Moc uzdrawiania

Fot. Marcin Oleksa

"Sfrunęli Anieli na ziemię, bielsi niż śnieg

Zobaczyć jak ludzie witają, ten nowy wiek. 

I zważyć czy więcej na świecie, dobra czy zła

Sfrunęli, spojrzeli, struchleli

Bo wszędzie mgła. 

A za tą mgłą zamęt, rozpacz i trwoga

I wieczne o wszystko pretensje do Pana Boga.

Zgubiliśmy gdzieś nadzieję,

Wróćmy po nią do Beltejem

Lęk się rodzi, świat truchleje

Zgubiliśmy się."

Edyta Geppert " z płyty Święta z bajki", słowa: Magda Czapińska 

Zgubiliśmy się. W wiecznej pogoni za niespełnieniem; za tym, aby jeszcze, aby więcej, aby to czy tamto; bo tak trzeba, należy, bo wszyscy tak robią. Zgubiliśmy się. Zgubiliśmy w tym pośpiechu samych siebie; własne, najskrytsze pragnienia i ciszę serca, które krzyczy, bo samo nie umie sobie pomóc. Zgubiliśmy się, kawałek po kawałeczku oddzierając nasze prawdziwe "ja" i przyoblekając maski, za którymi zaczęliśmy się ukrywać, udając, że są prawdziwe. A potem szaleństwo XXI wieku tak nas wciągnęło, że sami uwierzyliśmy, że ta maska, w którą się przyoblekliśmy, to ja. 

Gruby mur, który oddzielił nas od własnego serca, tłumi jego wołanie. A jeśli nawet jakieś strzępki tego krzyku docierają do nas, zatykamy uszy i wchodzimy w rozkrzyczany tłum, włączamy radio i telewizor, do uszu wkładamy słuchawki i biegniemy przez życie, próbując się w nim zapomnieć. Mgła, za którą jest lęk, przygnębienie, niemoc i depresja, przyoblekła wszystko; złagodziła tylko kontury świata, abyśmy nie mogli przyjrzeć się mu uważnie. Bo gdy to wszystko co nas otacza nabierze ostrości, może nas przerazić brzydotą tego, co do tej pory wydawało się najzupełniej normalne i na co dotąd się godziliśmy. 

Na jedną, jedyną noc w roku łagodniejemy. Na chwilę zdejmujemy maskę i jeśli starczy nam siły i odwagi, zasłuchujemy się w ciszę serca, w której tak wiele możemy usłyszeć. W tę jedną, cichą noc odpoczywa świat i odpoczywa człowiek, znużony swoją wędrówką po codzienności i ucieczką przed sobą samym. 

"Święta mają coś z bajki, każdej zimy pisanej od nowa." (Edyta Geppert "Święta z bajki") Na tę bajkę czekamy z niecierpliwością dziecka. Potrzebujemy jej, aby poczuć, że nadal jesteśmy zdolni do tego, aby spojrzeć na kogoś czulej; dotknąć niespodziewanie i wypowiedzieć słowa, które w sobie odnaleźliśmy. Pomimo. Pomimo różnic, które dzielą. Pomimo wypalenia, które w pewnym momencie poczuliśmy. Pomimo przykrości, których od tego kogoś doświadczyliśmy. W tę jedną świętą noc potrafimy kogoś pokochać i komuś przebaczyć. Potrafimy kogoś przytulić i zachować dla siebie przykry komentarz, który ciśnie się na usta. Potrafimy być lepsi niż jesteśmy na codzień, potrafimy się do siebie uśmiechać, podać sobie rękę i usiąść wspólnie przy wigilijnym stole. Mały, biały i tak kruchy jak ludzkie życie opłatek, mieści w sobie tyle życzeń, które wypływają z serca i łączą się w całość dając światło tak jasne, jak Betlejemska Gwiazda. Przełamujemy go i dzielimy się nim, w każdym kawałeczku oddając kawałek siebie; kawałek swojej życzliwości, serdeczności, miłości i dobra, które potrafimy w sobie odnaleźć. W tę jedną cichą noc, gdy Niebo łączy się z Ziemią; gdy zwątpienie ustępuje Nadziei i gdy Miłość, która narodziła się w Betlejem obejmuje wszystko i chce dotknąć każdego, kto Jej na to pozwoli. Przychodzi, aby obdarować Człowieka wolnością; aby powierzchowną i krótkotrwałą wesołkowatość przemienić w radość, która nie przemija; aby uciszyć serce, w którym jest lęk i napełnić je pokojem, którego nieustannie poszukujemy. Ta Miłość ma moc uzdrawiania. Ona przemienia ludzkie serce, które się na nie otworzy. Jeśli ją przyjmiesz, już nigdy nie powiesz "święta, święta i po świętach", bo w twoim życiu Boże Narodzenie będzie trwać nieustannie. Każdy dzień będzie przynosił radość gwiazdki, bo przecież w każdym można dostrzec coś niepowtarzalnego. Tak naprawdę Boże Narodzenie dokonuje się w każdym z nas i nosimy je we własnym sercu. I to nie wolne od pracy dni, ani zastawiony wyszukanymi potrawami stół ma tutaj znaczenie, tylko cisza twojego serca, które odnalazło to, za czym ty przez całe życie pędzisz i czego poszukujesz. Prawdziwy pokój, w którym nie ma lęku i prawdziwą radość, którą przynoszą drobiazgi. Światło, zamiast mroku. Nadzieję, w miejsce zwątpienia. Miłość, która umacnia i oczyszcza serce z egoizmu.

"Świeć nam Gwiazdo nad Betlejem

Bóg się rodzi, moc truchleje

Zgubiliśmy gdzieś Nadzieję

Lecz szukamy jej." 

Życzę Ci, aby Twoje serce poczuło to prawdziwe Boże Narodzenie i aby wniosło je w nadchodzący Nowy Rok. 

Monika A. Oleksa 

 

Fot. Marcin Oleksa

 

Fot. Marcin Oleksa