Wtorkowe spotkania kulturalne: Alicja Majewska

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Są artyści ponadczasowi, tacy, których utwory - czy to książki, czy teksty piosenek, wpisywały się zarówno w rzeczywistość im współczesną w chwili gdy powstawały, jak i w obecną - bo tyle w nich przesłania wciąż aktualnego również dziś. Są Artyści, przed którymi z szacunku skłania się głowę, i do których się wraca z jednakowym apetytem i świadomością, że spotkanie z nimi nie rozczaruje. Taką artystką jest bez wątpienia Alicja Majewska, której koncertu miałam ogromną przyjemność wysłuchać 11 lutego w lubelskim Teatrze Starym. Scena i miejsce idealne dla wielkich nazwiskiem, a skromnych i pięknych wewnętrznie - duetu Alicja Majewska i Włodzimierz Korcz, oraz kwartetu smyczkowego Opera Quartet  w składzie: Michał Lisiewicz - I skrzypce, Sławomir Talacha - II skrzypce, Elżbieta Porębska - altówka, Marta Ziarko-Wiśniewska - wiolonczela. 

Któż z nas nie pamięta przebojów, które ściskały serce przed laty i które nadal mają taką moc, że zapierają dech i słucha się ich z tym drżeniem, które porusza w człowieku najczulsze struny - "Odkryjemy miłość nieznaną" i "Jeszcze się tam żagiel bieli". Melodia, która porywa, autorstwa niezastąpionego Włodzimierza Korcza i słowa Wojciecha Młynarskiego, których się słucha i które się rozumie. Słowa wyśpiewane przez Alicję Majewską tym charakterystycznym głosem z chrypką, w której wykonaniu słychać łopot białych żagli i szum morza wyrzucającego gwałtownie fale na brzeg, na którym czekają samotnie kobiety... 

Piosenki w wykonaniu tej Artystki mają duszę. Każdą z nich słucha się z zamyśleniem i refleksją; obok żadnej nie da się przejść obojętnie. Sama Alicja Majewska wykonując te utwory z pasją, skłania publiczność do pochylenia się nad słowem i treścią, podsuwając pewne myśli, nasuwając refleksje i nie pozwalając prześliznąć się przez piosenkę, przytupując do rytmu; ale swoim magnetyzmem wciąga słuchacza w świat wartości, w którym można odnaleźć wszystko to, co leży u podstaw człowieczeństwa. 

"To nie sztuka wybudować nowy dom.

Sztuka sprawić, by miał w sobie duszę. 

Podków szczęścia nie wyrzuca się na złom,

nie wynosi się na śmietnik słów i wzruszeń. 

To nie sztuka wytrenować sobie mózg, 

sztuka sprawić, by rozumiał ludzi, 

by pozwolił nam się wsłuchać w deszczu plusk..." 

To nie sztuka skomponować przebój. Sztuką jest sprawić, aby ten utwór przetrwał pokolenia i wzruszał z taką samą siłą pomimo upływu lat i wbrew zmieniającej się rzeczywistości. Sztuką jest, by jego treść wciąż skłaniała do zamyślenia i poszukiwania w sobie tego, co najlepsze, a nie jedynie była zlepkiem powtarzających się wyrazów, które mają w sobie pustkę i miałkość. Sztuką jest z mądrością iść pod prąd i zachować w sobie wartości, które w dzisiejszych czasach są niemodne. I sztuką jest pozostać sobą, z piękną osobowością i wnętrzem, i z wielką skromnością, pomimo wielkiego nazwiska i popularności nie słabnącej od czterdziestu już lat. 

fot. wysokieobcasy.pl

Przy duecie A. Majewska - W. Korcz "przystaje dusza w codziennej pogoni", świat wokół pięknieje i "wszystko w poezję się zmienia", a dzięki temu, co razem wypracowali przez lata, słuchacz nabiera apetytu na życie i na kolejne płyty, bowiem jest świadomy, że na każdą z nich warto czekać! Warto, bo każdy utwór jest dopracowany, bo każde słowo ma sens, bo to, o czym śpiewa Alicja Majewska jest właśnie ponadczasowe i takie bliskie sercu człowieka. 

"Miłość jest jak cień człowieka

uciekasz - to cię goni, 

a kiedy ją gonisz - ucieka

jak cień, jak cień..." 

Miłość wyśpiewana przez Alicję Majewską jest uczuciem, a nie jedynie słowem rzucanym na wiatr, czy niedotrzymaną obietnicą. Jest prawdziwa, tak jak i prawdziwa jest Artystka budząca emocje, poruszająca najczulsze struny w duszy człowieka, i otulająca ciepłem - nie tylko głosu, ale i osobowości. Artystka śpiewająca o rzeczach oczywistych, a jednak tak często w życiu zaniedbywanych, lekceważonych. O bliskości i wyjściu człowieka do człowieka; o prostym zachwycie życiem, które przecież piękne jest; i o tym, że marzeniom powinno się wychodzić naprzeciw i że "najważniejsze, żeby znaleźć przyjaciela...". 

Teatr Stary w Lublinie, który był świadkiem tego niezapomnianego koncertu, swoją atmosferą i niepowtarzalnym klimatem dopełnił wieczoru, który na długo pozostanie w pamięci i sercach tych, którzy dziękowali Artystom owacjami na stojąco, chcąc podkreślić jak bardzo doceniają to, czym zostali obdarowani w słowie, muzyce, magnetyzującym głosie i oprawie kwartetu smyczkowego Opera Quartet, który był na tym koncercie jak szczypta dobrej przyprawy, dopełniająca smaku całości. 

Za te wszystkie emocje, poruszenie serca, ciepło i utwory, którymi Słuchacz się delektuje - nutka po nutce i słowo po słowie, serdecznie dziękuję - Pani Alicjo i Panie Włodzimierzu! I wierząc, że cierpliwość jest cnotą, będę wypatrywać jesieni i nowej płyty ze spokojem, płynącym z bliskich mi piosenek, które są dowodem na to, że prawdą jest iż "co nagle, to po diable", a doskonałość wymaga czasu i pochylenia się nad słowem, nutą i wykonaniem. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa