Wtorkowe spotkania kulturalne: "Wiek Adaline"

Wyobraź sobie, że w wieku trzydziestu kilku lat twoje ciało przestaje się starzeć. Odmawiając czasowi pozostawienie na sobie oznak jego przemijania, oparło się zachodzącym procesom biologicznym, pozostawiając młodość i siły witalne w organizmie, który przestał odczuwać przemijające lata. Wieczna młodość - coś, o czym marzą opóźniający proces starzenia celebryci i poddające się botoksom kobiety. Młodość utrwalona w ciele, które może wszystko; w ciele, które nie stawia ograniczeń i wciąż czuje nieustanną potrzebę doświadczania życia i zachłystywania się nim. 

Ileż marzeń można spełnić, mając taki podarowany czas? Ile świata zobaczyć, ilu ludzi poznać i ile ciekawych miejsc zwiedzić! Ile książek przeczytać, ilu potraw spróbować i ile wspomnień pozamykać w albumach i pamięci. Ilu strat doświadczyć, ilu przyjaciół pożegnać i ilu wyrzeczeń dokonać, aby zrozumieć, że uwięzienie w czasie jest przekleństwem. 

Adaline przeżyła tyle lat, że osobiście była świadkiem zmieniającej się historii. Jej życie podzieliło się na dwa etapy - ten przed wypadkiem, w którym dorastała, zakochała się, wyszła za mąż i wkrótce potem straciła męża; i w którym została mamą, doświadczając całej pełni macierzyństwa, wychowując samotnie córkę, której rówieśniczką się stała, przechodząc cienką granicę dzielącą ją od śmierci. Tam, gdzie zaczął się drugi etap jej życia, w którym dla jej ciała czas przestał mieć znaczenie. Zmieniało się wszystko wokół niej, świat pędził do przodu, jej córka w pewnym momencie zaczęła wyglądać dużo starzej niż sama Adaline, a ona trwała w kokonie dni, które zmieniały tylko rekwizyty i aktorów na scenie życia, w trwającym przedstawieniu, w którym grała pierwszą rolę. 

"Wiek Adaline" to głęboka, metafizyczna opowieść o uwięzionym sercu i dramacie kobiety, która - zachowując pełną pamięć i świadomość, musi nauczyć się żyć jak dzikie zwierzę, nie pozwalając nikomu podejść do siebie zbyt blisko, z daleka wyczuwając zagrożenie i nieustannie uciekając przed kłusownikami i myśliwymi. Wrażliwe serce młodej kobiety tęskniące za drugim człowiekiem, musi poradzić sobie z walką, którą samo ze sobą prowadzi, aby przetrwać. Odcina każdą zbyt emocjonalną znajomość bo wie, że kiedy ulegnie słabości, będzie musiało odciąć kawałek siebie, zostawiając rany nie do zaleczenia. I tak nosi ich w sercu zbyt wiele. Patrzy bezradnie na odchodzącą współczesność, w której uczy się raz za razem odnajdywać, i z lękiem obserwuje coraz mniej samodzielną, starzejącą się córkę mając świadomość, że kiedy jej zabraknie, Adaline zostanie na  świecie zupełnie sama. Bez żadnej przyjaciółki, której mogłaby powierzyć swoje sekrety. Bez miłości, za którą nieustannie tęskniła. bez bliskości, bo na to Adaline nie mogła sobie pozwolić. 

Prawdziwy dylemat i walka zbyt zdrowego rozsądku z sercem pojawi się w życiu kobiety pewnego zwyczajnego wieczoru, gdy stanie twarzą w twarz z mężczyzną, przy którym gotowa była zapomnieć o swoich lękach i od którego uciekła, przestraszona siłą uczucia, jakie ich połączyło. Przestraszona swoją ludzką słabością, do której prawa już dawno sobie odmówiła.

Doskonałą rolę Adaline zagrała Blake Lively, stając przy boku niezrównanego Harrisona Forda, któremu z wiekiem przybywa zarówno męskiego wdzięku, jak i znakomitości w wykonywaniu zawodu, któremu poświęcił wszystko inne. Zagadkowy Michiel Huisman, stający jak Przeznaczenie na drodze Adaline, nadaje metafizyce filmu ponadprzeciętne znaczenie, ucząc nas, że znaków, które pojawiają się na drodze naszego życia nie powinniśmy lekceważyć, bo scenariusz rozpisany dla każdego z nas, tak czy inaczej musi zostać zrealizowany.

Michiel Huisman

Harrison Ford

"Wiek Adaline" można obejrzeć tak po prostu, dostrzegając w tym filmie wątek niespełnionej miłości i obietnicy życia; można również starać się przypisać rodzaj filmu do któregoś konkretnego gatunku. Można westchnąć po jego obejrzeniu i powiedzieć: "Piękny. Dobry. Przeciętny. Nic szczególnego. Za mało akcji. Mógł być bardziej melodramatyczny." Ilu widzów, tyle ocen i oczekiwań. Ja dostrzegłam w nim dramat młodej kobiety, dojrzałej emocjonalnie i doświadczonej przez lata życia. Oglądając ten film nie skupiałam się jedynie na obrazach, ale czytałam między słowami, odbierając komunikaty wysyłane przez spragnione bliskości człowieka serce głównej bohaterki. Czułam walkę, jaką toczyła sama ze sobą i byłam świadoma rozterek, które w sobie nosiła. Współczułam jej jak kobieta kobiecie, i wraz z nią współodczuwałam każdą decyzję, jaką podejmowała. Doszłam również do wniosku, że można zrobić głęboki, mądry film bez pompatycznego uniesienia, typowego dla współczesnego kina polskiego, i można zwrócić uwagę na pewien problem bez samobiczowania, które nam, Polakom, nie jest obce. 

"Wiek Adaline" to tak naprawdę film o nas, kobietach, i o tym jak często odmawiamy sobie prawa do tego, aby być naprawdę szczęśliwą, nakładając na siebie powinności i rozliczając się z każdego niepowodzenia i zdrowego egoizmu, który - szczególnie matkom, jest obcy. To film powtarzający od wieków tę samą historię, że "nikt z nas nie jest samotną wyspą" i że potrzebujemy prawdziwej bliskości i człowieka, któremu zaufamy i z którym będziemy w stanie podzielić się życiem i tym, czego w nim doświadczamy. 

Polecam "Wiek Adaline", bo warto go obejrzeć, wsłuchując się nie tylko w wypowiadane słowa, ale w krzyk serca Adaline, który tylko bliski człowiek jest w stanie usłyszeć i uciszyć. 

Monika A. Oleksa