Zapach Wiosny

Fot. Marcin Piotr Oleksa

W piątek po raz pierwszy w tym roku poczułam zapach wiosny. W środku rozpędzonego miasta przystanęłam zaskoczona, że to już i że podeszła tak blisko, aby ją zauważyć. I pomimo tego, że świat wokół jeszcze taki nijaki, szaro-bury, a niekiedy brunatny, delikatne sygnały, które wysyła ta wyczekiwana przez wielu pora roku, zwiastują jej przyjście, i żadne plany Zimy już tego nie pokrzyżują. 

Jak pachnie wiosna? Trudno ten zapach opisać słowami i trudno porównać do czegokolwiek, ale kiedy go poczujesz, wiesz, że nie pomyliłeś go z niczym innym. Jest wyjątkowy, świeży i dodaje energii do działania. Przynosi dobre myśli, rozbudza nadzieję i rozpala oczekiwanie - teraz już coraz bardziej niecierpliwe, na słońce i ciepło, wyziębione zimowym chłodem. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa  

Zwabiona tym zapachem, który poczułam tak wyraźnie, wyruszyłam naprzeciw Wiośnie, chcąc ją przywitać, zanim rozgości się wśród nas na dobre. Spokojna toń Wisły, która mnie zatrzymała, przyniosła refleksję, że wszystko w życiu ma swój czas, i że tak jak nie da się zatrzymać biegu rzeki, tak nie da się uchwycić dnia, prosząc go, by się nie kończył. Czasu też nie można zatrzymać ani cofnąć. Można go jedynie wykorzystać umiejętnie lub stracić bezpowrotnie. Można przyjąć to, co przynosi, albo buntować się, że przyniósł nie to, co chcieliśmy. Można też go ignorować, czekając. Tylko, że czekając, często tracimy rachubę tego czasu, a pozwalając na to, aby przeciekał bezowocnie, któregoś dnia budzimy się z poczuciem niespełnienia i żalu do życia, że uciekło tak szybko. Podobnie jak z wiosną. Tak długo na nią czekamy, a potem pozwalamy, aby dni zlewały się ze sobą, przemijając bezpowrotnie. Zachwycamy się pierwszymi rozkwitającymi pączkami i kolorem, który nagle pojawia się w miejsce szarości, ale po pierwszej ekscytacji powracamy do biegu życia, nie traktując wiosennych dni jako czegoś wyjątkowego. A każdy z nich jest przecież inny. I w każdym - świadomie lub nie, zostawiamy swój ślad. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Odnalazłam Wiosnę w Kazimierzu nad Wisłą. Stała na Rynku, z rozwianymi włosami i zastygłym tajemniczym uśmiechem na ustach. Wpatrzona w odrestaurowany całkiem niedawno kościół farny, w rozpiętym płaszczu i w czerwonych szpilkach, syciła się powrotem i tą magiczną chwilą w tym miasteczku, do którego zajrzała, aby wybudzić zaspaną zimowym snem naturę. Zawędrowała tu, zwabiona atmosferą tego miejsca i niepowtarzalnym klimatem Kazimierza, żyjącego swoim niespiesznym rytmem. Zupełnie jak Wiosna. Ona też się nigdzie nie spieszyła. Pojawiała się i znikała, czule dotykała nagich gałązek drzew i szeptała swoje zaklęcia, zachęcając kwiaty do tego, by wyjrzały spod ziemi, a pączki na drzewach i krzewach - by się rozwinęły i rozkwitły cała pełnią. Wiosna była estetką i ceniła piękno, które utrwalała w szczegółach. 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Spotkaliśmy ją i oderwani od codzienności - Marcin i ja, dostrzegliśmy jej znaki i poczuliśmy zapach, który odurzył i zawrócił w głowie. W scenerii magicznego Kazimierza, ze światłem słońca, jak nadzieja wplecionym pomiędzy nasze dłonie, przeszliśmy wybrukowanymi uliczkami, podążając za stukotem czerwonych szpilek Wiosny, i za tym zapachem, który zostawiła w powietrzu. Zapachem miłości.

Czy już ją dostrzegłaś? Czy zauważyłaś, że coś się wokół Ciebie zmienia, i że to nowe pachnie właśnie Wiosną? Czy słyszysz, jak głośno i radośnie ptaki wyśpiewują rano swoje melodie, i że dzień wstaje coraz wcześniej i zostaje z nami na dłużej? I że drzewa nie są już zasmucone swoją nagością, którą przykryły delikatnymi zielonymi supełkami, będącymi namacalną obietnicą na obfitość zieleni, jaka nas wkrótce otoczy. I już nie będzie można jej nie zauważyć i zlekceważyć, bo obejmie sobą wszystkie zmysły człowieka, uśmiechając się przy tym tak ciepło, jak ja dzisiaj uśmiecham się do Ciebie, życząc zatrzymania i dostrzeżenia niedostrzegalnego. 

Czy czujesz już zapach wiosny? 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Dzisiejszy post w sposób szczególny chciałam zadedykować wszystkim Krystynom i Bożenom ( w tym tej najbliższej mojemu sercu, spod Wawelu :)), w dniu ich święta z najpiękniejszymi życzeniami :D oraz wszystkim tym, którzy już tak bardzo niecierpliwie wyczekują Wiosny... 

Krystynom i Bożenom - z najpiękniejszymi życzeniami :)