Magia liter, czar słów - blog literacki

Fot. Marcin Piotr Oleksa - No, ja przecież jestem stworzona do takiego życia! - Eulalia leżała na brzuchu, oddając swój zmęczony życiem kręgosłup i spięty kark w silne ręce masażysty. Bogusia, która odpoczywała na specjalnym fotelu z brunatną maseczką na twarzy, uniosła plasterek ogórka spoczywający na jej oczach i leniwie otworzyła jedną powiekę.  - W takich rękach też bym się czuła jak w niebie - rzuciła mimochodem, zatrzymując na chwilę spojrzenie jednego oka na zgrabnych pośladkach młodego masażysty.   - Miałaś już swoje pięć minut, więc teraz pozwól mi zażyć tej odrobiny luksusu - stęknęła Eulalia, gdy masażysta zdecydowanym ruchem nadusił węzeł blokujący jej spięty kark. - A nie można tak troszkę delikatniej? - Strasznie pani zaniedbała ten kręgosłup. Przepraszam, ale musi trochę poboleć - odpowiedział uprzejmie mężczyzna.  - Gdybyś była o trzydzieści lat młodsza, pan z pewnością muskałby twoje ciało delikatniej - dorzuciła Bogusia, próbując rozc...

"Wędrowiec" to opowieść o bezdomnym, który nie jest typowym lumpem. Pozornie zwyczajna historia życia, która dzieli się na "przed" i "po" życiowym zakręcie. Bohater książki wędruje ulicami dużego miasta i obserwuje jego życie. Na trasie wędrówki spotyka ludzi, z którymi jego losy łączą się lub nie, ale których zawsze zauważa. W czasie od świąt Bożego Narodzenia do Wielkanocy (o tym czasie opowiada książka) przechodzi, ku swemu ogromnemu zaskoczeniu, przemianę, którą sam określa jako "obudzenie serca". W niej niewątpliwy udział mają ci, których w swojej wędrówce spotkał. Tak o swojej najnowszej książce, której premiera już w czerwcu, pisze Basia Smal. Felietonistka, pisarka, pedagog i bardzo ciepły człowiek, a prywatnie moja przyjaciółka, którą życie postawiło na mojej drodze zupełnie nieoczekiwanie.  Zaprosiłam Basię na moją literacką kanapę, aby przy wspólnej sypanej herbacie i w półmroku oświetlonym ciepłem lampy, porozmawiać o ...

Fot. Marcin Piotr Oleksa "Co u ciebie?" "Dziękuję, u mnie maj!"  Maj. Rozpachniony bzem i konwaliami; rozkwiecony; rozkładający pod stopami dywan soczystej zieleni przeplecionej stokrotkami, fiołkami i żółtym mleczem. Maj, który brzmi muzyką rozśpiewanych ptaków, brzęczeniem owadzich skrzydełek i szumem wiosennego deszczu, po którym świat pachnie tym jedynym w swoim rodzaju zapachem budzącego się życia.  Maj cieszy każdym dniem. Jest nadzieją i nieśmiałym słonecznym uśmiechem, który dużo obiecuje i na który czekamy z tęsknotą po długich zimowych miesiącach. Maj jest prostą radością, którą zamykamy w sercu i pielęgnujemy, aby sięgnąć do niej wtedy, gdy w naszym życiu się zachmurzy, a nad nami zbiorą się burzowe chmury. Maj jest prezentem, który otrzymujemy każdego roku i na który czekamy z niecierpliwością dziecka. Rozpieszcza nas, odurza, zawraca w głowach, budzi uśpione zmysły i maluje świat na kolorowo. Powoduje, że ludzie się uśmiechają - do samych sieb...

fot. Marcin Piotr Oleksa - Naprawdę musiałyśmy przyjechać aż tutaj, żeby zjeść obiad? - Bogusia spojrzała czujnie na uśmiechniętą Nataszę, która z zainteresowaniem studiowała menu.  - A co, nie podoba ci się tutaj? - Natasza rozejrzała się po eleganckiej i bardzo klimatycznej restauracji.  - Owszem, podoba - odpowiedziała Bogusia. - Ale mogłyśmy przecież zjeść obiad u mnie, a nie wydawać majątek na jakieś skomplikowane dania.  - Lubię skomplikowane dania. - Natasza, podobnie jak jej matka, na wszystko miała zawsze gotową odpowiedź. - A poza tym powiedz mi, kiedy ostatni raz byłaś w Kazimierzu?  - No... - zająknęła się Bogusia. - Jakiś czas temu. - Jeśli nie podajesz mi konkretnej daty to znaczy, że było to wieki temu! - Natasza zamknęła kartę i spojrzała wyczekująco na matkę. - Wybrałaś już, czy mam to zrobić za ciebie?  - Wybierz coś, bo ja bez okularów takich małych literek nie widzę. Tylko żebym wiedziała jak to jeść! Natasza roześmiała ...

