Pustynia

Fot. Marcin Oleksa


Wielokrotnie doświadczamy jej w swoim życiu. Bywa tak, że sami jej poszukujemy, ale najczęściej doprowadza nas do niej życie. Dobrze znajoma droga, którą dotąd kroczyliśmy niespodziewanie skręca, a my widzimy wokół siebie tylko bezkres suchego piachu, bez żadnej oazy na horyzoncie, która mogłaby stać się celem naszej wędrówki. Pustynia przeraża, bo jej ogrom nas przerasta. Wychodzi poza granice rzeczywistości, którą potrafimy sobie wyobrazić. Jest obca, a każdy dzień, który na niej spędzamy przynosi coraz więcej wątpliwości. Potrzebujemy jej jednak. Pustynia pozwala nam na odizolowanie. Nie uciekniemy od przygniatających spraw codzienności, które i tak nas na niej dogonią, ale będziemy w stanie spojrzeć na nie inaczej. Poprzez ciszę pustyni, w której usłyszymy dużo więcej niż codzienny zgiełk ludzkiego zabiegania. 
Wyjście na pustynię potrzebne jest człowiekowi najbardziej w okresie oczekiwania i przechodzenia człowieka ze starego do nowego. Wyciszenie pustyni i nasz post, który codziennie na niej podejmujemy, stawiają nam nasze życie w zupełnie innym świetle. Dostrzegamy szczegóły, które zazwyczaj lekceważymy. Doceniamy drobiazgi, którymi obdarowuje nas życie. Wyostrzamy zmysły, które zaczynają inaczej odbierać świat i wszystko to, co on przynosi. 
Na pustyni mamy szansę dotrzeć do samego siebie i zajrzeć głęboko w nasze serce. Tam, na pustyni, ono niczego przed nami nie ukryje. I tam nie będziemy mieć wymówki, aby go nie słuchać... 
Droga przez pustynię nie jest łatwa. Wcześniej czy później zaczyna brakować wygodnych przyzwyczajeń, przyjaznych udogodnień, wymówek, w które po jakimś czasie sami zaczynamy wierzyć. Na pustyni dostajemy czas, którego w codziennym pędzie przez życie nam brakuje. Nadmiar tego czasu irytuje, ale daje nam możliwość przewartościowania wszystkiego, co dotąd było ważne. Pustynia może pomóc nam zrozumieć dokąd zmierza nasze życie i uświadomić, że nie zawsze jest to dobry kierunek, bo życie bez wyrzeczeń nie pozwoli nam dotrzeć do doskonałości i nie zahartuje nas. Złamiemy się przy pierwszej porażce i niepowodzeniu. Pustynia może pomóc nam wytrwać i, pomimo trudności jakich na niej doświadczamy, może doprowadzić nas do miejsca w nas samych, o którego istnieniu nie mieliśmy dotąd pojęcia. Potrzebujemy pustyni szczególnie w tym czasie wyciszenia i oczekiwania na Nadzieję, która zawsze przychodzi wraz z ciszą pustego grobu. Potrzebujemy, aby usłyszeć tę ciszę w sobie i odnaleźć w niej odpowiedź na pytania, które od zawsze tkwiły gdzieś głęboko w nas i na które dotąd nie byliśmy w stanie odpowiedzieć, ani w nie uwierzyć. Tylko na pustyni własnego życia człowiek tak naprawdę jest w stanie odkryć całą istotę swojego człowieczeństwa i zrozumieć, dlaczego został na ten świat powołany. 
Pamiętajmy o tym szczególnie w nadchodzącym tygodniu, kiedy "posiadać" zaczyna znaczyć dla ludzi więcej niż zrozumieć i uwierzyć. 
Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa
 

Komentarze

  1. Barbara Smal12 kwietnia 2014 23:48

    Ale zobacz - pustynia to nie pustka. Wokół są inni. Towarzyszą czasem cichutko i nieostentacyjnie jak powiew wiatru przesiewający piasek na pustyni, ale... są.
    Tak, to prawda - doświadczenie pustyni nie jest łatwe, ale się zdarza. A skoro jest, to jest. Żeby z niej wyjść, trzeba najpierw ją przejść. Innej drogi nie ma.

