Dary losu

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Listopad, otulony szalem z mlecznej mgły, obejmuje świat swoimi ramionami, pozostawiając na kurtkach i płaszczach łzy wzruszenia. Docenia tych, którzy go zauważają i przyjmują, bez narzekania i odwracania się do niego plecami. I pomimo tego, że nie ma do zaoferowania aż takiej gamy kolorów jak październik, i że słońce coraz rzadziej wygląda zza ostatnich liści, które jeszcze pozostały na nagich konarach drzew; listopad stara się bardzo, aby na ludzkich twarzach nie było tego melancholijnego zamyślenia ani przygnębienia, które często oplata serce człowieka. 
Każdy miesiąc, bez względu na to, do jakiej pory roku należy, przynosi nam swoje dary, czekając, aż je dostrzeżemy. Zamyka je w szczegółach, którymi wykańcza każdy dzień z nadzieją, że człowiek je odnajdzie i doceni. Warto ich szukać i zrozumieć, że monotonia powszednich dni jest tak naprawdę w nas. Jeśli przebiegniemy przez listopadowe dni bez zatrzymywania się po drodze, albo zbyt senni, nie otworzymy szerzej oczu, nie zauważymy drobnych rzeczy, chwil i zdarzeń, którymi jeden dzień różni się od drugiego, czyniąc go niepodobnym do pozostałych. 

Listopadowy Gołuchów, zatrzymany w obiektywie mojego męża. Fot. Marcin Oleksa

Życie obdarowuje nas swoją różnorodnością, a zwyczajne dni uczą, jak z niej czerpać i jak doceniać to, co nie błyszczy, albo to, czego niekoniecznie oczekiwaliśmy. Wszystko jest po coś. Nic, czego doświadczamy, nie dzieje się na darmo. Codzienne troski również nas czegoś uczą, i coś chcą nam uświadomić. One też są darami, którymi los nas zasypuje, bo przecież nawet w życiu, nie mamy wpływu na prezenty, które otrzymujemy od innych. Niektóre cieszą, inne irytują, a jeszcze więcej z nich rozczarowuje. Zamiast narzekać, że znowu nietrafiony, warto docenić to, że ktoś chciał nas czymś obdarować. Pomyślał o mnie, bo z jakiegoś powodu jestem kimś na tyle ważnym w jego życiu, że chciał mi coś podarować. To powinnam dostrzec najpierw, a nie dopowiadać sobie całą historię, która i tak nie będzie prawdziwa, bo tylko ludzkie serce zna motywy, jakimi kieruje się człowiek. 
Dzisiejszy dzień też jest podarunkiem. Być może opakowanym w zwyczajny szary papier, niezachęcający do tego, aby zajrzeć do środka, ale prezentem, który otrzymujemy. Obok zdarzeń, które życie i tak przyniesie, dostajemy białą niezapisaną kartkę. To my ją zapełniamy. Godzina po godzinie rozpisujemy nasze nastroje, gotowość przyjęcia drobnych albo trudnych spraw, lub jej brak; nieplanowane spotkanie z kimś, kto przejdzie tuż obok - zauważony lub nie - to wszystko zależy od nas samych. Od tego, jak spojrzymy na własne życie i czym zapełnimy serce, które przyjmie wszystko, bo takie już jest. Z szacunku do niego i do siebie samych, nie warto zaśmiecać go wyrzutami, żalem, przygnębieniem czy zgorzknieniem, które wyzwala wieczne narzekanie. Jedyne co warto, to zapełnić go światłem, które rodzi ciepło, i wdzięcznością za wszystko, co dostajemy. Dobro rodzi dobro, światło rozpala wokół siebie jeszcze więcej światła, a ciepłem można ogrzać wiele zziębniętych serc i domów, w których pustka wypływa właśnie z braku bliskości. A ta emocjonalna rani dotkliwiej niż fizyczna nieobecność... 