Lubię książki, które od pierwszej strony otulają mnie swoją ciepłą atmosferą, w której jest mi dobrze i w której chcę się zatrzymać jak najdłużej. Lubię, jak w miarę czytania mój apetyt na książkę rośnie. Delektuję się wtedy każdym zdaniem i traktuję ten mój czas sam na sam z zadrukowanymi stronicami jak wielką, duchową ucztę. Taką książką, którą skończoną odłożyłam z wielkim żalem, niedosytem i apetytem na więcej, jest "Zaułek szczęścia" Urszuli Jaksik. Książka ta została wyróżniona w Ogólnopolskim Konkursie Literackim Świat Kobiety 2012. Piękna, mądra i poruszająca. Napisana językiem, który nie rani i nie obraża czytelnika, i wypełniona zdaniami do których się wraca i przy których aż się chce zatrzymać na dłużej.  Julia jest dojrzałą kobietą, którą postępująca choroba uwięziła we własnym ciele. Dom, stworzony przez nią z miłością dla jedynego, ukochanego syna, jest jej schronieniem i miejscem, gdzie czuje się bezpiecznie. Każdy dzień Julii rozpoczyna się walką z ogra...

Fot. Marcin Piotr Oleksa Witaj! Jak dobrze, że jesteś... Chociaż przez chwilę, na krótki moment zatrzymania, bo przecież życie pędzi, a my próbujemy dotrzymać mu kroku. Nie mamy czasu na tak wiele rzeczy; tak dużo odkładamy, odsuwamy, obiecując sobie, że kiedyś; że może; że przyjdzie odpowiedni czas i moment. Tak wiele sobie odmawiamy, często ignorując nasze tęsknoty i pragnienia serca. Tak łatwo zapominamy o tym, co kiedyś było ważne, przedkładając czyjeś potrzeby nad nasze własne. Tak wiele spraw, tak krótki dzień i nieustanny bieg. Za czymś, lub przy kimś. Dla kogoś.  Jeśli dziś tu jesteś, dziękuję Ci za to. Za ten czas, w czasie którego chcesz przystanąć ze mną. Czas, który dajesz samemu sobie w prezencie, aby przez chwilę przymknąć drzwi i odgrodzić się od zgiełku świata. Chcę w czasie tej krótkiej chwili oddechu od codzienności przynieść Ci spokój. Poszukujemy go, często przemierzając daleką drogę i nie uświadamiając sobie, że przede wszystkim musimy odnaleźć go w s...

fot. Marcin Oleksa - No więc sama widzisz, Jadzia znowu nas wszystkie znokautowała. Cicha woda, a brzegi rwie... oj, jak rwie! - Eulalia przysunęła do siebie miskę, do której wrzuciła świeżo pokrojoną rzodkiewkę. Zachciało im się z Martą wiosennej sałatki na kolację, siedziały więc obie w kuchni; Marta z brodą podpartą o wsparte na łokciach dłonie, a Eulalia naprzeciwko niej, z deską do krojenia na której leżał opłukany szczypiorek.  - Babciu, ale to opowieść jak z bajki! - Marta westchnęła. - Całe życie poświęciła jedynej prawdziwej miłości, a teraz urodzaj jak na polskie jabłka. Opowiadaj, bo zaraz przekręcę się z ciekawości! - No, wyobraź sobie, że Jan Wesołkowski oświadczył się Jadzi jeszcze w taksówce, gdy odwoził ją do domu po tamtym pamiętnym dancingu. Wtedy jednak Jadzia nie potraktowała go poważnie, no wiesz, był pod wpływem alkoholu; taniec i śpiew uderzyły mu do głowy, zresztą Jadzi wdzięki również, sądziła więc, że to chwilowe i nie przyjęła jego propozycji. J...

Fot. Marcin Oleksa Proza życia niejednokrotnie zniechęca i przygnębia. Codzienność traci barwy i staje się rutyną. W takich momentach potrzebujemy w życiu odrobiny liryzmu, który może zabłysnąć w majowych promieniach słońca, oświetlających soczystą zieleń drzew i traw; może pojawić się wraz z pierwszymi kwiatami w naszym ogrodzie lub odmienić monotonię prozaicznych dni spotkaniem.  "Chwila poezji w prozaicznym życiu" to spotkanie autorskie, które odbyło się w lubelskiej bibliotece (Filia nr 28 Miejskiej Biblioteki Publicznej) przy ul. Nadbystrzyckiej 85 w ramach nocy bibliotek. Bardzo miła i refleksyjna chwila wieczornego zatrzymania przy domowym ciastku i kawie lub herbacie podanej w delikatnych filiżankach. Majowy wieczór pachniał bzami i konwaliami, a ich zapach od progu witał miłych gości, którzy przybyli, aby razem ze mną i moimi słowami spędzić ten czas. Zatrzymała nas magiczna chwila i kilka wierszy, które gdzieś tam, kiedyś się posplatały. Były różne - wiersze...