Pory roku w miłości

Fot. Andrzej Jaksim

Zaczyna się jak wiosenna burza, przychodzi nagle i niespodziewanie. Potrafi tak zawrócić w głowie, jak zapach bzów i jaśminów, albo pierwszy wiosenny deszcz, który zrasza, a nie moczy. Maluje świat na wszystkie kolory tęczy i sprawia, że jesteśmy tak szczęśliwi, jak nigdy dotąd. Pierwsza miłość. Ta jeszcze niedoświadczona, niezraniona, wyczekiwana. To ona sprawia, że zamiast twardo stąpać po ziemi, unosimy się nad nią lekko i patrzymy na świat przez różowe okulary. W naszym wzroku jest rozmarzenie, na twarzy łagodny uśmiech, a w sercu tyle szczęścia, które chcemy pokazać innym. Jestem szczęśliwa, zakochałam się! W tym radosnym uniesieniu nie boimy się wierzyć, że tak już będzie zawsze; że to się nigdy nie skończy. Bo taka jest pierwsza miłość. Szalona, nieprzewidywalna, uzależniająca, wybuchowa i pełna pasji. Recytująca wiersze, patrząca z uwielbieniem w oczy i potrzebująca nieustannych słownych deklaracji. Świeża, zielona i nienasycona. Taka jest wiosna w każdej miłości. Żyjemy nią. Oddychamy nią. Czasami od niej giniemy. 

Lato, pomimo swojej temperatury, chłodzi burzę uczuć. Pierwsze uniesienia odchodzą, słów zaczyna brakować, dotyk nie jest już gorący i zdarza się coraz rzadziej. Szukamy tego wiosennego płomienia namiętności w naszym związku, ale coraz trudniej nam go rozpalać. Dni stają się coraz dłuższe i wypełnione obecnością tej osoby, bez której jeszcze tak niedawno nie potrafilibyśmy oddychać, ale jesteśmy jakby obok. Coraz więcej w nas wzajemnych pretensji, wyrzutów i oglądania się za siebie. Coraz mniej czułości, troski i zapatrzenia. Lato skłania do chwil zapomnienia; odurza i miesza w głowie. Zdarza się, że zmęczeni codziennością i nudą związku, który "wystygł", rzucamy się w przygodę, która nie zawsze kończy się happy endem. Ktoś obcy jest obietnicą tego, co wygasło w naszej miłości. Daje złudzenie, że na nowo poczujemy ten wiosenny powiew; że znów będziemy potrafili zatracić się w uczuciu, które sprawiało, że nie istniało nic prócz miłości. Często jest to tylko iluzja.

Jesień w miłości to czas wyciszenia po szaleństwach lata. To próba odszukania dawnych "my" i tego, co nas połączyło. Jesień to dojrzałość i zrozumienie, że miłość to nie tylko słowa i deklaracje, ale radość czerpana z prostego bycia razem. Bez uniesień, ale ze świadomością, że obok mnie jest ktoś, kto razem ze mną chce się zestarzeć; kto zna na pamięć wszystkie moje zmarszczki i odkładające się gdzieniegdzie fałdki, których się przy nim nie wstydzę. Kto zna moje słabości, a mimo to chce być przy mnie i dzielić ze mną ten wspólny trud, który dawno temu podjęliśmy. Ta miłość wciąż potrafi zaskakiwać nieoczekiwanym bukietem kwiatów lub jesiennych liści czy tabliczką ulubionej czekolady. Wie, czego chce i potrafi docenić to, co ma. Nie ma w niej namiętności wiosennej burzy, ale jest spokój i rozmowa bez słów. Jest spojrzenie, które wciąż wodzi za tą druga osobą, która idzie przez to życie  ze mną ramię w ramię i te chwile odkrywania się na nowo. Jest w niej radość wspólnego wieczoru spędzonego w zaciszu domu, czuły dotyk w przelotnym muśnięciu, troska i niepokój. Ta miłość nie gna już i nie pędzi tak, że brak jej tchu, ale powoli nasyca się codziennością i trwa, pomimo wszystko. Umie zmierzyć się z problemem, stara się załagodzić konflikt, nie pamięta złego i dużo więcej w niej cierpliwości niż w tej wiosennej i letniej. Jest łagodna, ale wie, czego chce. I potrafi wybaczać.

Zimowy zmierzch miłości to wspólne wspomnienia, które zostały z dawnych lat - te dobre i te złe. To cisza wypełniająca dom i szklanka herbaty podana drżącą dłonią. Ciche "przepraszam", "proszę", "dziękuję" i "uważaj na siebie". To również tęsknota za tym, że ktoś odszedł zbyt szybko i nie dał nam szansy zestarzeć się wspólnie. Zima w miłości nie mrozi, tylko ogrzewa pełnym ciepła spojrzeniem wyblakłych oczu i świadomością, że tak jak wszystko na świecie, tak i miłość z biegiem lat się zmienia i przechodzi swoje pory roku, obdarowując nas sobą i pozwalając nam czerpać z niej to, co najlepsze. 

Pozwólcie, moi mili, że zakończę fragmentem piosenki tak ciepło wyśpiewanej głosem Olgi Bończyk: 

"(...) niczego więc nie życzę Ci, oprócz miłości

prócz paru chwil, gdy cały świat

zyskuje sens, zyskuje ład

i każdy cud przytrafia się najprościej... " (Olga Bończyk & Salted Peanuts - "Piosenki z klasą")

Bo przecież to właśnie miłość, bez względu na jej porę roku sprawia, że: "(...) zastyga czas i tuli się, do dłoni twej łagodny świt, bez myśli złej..." 

Niczego więc nie życzę Ci, oprócz miłości. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Michał Oleksa