Zmiany

Kiedy kończy się w naszym życiu pewien etap, stajemy przed niewiadomą. Zawsze towarzyszy jej lęk, bo nowe oznacza nieznane. Obrastamy w poczucie bezpieczeństwa, powtarzając jak rytuał te same czynności, żyjąc w tym samym miejscu, spotykając tych samych ludzi i pijąc wciąż taką samą herbatę. Nasze drobne przyzwyczajenia stają się wyznacznikiem dnia, którego uczymy się na pamięć. I choć niejednokrotnie narzekamy, że życie staje się monotonne, i że poprzez tę przewidywalność przestajemy dostrzegać w nim tę wyjątkowość, którą ma przecież wpisaną w siebie każdy dzień; to jednak w głębi serca jesteśmy zadowoleni z tej niezmienności, bo dzięki niej czujemy się bezpiecznie. Pewnie.

Życie jednak nie potrafi stać w miejscu i wciąż stawia przed nami nowe wyzwania, obserwując jak sobie z nimi poradzimy. 

Kilka dni temu mój starszy syn zakończył pewien etap swojej edukacji. Oboje z mężem jesteśmy ogromnie dumni z jego gimnazjalnych osiągnięć, dobrych ocen, świadectwa z czerwonym paskiem i z medalu szkoły jaki otrzymał. Patrząc na to jak pięknie Michał się rozwija wewnętrznie wiemy, że jako rodzice dobrze wykonujemy powierzone nam zadanie wychowania. Zdajemy też sobie sprawę z tego, że wraz z pożegnaniem gimnazjum, zakończył się również pewien okres w życiu Michała. Niepostrzeżenie stał się młodym mężczyzną, z którym możemy już rozmawiać jak z równoprawnym partnerem i który własnymi oczami i rozumem ocenia rzeczywistość. Już nie patrzy przez pryzmat naszego postrzegania świata, choć wartości, jakie mu przekazujemy nosi w sercu; ale świadomie podejmuje własne decyzje, do których potrafi nas przekonać, i o których potrafi rozmawiać. Ma swoje plany na przyszłość i coraz śmielej sięga po wyzwania, przed którymi jeszcze niedawno chował się za naszymi plecami, czując się tam bezpiecznie. Dziś to poczucie bezpieczeństwa towarzyszy mu w świadomości, że ma w nas wsparcie i że wybierając swoją drogę, nie odchodzi daleko. 

Mój przystojny syn:) Młody mężczyzna...

Trzy lata gimnazjum zmieniły mojego syna, dając mu pewność siebie, umacniając poczucie własnej wartości, i - poprzez nauczycieli, których napotkał na swojej drodze - wiarę w swoje możliwości, do których był motywowany. Dzięki temu z pewnością wkracza w nową, licealną rzeczywistość, świadomy mocnych skrzydeł, które w sobie odnalazł. 

Wychowawczyni Michała, pani Małgorzacie Szwedo zawdzięczamy najwięcej!

Ostatnie chwile w szkole, która była składową częścią codzienności...

Zakończył się pewien etap...

Każdy koniec jest początkiem czegoś nowego. Trudno jest przewidzieć, dokąd to nowe nas doprowadzi, bo są przecież w naszym życiu zmiany, których nie potrafimy tak łatwo zaakceptować; warto jednak odnaleźć w sobie odwagę postawienia pierwszego kroku naprzód i spróbowania inaczej. Spojrzenia z innej perspektywy i otworzenia się na gotowość doświadczenia tego nowego, bez względu na to, jak bardzo się go obawiamy.

Lato, które próbuje się z nami tak pięknie zaprzyjaźnić, to dobry czas na wewnętrzne porządki w nas samych. W ciągu tych letnich tygodni zwalniamy, patrzymy na miniony rok z pewnym dystansem i jesteśmy bardziej czuli na błędy, które popełniliśmy. To również czas na to, aby przewartościować swoje życie, zastanowić się nad tym, dokąd ono zmierza i odpowiedzieć sobie samemu szczerze na pytanie, czy naprawdę jestem w nim szczęśliwa i szczęśliwy? Nigdy nie jest za późno na to, aby coś zmienić. Nigdy nie jest za późno na to, aby zacząć od nowa. Zmiana nie musi przerażać, bo z każdej sytuacji, nawet tej bez wyjścia, można wyprowadzić dobro. Koniec pewnych etapów dostajemy zawsze po coś. Każde pożegnanie ma w sobie obietnicę kolejnego spotkania. Być może nie z tą samą osobą, ale z kimś, kto będzie w stanie obdarować nas hojniej, lub kto doprowadzi nas dokądś, dokąd sami, z lęku przed nieznanym, nigdy byśmy nie doszli. 

Uczę się dojrzewać do zmian w swoim życiu. Uczę się je akceptować i przyjmować, choć nie zawsze jestem w stanie je zrozumieć. Trzy lata temu dowiedziałam się, że jestem cudownym Bożym naczyniem. Od tego czasu nie boję się otwierać na życie, ze wszystkim co przynosi. Wciąż jest we mnie lęk, który uczę się ignorować, ale jest też wiara, że każda zmiana doprowadzi mnie do głębszego doświadczenia życia, które ma w sobie przeogromne bogactwo i namawia każdego z nas do jego odkrycia. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa