Anioły

Fot. Marcin Oleksa

Wierzę w anioły. Spotykam je każdego dnia. Przychodzą do mnie w chwilach, kiedy zupełnie się ich nie spodziewam, a jednocześnie bardzo potrzebuję. Nie mają skrzydeł, ale ramiona, którymi potrafią bez słowa objąć, dając wsparcie, gdy brakuje już sił. Mają dłonie, którymi potrafią przekazać ciepło; i palce, które wystukują na telefonie krótkie wiadomości tekstowe. Piszą e-maile i dzwonią, pytając z troską: Co słychać? I naprawdę chcą usłyszeć to, co odpowiem. Nie zadają tego pytania ot tak, zdawkowo i uprzejmie, bo jakoś trzeba zacząć rozmowę. One i tak wiedzą, ale pytają, bo ważne jest dla nich to, co się dzieje i to, co czuję. Anioły, ziemskie anioły. 

Mijamy je na ulicy, stoimy obok nich na przystanku, wymieniamy grzeczne "dzień dobry" na klatce schodowej. Łatwo je przeoczyć, nie zauważyć, bo nie wyróżniają się niczym szczególnym. Nie noszą białych, lśniących szat i nie widać nad ich głową aureoli, choć ją mają, lecz dla ludzkich oczu jest niewidoczna. Całą swoją siłę i moc mają w sercu. Tam jest wszystko. Potęga człowieczeństwa i prostota szczerych, ludzkich zachowań. 

Pełna miska ciepłych jeszcze pierogów i świeżutkie domowe ciasto. Dostałam je spontanicznie od anioła, który dostrzegł moje zabieganie i czas, którego zabrakło dla mnie i moich najbliższych, bo oddałam go komuś innemu. Niepozorny, malutki anioł dostrzegł to przez okno swojego mieszkania i po prostu zjawił się u mnie bez słowa i nie oczekując niczego w zamian. 

Człowiek staje się bogaty poprzez ludzi. Spotkania nas ubogacają. Często zaskakują. Staje przed tobą ktoś zupełnie obcy, a ty czujesz magię. Podajesz rękę, wymieniasz uśmiech i topniejesz. Nie padają żadne wzniosłe słowa, ale z tobą dzieje się coś, co trudno wytłumaczyć. Harmonia dusz. Zaskoczenie, bo to miało być służbowe spotkanie, a okazało się czymś, co trudno wytłumaczyć i trudno, po ludzku, zrozumieć. Spotkanie z aniołem, który ma swoje ludzkie problemy, ale potrafi zajrzeć w serce i swoim się podzielić. Tak po prostu. 

Anioły są wśród nas. Wygładzają nasze sny i staczają z naszych dróg głazy, z którymi sami nie jesteśmy w stanie sobie poradzić. Podają chusteczkę, gdy chcemy się wypłakać i ocierają łzy, gdy chusteczka nie wystarczy. Szepczą: "Dasz radę." i wskazują drogę. "Po ludzku tego nie uniesiesz. Zawierz i oddaj to Temu, który jest Wszechmocny." Uczą zaufania i pokory. Mówią o tym, że bezradność nie jest niczym złym i że mogę sobie na nią pozwolić. A kiedy trzeba, rozkładają swoje skrzydła, aby chronić mnie przed światem i przed złymi emocjami, które nie przynoszą niczego dobrego. 

Anioły, ciche anioły. Skromne i nienarzucające się ze swoją obecnością, a jednak nieustannie przy nas obecne. Dzięki nim łatwiej zmagać się z życiem, które nas nie rozpieszcza. Dzięki nim łatwiej dostrzec drobiazgi, przy których warto się zatrzymać. Anioły uczą nas przyjaźni i miłości do człowieka. Pokazują, jak dużo dobrych rzeczy mamy w sobie. Podnoszą, gdy uginają się pod nami kolana i nie pozwalają na zwinięcie w kłębek, nakrycie kołdrą i ucieczkę przed życiem. Patrzą na ciebie łagodnymi oczami, a ty wiesz, że nie spotkałeś ich przypadkiem. Zostały posłane, często same o tym nie wiedząc. Są przy tobie pomimo tego, że o to nie prosiłeś. I nie odchodzą, choć czasami możesz ich nie widzieć. 

Moim cichym aniołom, które są przy mnie nieustannie i umacniają mnie swoim słowem, myślami i modlitwą - DZIĘKUJĘ! 

Monika A. Oleksa

Fot. Marcin Oleksa