Gołuchów uchwycony obiektywem Marcina Piotra Oleksa 

Listopadowy wieczór wycisza i łagodzi ostre kontury odchodzącego dnia. Noc przykryje wszystkie niedoskonałości ludzkich zmagań i niedokończone sprawy swoją kapą, utkaną ze snów, gwiazd i księżycowego pyłu. Czasami zaplącze się w niej lęk, albo wilgoć łez, ukrytych przed światem i ludźmi; czasem też wplącze się niepokój i oczekiwanie, jednak dobra czuła noc i z tym sobie poradzi. Wsparta nadzieją, przytuli człowieka szepcząc, że jutro będzie nowy dzień, z nową niezapisaną kartką, i że życie jest pięknym darem, który warto docenić i przyjąć z wdzięcznością za każdy upominek od losu, który pojawi się przed nami. 
Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Piotr Oleksa 
      


Komentarze

  1. Ale mam nosa,zaglądam ,a tu cieplutkie i to bardzo "dary losu".Zgadzam się ,że każdy miesiąc obdarowuje nas czymś dobrym,pięknym.....napatrzyłam się na widoki listopadowe.....piękne....nie mam co się rozpisywać......patrzę wczytuję się w jakże słowa ....niby to oczywiste ,ale czasami sama nie dostrzegam.....tego piękna....a tyle go wokół....

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiesz Grażynko, od dłuższego już czasu zauważam, że im więcej tego piękna w nas samych, tym więcej pięknych szczegółów dostrzegamy w tym, co nas otacza. Warto się tym dzielić, bo im więcej z siebie dajemy, tym więcej do nas wraca.
      Pozdrawiam cieplutko:)
      M.

      Usuń
  2. Mądre słowa i piękne zdjęcia - jak zawsze pełna harmonia. Pasja fotograficzna Mateusza z "Samotności...." kojarzyła mi się ze zdjęciami Pani męża (-: Pozdrawiam serdecznie Renata

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pani Reniu, dziękuję za Pani słowa i za obecność, którą ogromnie cenię. Pasję mojego męża "pożyczyłam" i obdarowałam nią Mateusza:). Chciałabym poopowiadać Pani o tej książce osobiście. Popracujemy nad tym, dobrze?
      Pozdrawiam bardzo serdecznie!
      M.

      Usuń
    2. Bardzo się cieszę na taką pracę (-; A dla Pani męża najlepsze życzenia imieninowe (-: Pozdrawiam

      Usuń
  3. Piękny, odczarowany listopadzie - trwaj...:-)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ślicznie to ujęłaś - odczarowany listopadzie... Może jakaś myśl się splecie, kochana i droga mojemu sercu, Pani Pogodna?
      Ściskam mocno!
      M.

      Usuń
  4. Mam nadzieję,że zatarłam Wam złe skojarzenia z Wielkopolską;-)
    Następnym razem Antonin, Dobrzyca i pewnie inne piękne miejsca w południowej Wielkopolsce.
    Buziak

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wielkopolska kojarzy mi się pięknie, jesiennie i nastrojowo, a wielkopolska gościnność to nic innego, jak serce podane na dłoni. Sabinko, nie potrafię znaleźć słów, którymi mogłabym podziękować za wszystko, czego doświadczyliśmy. Ty wiesz... Tak dobrze, że jesteś! Właśnie taka, bo taką Cię pokochałam:)
      Przytulam!
      Wiedźma M. :D

      Usuń
  5. Mimo wszystko nie przepadam za listopadem, chyba najgorszy dla mnie miesiąc. Dobrze że chociaż jest ładna pogoda. :) Pozdrawiam. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Warto dać mu szansę, bo naprawdę może mile zaskoczyć. A ładna pogoda rzeczywiście wynagradza listopadową nostalgię i szarość, która - gdy otulona mgłą, wcale tak źle nie wygląda, prawda?
      Pozdrawiam serdecznie, życząc ciepła w sercu:)
      M.

      Usuń
  6. Dary losu otrzymujemy codziennie, tylko czasem nie potrafimy ich dostrzec... ja się staram to robić, zobaczyć choć małą drobnostkę, która poprawi humor. Ileż można narzekać :)
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Podaj dalej

Nowa Opowieść O Dwunastu Miesiącach: Luty

Zapach Wiosny