Literackie czwartki: Czwartkowe obiady odc.27

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Musiała wyciszyć rozbiegane myśli, dlatego przyjechała do Kazimierza, pustego o tej porze roku, i do tego w dzień powszedni. Potrzebowała spokoju, aby spojrzeć na to wszystko, co ostatnio działo się w jej życiu i czego ona - dotąd radząca sobie ze wszystkim, nie potrafiła poukładać. 

Przyjechała do Lublina pragnąc odskoczni. To była ucieczka od rzeczywistości, która Nataszę przerosła. Przez ubiegły rok żyła jak we śnie, w którym błądziła po omacku. Ostatnia rozmowa z Radkiem obudziła ją z letargu w jaki zapadła, i uświadomiła Nataszy, że właśnie stanęła na rozdrożu. Już nie mogła dłużej trwać w zawieszeniu, musiała podjąć decyzję, od której będzie zależało jej dalsze życie. Tylko gdzie miała je przeżyć? 

Radek postawił sprawę jasno. Nie umiał trwać w zawieszeniu między małżeństwem, które już dawno było tylko formalnym związkiem pozbawionym bliskości, a nową miłością, którą się zachłysnął. Natasza nie winiła go za to, choć czuła pewien żal, że nawet nie próbował walczyć o nich, tylko przekreślił wszystkie przeżyte lata ot tak, jakby nic nie znaczyły. To było przykre, ale przynajmniej uczciwe. 

Co jednak ona miała zrobić z tą uczciwością, która wywróciła życie Nataszy do góry nogami? 

Srebrna wstążka Wisły zmarszczyła się, niezadowolona z wietrznych figli. Większość drzew nad spichlerzami pogubiła już swoje liście, wyciągając teraz w górę swoje nagie konary, jak ramiona wzniesione ku niebu. Na niektórych poprzysiadały czarne gawrony, pierzaste kule, odpoczywające w nieustannej, podniebnej wędrówce.  Natasza pozazdrościła im tego, że miały swoje miejsce. Wybrały tę kazimierską przestrzeń i właśnie tutaj skupiły się w stado i uwiły swoje gniazda. Ona nie miała pojęcia, gdzie ma odbudować swoje życie i zacząć tworzyć je na nowo. 

- Zmarznie pani. Proponuję gorącą, rozgrzewającą herbatę z imbirem z obietnicą, że nie będę się narzucał ze swoim towarzystwem. 

Drgnęła przestraszona, słysząc za sobą męski głos. Odwróciła się i spojrzała prosto w ciemne oczy mężczyzny, który wydał jej się znajomy. Zauważył jej pytające, zaskoczone spojrzenie i wskazał w kierunku widocznego z promenady wiślanej hotelu "Dwa Księżyce". I wtedy go rozpoznała. Przypomniała sobie obiad, na który zabrała tu mamę i kelnera, który ich obsługiwał. Teraz stał przed nią i uśmiechał się tak samo miło, jak poprzednio. 

- A wie pan, że z przyjemnością napiję się tej herbaty - odpowiedziała, kierując się w stronę schodków prowadzących do ścieżki wiodącej do hotelu i restauracji. 

- Tym razem przyjechała pani sama? 

Zaskoczył ją swoją dobrą pamięcią wzrokową. 

- Tak, tym razem nie będę musiała się wstydzić za nietaktowne zachowanie mojej mamy. 

Ślad rozbawionego uśmiechu pojawił się na twarzy mężczyzny, a Natasza pomyślała, że na pewno musiał zapamiętać  je doskonale. 

- Pani mama jest uroczą kobietą, i nie musi się pani za nią wstydzić, bo numer telefonu dałbym pani z największą przyjemnością, jeśli tylko zechciałaby go pani przyjąć i zrobić z niego użytek.

Roześmiała się. 

- Czy pan mnie podrywa? - zapytała wprost, zaskakując tym samą siebie. 

- Owszem, ale jeśli sobie pani tego nie życzy, nie będę się narzucał. 

- Dzisiaj chyba potrzebuję rozmowy z drugim człowiekiem, proszę się więc mi ponarzucać przy tej herbacie. 

Dawno już nie czuła się tak swobodnie w kontakcie z nieznajomym. Nie musiała nakładać maski, ani mundurku i wyczuwać przeciwnika, aby wiedzieć jak i gdzie zaatakować. Nie musiała uważać na każde słowo, aby nie powiedzieć o jedno za dużo, i udawać kogoś, kim nie była. Mogła po prostu siedzieć przy parującej, aromatycznej herbacie i prowadzić  zwyczajną rozmowę, lekko zabarwioną flirtem. 

Tego przedpołudnia Natasza przypomniała sobie, że potrafi się śmiać. Tak po prostu i szczerze, jak już dawno tego nie robiła. Potrafiła też rozmawiać z obcym mężczyzną, nie czując przy tym skrępowania. Co prawda nie było też w niej aż takiej swobody, jaką miała Bogusia w kontaktach z płcią przeciwną, ale Nataszy wystarczyło to, czego się o sobie podczas tej rozmowy dowiedziała. Miała jeszcze tyle lat, że chciała spróbować wszystkich smaków życia, już bez tej zbytniej ostrożności, z jaką dotąd do wszystkiego podchodziła. Chciała poczuć wiatr we włosach bez obawy, że się przeziębi, i przejść po linie, pomimo świadomości, że może z niej spaść. 

Dlatego po herbacie pozwoliła się zaprosić na spacer po Kazimierzu, a potem wzięła ten numer telefonu, choć jeszcze nie wiedziała, co z nim zrobi. cdn...

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa