Chwila zatrzymania

Fot. Michał Oleksa



Zielona nadzieja

"Mam zniszczone dłonie starej kobiety" - 
pomyślała i przysiadła na ławce,
z której odprysła niebieska farba; 
podniosła
poznaczoną wiekiem twarz
i pozwoliła,
by promienie słoneczne zatrzymały się na niej
i zaczytały
w linijkach kresek i niteczek
wypisanych przez czas. 
Pod przymkniętymi powiekami
świat nabierał koloru
dając zieloną nadzieję
na jeszcze jeden dzień
bez bólu
bez troski
bez zaglądającej przez okno samotności. 
Przy ławce przystanął rozpędzony wiatr
i delikatnie pogładził kobietę po policzku. 
Uśmiechnęła się
budząc uśpioną zimą ochotę
na cokolwiek. 
Przebudzała się wraz z wiosną
czekając na
kolejny spacer
nowalijki
dzwonek do drzwi
pierwsze truskawki
przypadkowe spotkanie
zapach jaśminu i bzów
wiosenną burzę
na moment, 
kiedy z jajeczek złożonych w jej balkonowej skrzynce
wylęgną się gołębie pisklęta,
na które będzie mogła
patrzeć z rozczuleniem
jakby patrzyła na dorastające wnuki. 
Gdzieś w górze rozśpiewał się skowronek
ukryty w gałęziach piękniejącego drzewa.
Kobieta rozpoznała w jego melodii
swoją tęsknotę
za życiem, którego zapragnęła
rozpaczliwie
radośnie
zachłannie. 
Monika A. Oleksa 


Fot. Michał Oleksa
 

Dzisiaj tutaj lirycznie, kawałek prozy pojawił się natomiast w zakładce Jedna do Drugiej :) Dzięki uprzejmości bardzo miłej czytelniczki, Pani Marii, do konkursowego rozdania dołączyły dwie kolejne książki - Julie Powell "Julie & Julia"; oraz Frances Mayes "Pod słońcem Toskanii". Oznacza to, że mamy Szczęśliwą Dziewiątkę zamiast Siódemki :D Czekam cierpliwie na wasze zachwycenia, a za wszystkie wypowiedzi, które czytam z wielką przyjemnością, serdecznie dziękuję! 
M. 

Komentarze

  1. Gabriela Kotas2 czerwca 2013 19:26

    Ile takich wiosen przeżyliśmy obojętnie..bo taka jest kolej rzeczy..Po zimie przecież zawsze wiosna przychodzi-prędzej, czy później. Z wiekiem jednak tak bardzo uczymy się doceniać każdy nowy dzień,każdy dzień bez bólu, każdy promyk słońca. Kiedy spojrzę wstecz, to żal mi wiosen przeżytych w biegu i tak -byle jak..teraz dopiero potrafię cierpliwie obserwować każde ziarenko, włożone w ziemię i wyczekiwać pierwszych zielonych oznak życia.
    Każda zmarszczka -to jakby kolejny stopień wtajemniczenia. Miłość do życia rośnie proporcjonalnie do ilości zmarszczek?...Chyba tak jest..

    OdpowiedzUsuń
  2. natanna2 czerwca 2013 20:06

    Piękna liryka.)

    OdpowiedzUsuń
  3. Korci mnie czytanie...2 czerwca 2013 20:34

    Pięknie i piszesz z taką lekkością!
    Uświadomiłaś mi, że jeżeli chodzi o lirykę, to mam dużo do nadrobienia. Czytam ostatnio tylko prozę i jak się dłużej zastanawiam, to wydaje mi się, że od czasów szkolnych chyba nie miałam większej styczności z wierszami. A w szkole przysłowiowe "co autor miał na myśli?" często odbierało przyjemność z czytania takich utworów.
    Do tego tematyka też nie zawsze mi pasowała.
    Myślę, że przy Tobie nadrobię zaległości:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Barbara Smal2 czerwca 2013 22:20

    Moja Jesienna, cała Twoja piękna dusza tu się ujawniła :) Dziękuję za chwilę zadumy, za nadzieję i spokój :)
    Całuję i... zdrowiej szybciutko :)
    B.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nowa Opowieść O Dwunastu Miesiącach: Luty

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty nie mógł się zdecydować, czy bliżej mu do Zimy czy do Wiosny. Był taki w pół kroku. Pół kroku po i pół kroku przed, gdzieś między pozimiem a przedwiośniem. Należał do miesięcy zimowych i starał się wywiązywać z zimowych obietnic. Od czasu do czasu sypnął śniegiem, zmroził lodowatym powietrzem, ale częściej niż Styczeń rozmawiał ze słońcem, starając się przekonać je, by dłużej poogrzewało przemarzniętą ziemię, dając ludziom sygnał, że Wiosna jest już w drodze.  Fot. Marcin Piotr Oleksa  Luty był marzycielem. Był inny od wszystkich miesięcy roku. Najkrótszy i taki niby zimowy, ale już zapowiadający przemianę, wybudzenie i wiosenne ocieplenie. Zazdrościł Marcowi przywileju wprowadzania Wiosny. Luty też chciał budzić uśpioną przyrodę, sprowadzać z dalekich krajów czaple, żurawie i bociany, oswajać nieśmiałe krokusy i składać na policzkach ludzi słoneczne pocałunki. Nie chciał, by kojarzono go z przeciągającym się oczekiwaniem, zimnem które już
Czytaj więcej

Podaj dalej

Obraz
"Jeden z najgłębszych sekretów życia polega na tym, że tylko to wszystko, co robimy dla innych jest tym, co naprawdę warto robić." Lewis Carroll   Fot. Marcin Oleksa   Kilka dni temu, spacerując ze swoim Pieszczochem, spotkałam sąsiadkę. Wymieniłyśmy ciepłe pozdrowienia i uśmiechy ( bo przecież to nie boli - pamiętacie post o życzliwości?) ; ja przystanęłam, moja sąsiadka również. Porozmawiałyśmy o życiu i jego ważnych i nieważnych codziennościach. Miłe spotkanie ludzi, którzy chcą się wymienić swoim ciepłem. W tej krótkiej chwili zatrzymania i serdeczności świat uśmiechnął się do nas swoją piękną jesienią, a ja poczułam, że muszę się tym ciepłem podzielić i podać go dalej. A wystarczył tylko jeden serdeczny uśmiech mojej sąsiadki... Uśmiech, dobre słowo, serdeczność; coś, co bezinteresownie dostajemy od drugiego człowieka - nie powinniśmy tego zostawiać dla siebie, tylko przekazywać dalej. Jestem marzycielką, wiem, ale pomyślcie, o ile świat byłby piękniejszy,
Czytaj więcej

Zapach Wiosny

Obraz
Fot. Marcin Piotr Oleksa W piątek po raz pierwszy w tym roku poczułam zapach wiosny. W środku rozpędzonego miasta przystanęłam zaskoczona, że to już i że podeszła tak blisko, aby ją zauważyć. I pomimo tego, że świat wokół jeszcze taki nijaki, szaro-bury, a niekiedy brunatny, delikatne sygnały, które wysyła ta wyczekiwana przez wielu pora roku, zwiastują jej przyjście, i żadne plany Zimy już tego nie pokrzyżują.  Jak pachnie wiosna? Trudno ten zapach opisać słowami i trudno porównać do czegokolwiek, ale kiedy go poczujesz, wiesz, że nie pomyliłeś go z niczym innym. Jest wyjątkowy, świeży i dodaje energii do działania. Przynosi dobre myśli, rozbudza nadzieję i rozpala oczekiwanie - teraz już coraz bardziej niecierpliwe, na słońce i ciepło, wyziębione zimowym chłodem.  Fot. Marcin Piotr Oleksa   Zwabiona tym zapachem, który poczułam tak wyraźnie, wyruszyłam naprzeciw Wiośnie, chcąc ją przywitać, zanim rozgości się wśród nas na dobre. Spokojna toń Wisły, która mnie zatrzy
Czytaj więcej