Pożegnanie lata

Fot. Marcin Oleksa

Przebiegło. Przemknęło. Uśmiechnęło się pięknie, słonecznie i pozostawiło po sobie niedosyt i obietnicę powrotu. Lato. Czas bosych stóp, rozświergotanych poranków, pomalowanych na kolorowo paznokci, wieczorów ze świerszczami, beztroskiego spowolnienia i chwytania chwili. Czas na spotkania w letnich ogródkach, czas długich spacerów, rowerowych wycieczek, pieszych wędrówek, podróży i odkrywania samego siebie na nowo. I chociaż czasami bywa kapryśne i chowa słoneczny uśmiech na dłużej, nieodmiennie jest czasem, na który czekamy i za którym tęsknimy. Długie dni, ciepłe noce, zapach dojrzałych owoców, wszechobecna zieleń, która cieszy oczy, rabatki pełne kolorowych kwiatów - to wszystko przynosi nam w prezencie lato, i za to właśnie je kochamy. I chociaż moją ulubioną porą roku jest jesień; żal mi lata. I tak strasznie mi szkoda, że możemy cieszyć się nim tak krótko, zaledwie trzy miesiące. Tylko trzy miesiące bosych stóp i odsłoniętych ramion i dekoltów; powiewnych sukienek, które uwielbiam i w lecie mogłabym ich z siebie nie zdejmować; otwartych bez przerwy okien i drzwi balkonowych oraz słonecznej energii, którą dostajemy i z której możemy czerpać do woli. Jak w tak krótkim czasie naładować się, aby przetrwać ponure, chłodne i ciemne miesiące zimowe? Potrzeba mądrości, siły, ludzkiego ciepła obok i równomiernego dawkowania sobie tej zgromadzonej w letni czas energii. Tak naprawdę lato możemy zamknąć w nas samych i cieszyć się nim przez cały rok. Tylko nie zawsze jest to takie łatwe...

Puste bocianie gniazda od zawsze mnie zasmucają, ale czerwieniąca się na drzewach jarzębina skłania do uśmiechu. Z żalem odwieszam do szuflady szyfonowe sukienki, ale z przyjemnością dotykam czekających na mnie apaszek, garsonek, sweterków i płaszczyka. Z niechęcią patrzę jedynie na parasol; jego nie lubię, bez względu na porę roku. 

Co roku podziwiam bociany i nieodmiennie zachwyca mnie mądrość tych ptaków

  

Ukwiecone lato uszczęśliwia:)

Nasze pola latem są poezją

Lato... Zostanie we wspomnieniach i na fotografiach. Zostanie w ludziach, którzy w ten letni czas stali się jeszcze bliżsi. Powróci ze spełnioną obietnicą odwiedzin i w uścisku tych, którzy obdarują mnie tym słonecznym, letnim uśmiechem. Powróci w szumie morza, które zostało ze mną, głęboko wpisane w pamięci. Powróci we wspomnieniu mew - rozkrzyczanych, rozgadanych i żalących się żałośnie. Będzie powracać w pojedynczych promykach słońca, dopieszczającego nas jeszcze od czasu do czasu, i w podmuchach ciepła, które mam nadzieję, tak szybko nas jeszcze nie opuści. Lato nie da nam o sobie zapomnieć tak łatwo i bardzo liczę na to, że to pożegnanie będzie się przedłużało. Czego sobie i Wam, kochani, życzę:) 

Monika A. Oleksa

Fot. Marcin Oleksa

Fot. Marcin Oleksa

Obie tęsknimy za latem - ona i ja:)