sygnał, że Wiosna jest już w drodze.  Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty był marzycielem. Był inny od wszystkich miesięcy roku. Najkrótszy i taki niby zimowy, ale już zapowiadający przemianę, wybudzenie i wiosenne ocieplenie. Zazdrościł Marcowi przywileju wprowadzania Wiosny. Luty też chciał budzić uśpioną przyrodę, sprowadzać z dalekich krajów czaple, żurawie i bociany, oswajać nieśmiałe krokusy i składać na policzkach ludzi słoneczne pocałunki. Nie chciał, by kojarzono go z przeciągającym się oczekiwaniem, zi...
Czytaj więcej

Podaj dalej

Obraz
"Jeden z najgłębszych sekretów życia polega na tym, że tylko to wszystko, co robimy dla innych jest tym, co naprawdę warto robić." Lewis Carroll   Fot. Marcin Oleksa   Kilka dni temu, spacerując ze swoim Pieszczochem, spotkałam sąsiadkę. Wymieniłyśmy ciepłe pozdrowienia i uśmiechy ( bo przecież to nie boli - pamiętacie post o życzliwości?) ; ja przystanęłam, moja sąsiadka również. Porozmawiałyśmy o życiu i jego ważnych i nieważnych codziennościach. Miłe spotkanie ludzi, którzy chcą się wymienić swoim ciepłem. W tej krótkiej chwili zatrzymania i serdeczności świat uśmiechnął się do nas swoją piękną jesienią, a ja poczułam, że muszę się tym ciepłem podzielić i podać go dalej. A wystarczył tylko jeden serdeczny uśmiech mojej sąsiadki... Uśmiech, dobre słowo, serdeczność; coś, co bezinteresownie dostajemy od drugiego człowieka - nie powinniśmy tego zostawiać dla siebie, tylko przekazywać dalej. Jestem marzycielką, wiem, ale pomyślcie, o ile świat byłby piękniejszy, ...
Czytaj więcej

Magia zimowego wieczoru

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Witaj! Tak miło Cię tu spotkać i razem z Tobą zakończyć ten wieczór, bez pośpiechu i bez krążących nad głową jak czarne wrony myśli o dniu jutrzejszym, który wraz z początkiem nowego tygodnia, przyniesie stos nowych lub tych samych obowiązków i postawi przed Tobą i przede mną zadania, często zbyt trudne do rozwiązania w pojedynkę. Tak dobrze mi usiąść razem z Tobą, bez względu na to, gdzie w tym momencie jesteś, i w chwili wieczornego wyciszenia po prostu odpocząć, pozwalając myślom wyciszyć się, uspokoić, przygotować do dobrego snu... A jeśli tymi słowami zaczynasz swój poniedziałek, pomyśl, że nie jesteś z tym wszystkim co przed Tobą, sama ani sam. Jeśli zajrzysz tu przed rozpoczęciem rozpędzonego tygodnia, wynieś stąd, proszę, odrobinę spokoju przed wejściem w niespokojną codzienność i świadomość, że myślę o Tobie ciepło. I dziękuję Ci za to, że tu jesteś. Zimno? Na ten chłód na dworze zaparzę herbaty, takiej jaką lubię najbardziej i jaką sama s...
Czytaj więcej