Literackie Czwartki: Chcę pamiętać tylko miłość

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Monotonny stukot kół pociągu działał wyciszająco na rozbiegane myśli Emilii. Przesuwający się za oknem krajobraz, złożony głównie z lasów, pól i domów stojących samotnie lub przytulonych do innych budynków, skupiał uwagę pasażerów na szczegółach widocznych z perspektywy przesuwających się wagonów. 

Emilia dostrzegła bażanta i zająca, gnającego przez opustoszałe pole. Patrzyła beznamiętnym wzrokiem na suszące się na sznurach pranie i brzydotę kolejowych dworców, które przez lata niewiele się zmieniły. 

Lena spała, oparta o jej kolana. Była bardzo podekscytowana tą podróżą, ale znużenie szybko wzięło górę nad ekscytacją, a wąski przedział stał się za ciasny dla małej i ciekawej świata, czteroletniej dziewczynki. 

Dobrze, że zasnęła. Podróż z Wrocławia była długa i wyczerpująca, a Lena nie należała do dzieci spokojnych, które potrafią usiedzieć w jednym miejscu dłużej niż piętnaście minut. Wręcz przeciwnie - wszystko ją interesowało, wszystkiego musiała dotknąć i o wszystko zapytać. Na przykład o to, dlaczego dziadek, do którego jadą, nie mieszka z babcią, z którą mieszka Lena, tylko z Dorotą, która nie pozwala nazywać się "babcią", i wcale na babcię nie wygląda. 

Jak wytłumaczyć czteroletniemu dziecku zawiły i skomplikowany świat dorosłych? Jak wyjaśnić coś, co i dla Emilii było rzeczą trudną do zrozumienia? Miała czas, żeby się z tym oswoić i przepracować, ale zrozumieć nie potrafiła, a Lena zadawała coraz więcej pytań. Niewygodnych i często bez jednoznacznej odpowiedzi. Mała dziewczynka poznawała życie, a Emilia była jej przewodnikiem. Starała się jak mogła, by pokazać Lenie świat pełen miłości i wypełnić pustkę w miejscu, gdzie powinien być wyraz "tata", z roku na rok stawało się to jednak coraz trudniejsze... Lena była dociekliwa i nie dawała się zbywać wymijającą  lub zdawkową odpowiedzią. Jej mała córeczka dorastała i Emilia musiała się z tym pogodzić, choć jeszcze nie była na to gotowa. 

Ale czy kiedykolwiek będzie? Czy będzie gotowa na rozmowę z Leną, w której opowie córce o jej ojcu? O tym, że przeżyła z nim najpiękniejsze chwile swojego życia i pomimo tego, jak to się skończyło, nie zamieniłaby ich na żadne inne? O tym, że nie żałuje żadnej minuty ich szalonego czasu razem, i że chce zapamiętać tylko miłość, bo gorycz i żal by ją zabiły. I o tym, że Lena stała się najpiękniejszym prezentem, jaki Emilia kiedykolwiek dostała i że bez niej nie pozbierałaby się po wyjeździe Adama i nie potrafiłaby odnaleźć samej siebie w życiu, które musiała oswoić dla Leny. Już nie płakała po nocach, chociaż bywała smutna. I nie snuła wizji: "Co by było, gdyby...", bo tego "gdyby" po prostu nie było. Odpłynęło promem razem z Adamem, który wybrał inną opcję na życie, do której Emilia nie pasowała. Bolało, bo jak mogło nie boleć? Nie ułatwiła mu tej decyzji, ale też nie zrobiła nic, aby go zatrzymać. O Lence też nie powiedziała. Czy mała dziewczynka była w stanie to zrozumieć, skoro nawet matka Emilii nie potrafiła pojąć decyzji córki?

- Mamo, on dokonał wyboru, a Lena byłaby tylko szantażem. Nie chcę takiego życia. Z przymusu. Sama wiesz, że jeśli coś ma się rozlecieć, nawet dziecko nie jest w stanie tego powstrzymać ani skleić. 

Matka milczała, a Emilia wiedziała, że więcej do tej rozmowy nie wrócą. Bo i co mogłyby powiedzieć? 

Emilia pozwoliła Adamowi odejść i nie rozpamiętywała czegoś, co po prostu nie mogło się wydarzyć. Zapamiętała chwile, które pozwoliły jej uwierzyć, że jest atrakcyjną kobietą, i że miłość istnieje, trzeba tylko uważać, aby jej nie przeoczyć. 

Pociąg szarpnął gwałtownie i zatrzymał się na stacji. Lena poruszyła się i otworzyła zaspane oczy. Emilia z czułością odgarnęła z jej czoła skręcony lok. Lena była tak bardzo podobna do niej samej. Jej mała córeczka. Prezent i cud stworzenia. 

- Dojechaliśmy już do dziadka? - cichy, zaspany głosik spowodował, że Emilię zalała fala czułości. 

- Nie, kochanie. Ale jesteśmy już blisko - odpowiedziała, uśmiechając się do dziewczynki. - Chcesz pić? 

Lena podniosła się gwałtownie, jak to miała w zwyczaju, i pokiwała blond głową. 

- Tak, poproszę. 

Emilia sięgnęła do podręcznej torby i wyjęła stamtąd kubusiowy sok. Podała butelkę córeczce i spojrzała na zegarek. Została im godzina drogi. Za dziesięć minut Lena rozbudzi się na dobre i zacznie zadawać tysiące pytań, co w przedziale pełnym ludzi, a dokładniej pięciu kobiet, mogło być dość niezręczne. Lena była jeszcze za mała, aby rozumieć, że o niektórych rzeczach nie powinno się informować obcych, a jej dziecięca szczerość bywała niekiedy trochę zawstydzająca. Dobrze, że wymyślono coś takiego, jak jajka niespodzianki, to na jakiś czas powinno ją zająć. 

Emilia poszukała w torebce szczotki i spinek, które włożyła tam, gdy Lena układała się do drzemki. Zaraz uczesze córeczkę, a potem będą już niecierpliwie czekać na moment, w którym pociąg dowiezie je do stacji przeznaczenia. 

Tylko gdzie ona, tak naprawdę, była? 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa