Wygrzebane...

Fot. Marcin Oleksa

Pourlopowa energia zawsze mnie rozpiera i najlepiej pożytkuję ją - sprzątając. Lubię zaglądać w szafki i szafeczki, kąty i kąciki, sprawiając, że moje mieszkanko pięknieje w oczach. W czasie moich tegorocznych porządków wygrzebałam z głębin biurka "perełki", które niegdyś pisywałam do szuflady. Aż się zdziwiłam, że tyle ich mam! Na pogodną końcówkę lata, z życzeniami uśmiechu i energii w nadchodzącym, pełnym wyzwań, tygodniu, dzielę się tym, na co natrafiłam... 

30 września, poniedziałek

Mariusz spojrzał na zegarek. Dwadzieścia minut. 

Całowali się już dwadzieścia minut!

Jesienny chłód przeniknął go wraz z podmuchem wiatru. Wzdrygnął się i bardziej przywarł do muru, na którym wielkimi jak byk literami, widniał dumny napis: Henio King!

Wychylił się, aby lepiej dojrzeć niewyraźne już sylwetki, majaczące w zapadającym zmroku. Pod klatką przeciwległego wieżowca, oparta o imitację Harley'a, stała Ola, niedosiężny obiekt westchnień i szalona namiętność Mariusza. Piękna Ola. Cudowna pod każdym względem. Gorąca brunetka, z długimi czarnymi włosami, wijącymi się dookoła jej ślicznej twarzy, z talią jak osa i nogami długimi na dwa metry niemalże. Ola, do której Mariusz wzdychał już drugi rok. Dziewczyna, która odmieniła jego życie i zupełnie nieświadomie, zadecydowała o jego przyszłości. 

Teraz tonęła właśnie w objęciach wysokiego, barczystego rudzielca, który władczo obejmował jej gibką kibić i namiętnie wssysał w jej usta już od ponad dwudziestu minut!

Mariusz westchnął rozdzierająco. 

- Nie przejmuj się, ona tak zawsze. Zaraz skończy, dłużej niż pół godziny nigdy nie wytrzymuje - dobiegł go nagle dziecięcy głos. Drgnął i skierował swój wzrok w kierunku, skąd dobiegał. 

Przytulony do szarego muru, tuż pod napisem informującym o Heniu, przykucnął mały chłopiec, o oczach i włosach koloru smoły. Jego pogodna buzia rozświetliła się w promiennym uśmiechu, skierowanym do Mariusza. 

- Ja cię znam, ty ciągle za nią łazisz. 

- Ja za nikim... A skąd wiesz? - Mariusz zainteresował się małym rozmówcą i przeniósł wzrok z przedmiotu swoich pożądań na chłopca. 

- Widziałem cię. Zawsze stoisz koło tego Henia. 

- Jakiego Henia? Ach tak! - teraz z kolei przeniósł wzrok z chłopca na żółty napis. 

- Jak masz na imię? - chłopiec nie przestawał wysyłać promiennego uśmiechu w stronę Mariusza. 

- Mariusz. 

- A ja Rafał, ale wszyscy mówią na mnie Diabeł. Ona też - wskazał w kierunku klatki, pod którą barczysty rudzielec wciąż samolubnie ściskał piękną Olę. 

- Ona? - Mariusz bardziej zainteresował się młodym rozmówcą. - To ty ją znasz?

- Bardzo dobrze, niestety. Jak mi dasz na Snickersa, to ci powiem o niej coś więcej. 

Mariusz gorączkowo zaczął przeszukiwać kieszenie. W tej chwili gotowy był oddać temu chłopcu wszystko, a nie tylko drobne, jakie posiadał. 

- Masz - wcisnął mu do ręki wysypane z kieszeni monety. - Powinno wystarczyć. 

- O, dzięki! Fajny jesteś! - chłopiec z radością przeliczył pieniądze, a potem wsunął je do kieszonki w spodniach. 

- No mów! - Mariusz niecierpliwie ponaglił swojego informatora. - Mów! 

- Ona ma dziewiętnaście lat i jest studentką. To znaczy, jutro będzie. Jak dostanie jakiś dzienniczek. 

- Nie dzienniczek, a indeks - poprawił Mariusz. - Tyle to i ja wiem. Będziemy razem studiowali. 

- A, to ty też prawnik! - chłopiec błysnął białymi zębami. W zapadającym zmroku tylko one były widoczne wyraźnie. 

- Też. - Mariusz pokiwał smętnie głową i przeniósł swój wzrok na klatkę, pod którą powinna stać objęta para. Oli nie było. Tylko samotny rudzielec sterczał w miejscu, wpatrzony w okno na pierwszym piętrze, gdzie zabłysło różowe światło. 

- To jej pokój? - zainteresował się, mrużąc oczy i próbując coś dostrzec za gęstą firanką. 

- Tak. Mój jest z drugiej strony - odpowiedział chłopiec. 

- Twój? - młody rozmówca coraz bardziej intrygował Mariusza. 

- Tak się składa, że mieszkam z nią. To moja siostra. 

Zapadło milczenie. Mariusz nie był w stanie nic powiedzieć. Patrzył tylko na chłopca z otwartymi szeroko ustami. 

Rafał przekrzywił głowę i pomyślał, że dzisiaj już ten młody człowiek nie będzie w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku. Odwrócił się więc, rzucił za siebie krótkie "cześć" i oddalił w stronę bloku, zostawiając Mariusza z miną przestraszonego karpia.

                                                    ... 

- Ewa, zakochałam się! On jest fantastycznie cudowny! A jak całuje! Aż dech zapiera i takie coś robi się w środku... takie coś... Chcemy wziąć ślub, pędząc motorem przed siebie, i w świetle zachodzącego słońca wykrzyczeć "tak!" To będzie fantastyczne! 

Ola ściskała w ręku komórkę i rozentuzjazmowana przekzaywała przyjaciółce najświeższe informacje. 

- I te jego cudne, kręcone, rude włosy! One są absolutnie rude! Bomba! Ewa, jak ja go kocham! 

Po drugiej stronie słuchawki drobna szatynka ziewnęła rozdzierająco. 

- Ola, jak długo znasz Boba? - spytała, zasłaniając usta dłonią, aby stłumić odgłos ziewania. 

- Jak długo? Czekaj... dochodzi dwudziesta druga... Znam go dwadzieścia cztery godziny! I oszalałam dla niego!

- No tak - westchnęła dziewczyna. - Ostatnio miałaś wychodzić za Romka i miał to być ślub nad brzegiem morza i przy wschodzie słońca, a dwa tygodnie temu... 

- To fakt, ale teraz... teraz to co innego. Bob jest inny, cudowny! A ja go kocham! - Nagle Ola zmieniła ton głosu i z ekstazy przeszła niemal do konspiracyjnego szeptu. - Ewa, jak myślisz, czy będą jacyś przystojni chłopcy na naszym roku? 

Ewa westchnęła. To była cała Ola; przyjaciółka, którą znała już wiele długich lat. Wciąż taka sama. 

- Nie wiem, przekonamy się jutro. A jeśli teraz nie pójdziesz spać, zapewniam cię, że jutro spóźnisz się na rozdanie indeksów. 

- No dobra, już kończę. Muszę jeszcze zakręcić włosy i wydepilować nogi. O rany, ale ja mam ciężkie życie.

"Ja jeszcze bardziej" - pomyślała Ewa, z ulgą się rozłączając. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa

No i co sądzicie o wygrzebanym kawałku? Napisałam to w 1991 roku! Wyobrażacie sobie? Wtedy jeszcze nie było komórek... Powinno ujrzeć światło dzienne i doczekać się kontynuacji, czy wrócić z powrotem do szuflady? 

Pozdrawiam cieplutko:)

M.