Czwartkowe obiady odc.23

Fot. Michał Oleksa

Eulalię obudził trzask zamykanych drzwi. Otworzyła oczy i przez chwilę przyzwyczajała je do ciemności panującej w pokoju. Jedyna smuga światła, jaka wpadała do środka, wychodziła z łazienki, w której z pewnością urzędowała Bogusia. Eulalia spojrzała na zegarek. Druga. Gdzie ona wędrowała o drugiej w nocy?!

Zaniepokojona, czekała aż przyjaciółka opuści łazienkę, a potem słysząc jak Bogusia, macając po ścianie, próbuje dotrzeć do swojego łóżka, zapaliła nocną lampkę. 

Bogusia podskoczyła jak oparzona. 

- Dlaczego ty nie śpisz? - zaatakowała Eulalię. - Przestraszyłaś mnie!

- To ty mnie przestraszyłaś! Dlaczego włóczysz się po nocy, i gdzie ty w ogóle byłaś? 

- Nie mogę spać po tej zielonej herbacie. Musiałam się trochę przewietrzyć. 

- Chodziłaś sama po parku? W nocy? - Eulalia pokręciła głową z dezaprobatą. 

- Nie boję się ciemności, a poza tym wszędzie palą się latarnie. 

- Ale przecież ktoś mógł ci zrobić krzywdę!

- Jaką krzywdę, Lala? - Bogusia popatrzyła na przyjaciółkę z politowaniem. - Nie miałam przy sobie złamanego grosza, a na miłosne ekscesy to chyba już się nie nadaję, bo nikt mnie nie zaczepił.

- A kto cię wypuścił? Przecież budynek jest zamykany na noc... chyba... 

- Pogadałam sobie z portierem i grzecznie go poprosiłam o pół godziny na przewietrzenie. 

- I zgodził się? - Eulalia usiadła na łóżku i oparła się o ścianę. Rozbudziła się na dobre i wiedziała, że przez nocną włóczęgę Bogusi już nie zaśnie. 

- Na początku miał opory, ale porozmawialiśmy trochę o życiu i przekonałam go. 

- Oszczędź mi szczegółów, proszę - mruknęła Eulalia. 

- To była tylko miła, przyjacielska pogawędka! - obruszyła się Bogusia. - Ja wiem, że po esemesie od Adama Strojewskiego możesz mieć kosmate myśli, ale proszę cię, nie posądzaj mnie o romans z każdym napotkanym portierem. A! Miałam ci powiedzieć rano, ale skoro już nie spisz...

Eulalia zazgrzytała zębami i zrobiła odpowiednią minę, którą Bogusia zignorowała. 

- Ktoś pytał o twoją szczękę, więc jednak zrobiłaś dobry uczynek odnosząc ją na recepcję.

- Nie zamydlaj mi oczu szczęką, tylko powiedz, dlaczego latałaś w nocy po parku? Też zgubiłaś zęby?

- Bardzo śmieszne! - Bogusia wykrzywiła się do Eulalii w czymś, co miało przypominać uśmiech, a potem zamilkła. 

Cisza w pokoju zaczęła przeszkadzać Eulalii. 

- Obraziłaś się? - spytała, zerkając w kierunku przyjaciółki. 

- Nie - głos Bogusi był cichy i zupełnie do niej niepodobny. - Lala, czy ty byłaś kiedyś w życiu tak na zabój zakochana? No wiesz, tak jak Jadzia w swoim Władku, na przykład?

- No... - Eulalia próbowała zebrać uśpione jeszcze myśli, które nie nadążały za Bogusią. - W Maurycym byłam zakochana. Nawet za niego wyszłam, o ile pamiętasz. 

- Ale nie o to pytam. - Bogusia machnęła ręką, jakby odganiała natrętną muchę. 

- A o co? - Eulalia zaczęła się gubić w toku rozumowania wieloletniej przyjaciółki. 

- O miłość pytam. Taką, którą chcesz obdarowywać i przy której zapominasz o całym świecie. O taką, której nie stawiasz warunków ani wymagań i przy której jesteś wdzięczna za każdy wspólny dzień i wspólną chwilę, i dla której jesteś w stanie poświęcić samą siebie dla dobra osoby, którą kochasz. 

- Film mi jakiś opowiadasz, czy co? 

W półmroku cichego pokoju Eulalia dostrzegła błyszczące wilgocią oczy przyjaciółki. 

- Wiesz, że takie uczucie zdarza się tylko raz? - Bogusia przetarła oczy wierzchem dłoni. - Dlatego warto dać mu szansę, jeśli się pojawia. 

- Czy ty mówisz do mnie? 

- A do kogo niby, idiotko? Daj szansę Strojewskiemu i nie wmawiaj sobie, że jesteś już na to za stara. Miłość zdarza się w każdym wieku i nie można jej lekceważyć. Widzę jak na ciebie patrzy i z jakim szacunkiem cię traktuje. I widzę jak się czerwienisz, czytając wiadomości od niego. Nie uciekaj od tego, tylko rzuć się w to i skocz na główkę, ufając, że się nie połamiesz. 

- Chodziłaś po parku i myślałaś o Strojewskim? - Eulalia pokręciła głową z niedowierzaniem.

- Chodziłam po parku i myślałam o swoim życiu. Popełniłam w nim wiele błędów, ale przeżyłam też coś, czego nigdy nie zapomnę. I pomimo tego, że zostały mi po tej miłości tylko perły i wspomnienia, oddałabym wszystko, aby spotkać się z nim jeszcze choć raz.

- Nigdy mi o nim nie mówiłaś... - głos Eulalii złagodniał, a jej serce rozczuliło się i wyrywało, aby objąć przyjaciółkę. 

- I nadal nie jestem na to gotowa... - wyszeptała Bogusia. - Kiedyś ci powiem... na pewno... Chciałabym tylko, abyś nie przegapiła czegoś cennego i nie odrzucała tego, co los dla ciebie przygotował. To nieprawda, że tylko młodzi mają monopol na szczęście, Lala. My też mamy do niego prawo, a prawdziwa miłość nie liczy ci zmarszczek ani lat, tylko przyjmuje cię taką, jaką jesteś i kocha, pomimo lat i słabości. Pamiętaj o tym, zanim wypuścisz z rąk coś, czego potem będziesz żałować. 

Eulalia milczała. Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć Bogusi i co zrobić z tym, co przed chwilą usłyszała. To miał być relaksujący wyjazd do SPA, a tymczasem Jadzia o mało się nie udusiła w kapsule borowinowej; Helena była o włos od połamania przez szczękę, która pojawiła się na jej drodze, a ona sama miała głowę pełną pytań bez odpowiedzi, które sprowokowała Bogusia. Życie wciąż zaskakiwało, a Eulalia nieustannie zadziwiała się tym, jak wiele niespodzianek może przygotować, jeśli tylko człowiek ma odwagę uchylić dla nich drzwi.  cdn... 

Monika A. Oleksa 

Fot. Michał Oleksa