Oddechy dnia

Fot. Marcin Oleksa

Lubię patrzeć przez okno mojej kuchni na świat, który wita mnie porannym uśmiechem dnia. Po brunatnym jeszcze trawniku spacerują dostojne kruki, kawki i gawrony. Wśród nich, o kawałek chleba biją się szare, puchate gołębie; wiecznie głodne i nienajedzone. Kilka dni temu dołączyły do tego grona białe rybitwy, buszujące na osiedlowych trawnikach w poszukiwaniu jedzenia. Ich przylot zawsze zwiastuje wiosnę:) 

Pod  sklep podjeżdżają samochody dostawcze, dowożąc skrzynki pełne pachnącego, świeżego chleba, bułek, wędlin, owoców oraz dóbr wszelakich, niezbędnych do życia. Ludzie spieszą się do swoich zajęć, albo przystają na sąsiedzkie pogawędki, a życie toczy się swoim codziennym rytmem, odmierzanym oddechami dnia. 

Z sąsiedniego bloku wychodzi starszy, siwy człowiek. Lubię go obserwować. Jest wysoki i szczupły, i pomimo krzyżyka lat, trzyma się prosto jak struna. Mieszka samotnie, odkąd pamiętam. Emanuje z niego spokój i prosta radość życia. Codziennie karmi gołębie, a one znają go tak dobrze, że jak tylko wychodzi z klatki, pojawiają się tuż nad nim i lecą, jak w bajkach Disneya. Za każdym razem wzrusza mnie ten widok. Te ptaki po prostu go kochają swoimi gołębimi serduszkami ukrytymi pod szarym pierzem. Dla nich ten mężczyzna jest bardzo ważny. Myślę, że one dla niego też. 

Na parkingu pan od Maxia starannie poleruje swój samochód. Dba o niego i dotyka go z taką czułością, jakby dotykał kobiety. Nikt nie chce obok niego parkować i zawsze przy tym najczystszym na parkingu samochodzie jest wolne miejsce. Kiedyś pan od Maxia nakrzyczał na mojego męża, (niesłusznie zresztą), że zarysował mu to cudo. Od tego czasu my też trzymamy się z daleka:) Ale ja mam dużo wdzięczności dla niego, bowiem pomógł mi zupełnie bezinteresownie i z własnej woli wypchać samochód z zaspy, w której się zakopałam. Od tego czasu za każdym razem uśmiecham się do niego w podziękowaniu za ludzki odruch dobrej woli. 

Znajomy pan z administracji zmiata tony piachu z chodnika. Mój pies go uwielbia. Zawsze się z nim wita radośnie, wymachując: "Cześć! Jak się masz?", swoim ogonem; a ja przystaję przy nim na krótką pogawędkę. Pamiętam jak wiele lat temu, mój czteroletni wówczas synek oznajmił mi, że w przyszłości chce być panem z administracji. Odkąd tylko zaczął świadomie obserwować świat, fascynowały go kosiarki. Mógł godzinami stać i patrzeć na tę żmudną i monotonną pracę. Mój syn marzył o tym, aby być panem z administracji i kosić trawniki.

Wiosna niepewnie stawia swoje pierwsze kroki, ale tam gdzie przejdzie, zostawia na drzewach jeszcze zwinięte, lecz już widoczne pączki; do ptasich gniazd podrzuca, jak jaskółka, małe jajeczka, pieczołowicie wygrzewane przez ptasie mamy; a w powietrzu zostawia charakterystyczny tylko dla niej zapach wilgotnej ziemi, stęsknionej słońca. 

Przez trawnik biegnie dziewczyna, ukryta pod parasolem. Parasol jest granatowy i ma jeden złamany drut. Zwiesza się smętnie, tak jak złamane skrzydło ptaka. Nie pada, ale dziewczyna biegnie, trzymając nad głową parasolkę. Często ją widzę. Zawsze z rozłożonym nad nią, tym samym, parasolem. Za każdym razem dostrzegam ją w biegu. Nawet jadąc rowerem, ma rozłożony nad sobą granat. Nie wiem kim jest i dlaczego chowa się przed światem nawet w słoneczne dni. Nie wiem dlaczego zawsze towarzyszy jej tylko parasol. Nigdy się nie uśmiecha. Jest smutna, tak jak jej granatowy, nieodstępny przyjaciel. Nic o niej nie wiem, ale ciekawi mnie ona i ta jej inność. 

Jamniczka z trzeciego piętra znowu ujada pod moim oknem, a Mattie niespokojnie nadstawia uszu i warczy ostrzegawczo. To jej teren, a jamniczka znajduje się tuż pod naszym balkonem. Mattie traktuje ten kawałek trawnika jak swój i uważa, że należy go bronić. 

Przez rozległy parking oddzielający dwa wieżowce między sobą, idzie pan listonosz. Przepastna torba kołysze mu się na biodrze, a wystające z niej paczki i pakuneczki świadczą, jak bardzo zmienił się charakter naszego komunikowania się ze sobą. Dzisiaj list to rzadkość, a szkoda, bo tak miło było czekać na tę białą kopertę w skrzynce. Teraz te skrzynki straszą tylko stertą rachunków do zapłacenia i ulotkami, których nikt i tak nie czyta. Lubię naszego pana listonosza. Często do nas zagląda i zawsze dzwoni dwa razy:) 

Mój dzień stopniowo nabiera tempa. Wiem, że kiedy odejdę od tego kuchennego okna i wyjdę z domu, będę pędzić, jak całe moje miasto. Nieustannie będę zerkać na zegarek i poganiać ciągnący się przede mną korek, bo każda minuta jest dla mnie ważna i dokładnie wyliczona. Ale dopóki jeszcze tu jestem i patrzę na ten dzień zatrzymany przy porannej kawie, myślę sobie, że życie może mniej boleć, jeśli nauczymy się żyć jego codziennymi oddechami i zaakceptujemy siebie takimi w tej codzienności, jacy po prostu jesteśmy. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa