Siła nawyku

Fot. Marcin Oleksa

Jakiś czas temu uczestniczyłam w szkoleniu dotyczącym nowej podstawy programowej dla uczniów gimnazjum i liceum. Było to szkolenie dla nauczycieli i lektorów języka angielskiego, więc prowadził je Brytyjczyk, ze specyficznym i typowym dla tego narodu poczuciem humoru. Wykład był ciekawy, wszyscy słuchali go z zainteresowaniem, i nagle padło spontaniczne pytanie: Jaka cecha najbardziej charakteryzuje Polaków?

Wszyscy obecni na sali, jak jeden mąż, odpowiedzieli: Narzekamy. Tak już mamy; wiecznie jesteśmy z czegoś niezadowoleni i trudno nam dogodzić. W każdej porze roku znajdziemy coś, co nam się nie podoba. Zima jest za długa, a lato za krótkie i za gorące. Albo za deszczowe. Wiosna też na nic, bo pyli, i w ogóle jest za ciepło. Albo za zimno. O jesieni nie wspomnę, bo jej dostaje się najczęściej. Po prostu nie lubimy samej nazwy: jesień, albo listopad (ja kocham jesień i wciąż próbuję Was do niej przekonać:) ) 

Narzekanie weszło nam w krew i stało się nawykiem, którego nie kontrolujemy. Być może młodsze pokolenie wypracuje inny model; ale moje pokolenie, śladem tych, które były przed nami, zaczyna rozmowę od: Co słychać?; po którym następuje lawina przygniatających zdarzeń, które nam się przytrafiły lub mogą przytrafić. Mało które z nich jest radosne. Nie rozmawiamy o tym, co nas cieszy, ale o tym, co przygnębia. Przewidujemy najgorsze i widzimy tę szklankę już do połowy pustą. Naród pesymistów. Rzadko w czym potrafimy dostrzec dobrą stronę, w ludziach też trudno nam odnaleźć coś dobrego. Przygnębienie jest zaraźliwe, ale tak już przywykliśmy do wiecznego narzekania, że nie potrafimy go wyeliminować. Media tylko to podsycają, zasypując nas szokującymi informacjami, które potem roztrząsamy i dyskutujemy; doszukując się dziury w całym. Nie zastanowiło Was nigdy to, że prawie żadne serwisy informacyjne nie uraczą nas  tym, co radosne, dające nadzieję i pozytywne? A jeśli coś takiego już znajdą, szukają słabego punktu, aby zaatakować i udowodnić, że świat tak naprawdę jest zły i nie da się z tym nic zrobić. Tak po prostu jest i już. Musimy to zaakceptować. 

Wcale nie musimy. To nas odróżnia od innych stworzeń, że mamy rozum i wolną wolę. Narzekamy, bo chcemy, a nie dlatego, że musimy, czy że nie możemy inaczej. Możemy, jeśli tylko zechcemy. Nawyk można kontrolować i da się przejąć nad nim władzę siłą woli, do której potrzebne są jedynie dobre chęci. Nie bój się odpowiedzieć na posępne pytanie: Co u ciebie?, jakimś radosnym stwierdzeniem. To, że ponarzekamy przypadkowo spotkanemu znajomemu, nie przyniesie nam ulgi w ciężarze, który dźwigamy. Spotykam osoby, które najpierw zalewają mnie lawiną utyskiwań, a potem kończą to wszystko podsumowaniem: Ale ja nie narzekam. 

Moja Babcia przekazała mi wiele życiowych wskazówek i zasad, które wytyczają moją codzienność. Jedna z nich brzmi: Nigdy nie żal się obcym ludziom, że ci źle. Oni i tak ci nie pomogą, i tylko rozniosą to dalej.   

Dlatego wyżalić się potrafię tylko przed tymi, którym ufam bezgranicznie. Od tego są przyjaciele i ta najważniejsza osoba, która jest przy mnie bez względu na wszystko - mój M. 

Nie narzekajmy; życie jest naprawdę takie, jakie chcemy je widzieć. Od wiecznego utyskiwania nie stanie się ani lżejsze, ani lepsze. Natomiast będzie lepsze, jeśli docenimy to, co mamy na wyciągnięcie ręki i nauczymy się dostrzegać odrobinki radości w drobiazgach codzienności. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa