Co by było, gdyby Ciebie nie było?

Fot. Gabriela Kotas

Pewne spotkania, czasami zupełnie przypadkowe, stają się początkiem niesamowitej przygody, którą rozpisuje dla nas życie. Bywa tak, że jedno zdanie doprowadza nas do miejsc, do których nigdy byśmy nie dotarli, gdyby nie człowiek, który to zdanie wypowiedział czy napisał. 

Jedno zdanie, napisane kiedyś przez Gabrysię, doprowadziło nas do spotkania, które zostało dla nas zaplanowane przez Życie. Internetowa znajomość, a potem nasza wzajemna obecność jedna w życiu drugiej, wyrażana słowami - w e-mailach, esemesach i rozmowach telefonicznych, doprowadziły nas do spotkania, które stało się początkiem czegoś niezwykłego. Przyjaźni, przygody, poznania. 

Ulubiona cukiernia Gabrysi "U Janeczki" w Wiśle. Widać, że jestem łasuchem:)

Gabrysia zorganizowała mi czas między spotkaniami tak, abym mogła również odpocząć

Gabrysia była motorem wszystkich moich spotkań autorskich na Śląsku i przyjęła mnie do swojego domu z szeroko otwartymi ramionami. Ona i jej mąż otoczyli mnie takim ciepłem i serdecznością, że odjeżdżałam z ciężkim sercem i łzami w kącikach oczu. Cztery dni minęły jak jedna krótka doba, a ze szczegółowego planu atrakcji udało się zrealizować zaledwie połowę. Dla mnie jednak ten czas, oprócz intensywności spotkań z Czytelnikami, był czasem zatrzymania i wyciszenia w domu Gabrysi i Bogdana w Mysłowicach. Usypiało mnie szczekanie psa, a budziło pianie koguta i śpiew ptaków, witających nowy dzień. Codziennie rano witał mnie merdający ogon Teodora, a po zejściu do kuchni czekało na mnie śniadanie przygotowane przez gospodarza. Za oknem, po podwórku chodziła oswojona, prywatna:) sarenka Gabrysi i Bogdana, która wiele lat temu znalazła tutaj swój dom; a tuż za nią biegły szczęśliwe kury, znosząc jajka tam, gdzie im się spodobało. 

Sielsko, anielsko, spokojnie i cicho; warunki, o których marzy każdy pisarz i twórca. Ja to dostałam w cudownym prezencie, a wielkie serce Gabrysi i Bogdana otuliło mnie tak mocno, że wszystkie smutki i zatroskania odeszły, pokonane ludzką serdecznością. 

Gabrysia i Bogdan, ludzie o wielkim sercu

Prywatna sarenka Gabrysi i Bogdana

Widok niecodzienny, przynajmniej dla mnie:)

Kuba i szczęśliwe kury:)

Moje ulubione zdjęcie Kuby

Dzięki gościnności moich gospodarzy, po wielu latach wróciłam do Wisły, która przywitała mnie słońcem, smacznym ciastkiem i dobrą kawą "U Janeczki", oraz ciekawym wydarzeniem w lokalnej księgarni, w której złożyłam dedykację w książce wyciągniętej z półki spośród wielu innych tytułów i natychmiast kupionej przez przemiłą panią Halinkę, którą bardzo serdecznie pozdrawiam, mając nadzieję na spotkanie w spokojniejszych warunkach:) Pani Halinko, ma Pani wielką klasę! Dziękuję za to nieoczekiwane spotkanie, które pozostanie w mojej pamięci! 

Wisła, Ustronie, Myślenice, droga przez pola:), Siemianowice, Lędziny, Imielin; to wszystko zwiedziłam i zobaczyłam dzięki Gabrysi i Bogdanowi, którzy poświęcili dla mnie swój czas i przyjęli mnie jak swoją. Bogdanowi dziękuję szczególnie za cierpliwość kierowcy, który bez żadnego słowa sprzeciwu dowiózł mnie tam, gdzie potrzebowałam i za to, że nie ugiął się pod ciężarem mojej (spakowanej na cztery dni:D ) walizki. 

Kuzynce Basi dziękuję za oddanie mi swojej łazienki:) i za cudowny wieczór z kolacją, na którą nas zaprosiła. Kuzynko Basiu, podbiłaś moje serce!

Mój kierowca i przewodnik:)

 

Uroki Wisły, które pokazała mi Gabrysia i jej mąż

Wisła i jej niezapomniane widoki

Ten czas był dla mnie jak urlop w pigułce

Tego spotkania nigdy nie zapomnę...

Wieczór, który mnie uleczył z migreny i nie tylko...

 Gabrysi, która stała się moim oficjalnym menadżerem na Polskę południową :) dziękuję za to, że przyjęła mnie z tak szeroko otwartymi ramionami i dołożyła wszelkich starań, aby ten pobyt był czymś niezapomnianym. Dobro wraca, Gabrysiu. Sama tego doświadczam i wiem, że im więcej z siebie dajemy, tym więcej zyskujemy. Tak już został ten świat stworzony, że dzieląc się dobrem, pomnażamy je; a oddając komuś kawałek swojego serca sprawiamy, że ono jest w stanie objąć coraz więcej ludzi. W moim zamknęłam Ciebie Gabrysiu i Bogdana, i wracam ze świadomością, że żadna odległość nie jest zbyt daleka, jeśli po drugiej stronie stoi bliski ci człowiek.

Gabrysiu i Bogdanie, z całego serca Wam DZIĘKUJĘ!

Monika A. Oleksa 

Na relację ze spotkań autorskich zapraszam w Kulturalny Wtorek:)