    OdpowiedzUsuń
  2. Gabriela Kotas14 kwietnia 2014 00:08

    Wróciłam właśnie z Warszawy Moniko-teraz dopiero wiem co to znaczy zabieganie. Ja już zapomniałam, jak ludzie potrafią biegać tłumem z jednego końca na drugi koniec miasta?...czy czego...wiedzą chociaż? Moja kochana pustynia -cicha , spokojna ,...po raz kolejny doceniłam -to co mam:-)
    Chociaż może to bardziej jest oaza, bo tak myślę ,że ci "biegający" przedzierają się przez pustynię -szukając oazy ..żeby tylko zdążyli...
    Może trochę pogmatwałam,ale jeszcze huczy mi w głowie silnik autobusu ;-)) Pozdrawiam Moniczko

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nowa Opowieść O Dwunastu Miesiącach: Luty

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty nie mógł się zdecydować, czy bliżej mu do Zimy czy do Wiosny. Był taki w pół kroku. Pół kroku po i pół kroku przed, gdzieś między pozimiem a przedwiośniem. Należał do miesięcy zimowych i starał się wywiązywać z zimowych obietnic. Od czasu do czasu sypnął śniegiem, zmroził lodowatym powietrzem, ale częściej niż Styczeń rozmawiał ze słońcem, starając się przekonać je, by dłużej poogrzewało przemarzniętą ziemię, dając ludziom sygnał, że Wiosna jest już w drodze.  Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty był marzycielem. Był inny od wszystkich miesięcy roku. Najkrótszy i taki niby zimowy, ale już zapowiadający przemianę, wybudzenie i wiosenne ocieplenie. Zazdrościł Marcowi przywileju wprowadzania Wiosny. Luty też chciał budzić uśpioną przyrodę, sprowadzać z dalekich krajów czaple, żurawie i bociany, oswajać nieśmiałe krokusy i składać na policzkach ludzi słoneczne pocałunki. Nie chciał, by kojarzono go z przeciągającym się oczekiwaniem, zi...
Czytaj więcej

Podaj dalej

Obraz
"Jeden z najgłębszych sekretów życia polega na tym, że tylko to wszystko, co robimy dla innych jest tym, co naprawdę warto robić." Lewis Carroll   Fot. Marcin Oleksa   Kilka dni temu, spacerując ze swoim Pieszczochem, spotkałam sąsiadkę. Wymieniłyśmy ciepłe pozdrowienia i uśmiechy ( bo przecież to nie boli - pamiętacie post o życzliwości?) ; ja przystanęłam, moja sąsiadka również. Porozmawiałyśmy o życiu i jego ważnych i nieważnych codziennościach. Miłe spotkanie ludzi, którzy chcą się wymienić swoim ciepłem. W tej krótkiej chwili zatrzymania i serdeczności świat uśmiechnął się do nas swoją piękną jesienią, a ja poczułam, że muszę się tym ciepłem podzielić i podać go dalej. A wystarczył tylko jeden serdeczny uśmiech mojej sąsiadki... Uśmiech, dobre słowo, serdeczność; coś, co bezinteresownie dostajemy od drugiego człowieka - nie powinniśmy tego zostawiać dla siebie, tylko przekazywać dalej. Jestem marzycielką, wiem, ale pomyślcie, o ile świat byłby piękniejszy, ...
Czytaj więcej

Magia zimowego wieczoru

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Witaj! Tak miło Cię tu spotkać i razem z Tobą zakończyć ten wieczór, bez pośpiechu i bez krążących nad głową jak czarne wrony myśli o dniu jutrzejszym, który wraz z początkiem nowego tygodnia, przyniesie stos nowych lub tych samych obowiązków i postawi przed Tobą i przede mną zadania, często zbyt trudne do rozwiązania w pojedynkę. Tak dobrze mi usiąść razem z Tobą, bez względu na to, gdzie w tym momencie jesteś, i w chwili wieczornego wyciszenia po prostu odpocząć, pozwalając myślom wyciszyć się, uspokoić, przygotować do dobrego snu... A jeśli tymi słowami zaczynasz swój poniedziałek, pomyśl, że nie jesteś z tym wszystkim co przed Tobą, sama ani sam. Jeśli zajrzysz tu przed rozpoczęciem rozpędzonego tygodnia, wynieś stąd, proszę, odrobinę spokoju przed wejściem w niespokojną codzienność i świadomość, że myślę o Tobie ciepło. I dziękuję Ci za to, że tu jesteś. Zimno? Na ten chłód na dworze zaparzę herbaty, takiej jaką lubię najbardziej i jaką sama s...
Czytaj więcej