Dziecko we mnie

Fot. Marcin Oleksa

- Nigdy nie zrozumiem kobiet - powiedział mój dziewięcioletni syn, wchodząc do łazienki i widząc mnie malującą paznokcie u stóp. - Dlaczego ty to robisz?- spytał z typową dla niego ciekawością.

- Żeby ładnie wyglądać. Pomalowane paznokcie u kobiety wyglądają ładniej niż niepomalowane - odpowiedziałam małemu filozofowi. 

- A kto będzie się patrzył na twoje nogi? - wykrzyknął z niedowierzaniem. 

- Wiesz synku, zazwyczaj mężczyźni patrzą właśnie na nogi kobiety - odpowiedziałam poważnie, świadoma tego, że rozmawiam z małym mężczyzną. 

- Ja nie patrzę! - odpowiedział natychmiast. 

- Bo ty jesteś jeszcze za mały, ale jak podrośniesz, też będziesz zwracał uwagę na nogi kobiet i ich pomalowane paznokcie. 

Mój synek zdecydowanie pokręcił głową i zamyślił się przez chwilę. 

- A na ciebie też ktoś patrzy? - spytał niepewnie. 

- No, mam nadzieję, że jeszcze tak - odpowiedziałam, uśmiechając się do niego. 

- Ale przecież ty już masz męża!

Tym jednym zdaniem podsumował wszystko. Bez komentarza:) 

Mali dorośli :)

 

Dziecko patrzy na świat inaczej niż dorosły. Dzięki dziecięcej ufności i czystości serca, którego jeszcze nie zagłuszyło życie, dziecko nie komplikuje świata ani otaczającej go rzeczywistości, tylko przyjmuje wszystko takim, jakie jest. Dzięki umiejętności przebywania w dwóch światach na raz - w krainie fantazji i zwykłego życia; dzieci potrafią dostrzec radość w każdym wydarzeniu i jak nikt inny umieją cieszyć się chwilą, która zadziwiona przy nich przystaje. My musimy tego zatrzymania w sobie szukać; dzieci robią to naturalnie. Radosny śmiech dziecka to najlepsza terapia na depresję i wszelkie smutki. Nie ma w nim zakłamania czy udawania; jest spontaniczność i szczęście, które one po prostu zbierają garściami każdego dnia. To my, dorośli, komplikujemy ich świat, narzucamy im nasz sposób myślenia i wymagamy, aby były takie, jak tego oczekujemy. Często poprzez nasze dzieci realizujemy własne, niespełnione marzenia, ani przez chwilę nie zastanawiając się, czy one właśnie tego chcą? Uszczęśliwiamy ich na siłę i wymagamy za to wdzięczności. Nie słuchamy ich, twierdząc, że dzieci i ryby głosu nie mają; i że my wiemy lepiej, co dla nich dobre. Nie traktujemy ich poważnie i nie potrafimy zrozumieć, że to my powinniśmy się uczyć od nich. Od dzieci. Bo one mają w sercach czystą i prostą radość; a my często mrok, zagubienie, niezrozumienie i smutek. 

Nawet w takich małych ciałkach, serce jest ogromne!

Każdy w nas ma w sobie dziecko, które nie odeszło wraz z wiekiem dojrzewania. Pozostało, aby przypominać nam, że mamy prawo do słabości i nie musimy dźwigać całego świata na naszych barkach. To dziecko odzywa się w chwilach, gdy potrafimy przystanąć przy motylu; zachwycić się niezapominajką; z uśmiechem na twarzy obejrzeć Niedźwiedzia w Dużym Niebieskim Domu i ubrudzić lodami, na które wciąż patrzymy wzrokiem z dzieciństwa. Małe dziecko w nas chroni dużego dorosłego przed nim samym i paradoksalnie, otacza go opieką w momentach, które wydają się nie do uniesienia. Uczy dostrzegać drobiazgi i popycha za tęsknotą noszoną w sercu. Przede wszystkim jednak potrzebuje bliskości - dotyku, przytulenia, uścisku; czasami tylko dotknięcia; ale obecności kogoś tuż obok. I właśnie to pragnienie dziecka, od zawsze noszone w sercu, popycha nas ku ludziom, których uczymy się nie mijać obojętnie.

Szczera radość dziecka wypisana jest na jego twarzy

Dziecko we mnie wciąż lubi oglądać mądre bajki i baśnie dla dzieci. Dziś, oglądając z okazji Dnia Dziecka:) ciekawą adaptację Śpiącej Królewny - "Czarownicę", płakałam wzruszona, zupełnie jak przy "Znachorze". Dziecko we mnie rozmawia z każdym napotkanym ptakiem, ślimakiem, motylem, gąsienicą, nie wspominając już o futrzakach, z którymi rozumiem się chyba najlepiej:) Godzinami potrafię wpatrywać się w witrynę, za którą znajdują się kolorowe kulki lodów lub smakowite ciastka, i nie mogę się zdecydować, na które akurat mam ochotę; bo mam ochotę na wszystkie! Dziecko, które ukryłam gdzieś w sobie, wciąż grzebie w talerzu, bo syndrom Tadka Niejadka pozostał mi do dzisiaj. Tak jak wiele innych traumatycznych wydarzeń, przed którymi to skulone we mnie dziecko mnie ratuje. I robi to skutecznie, bo ma siłę, której mi często brakuje. 

Mała dziewczynka we mnie wciąż wierzy w świat, w którym dobro zawsze zwycięża; wypatruje wróżek i ucieka do krainy fantazji, kiedy rzeczywistość pochmurnieje. Zachwyca się delikatnymi sukienkami i zapuszcza włosy, bo w dzieciństwie zawsze marzyła o tym, aby były długie. I od czasu do czasu robi sobie samej prezenty; małe przyjemności, które sprawiają, że moje dorosłe serce cieszy się jak dziecko z drobiazgów, które jednak mają moc uzdrawiania. 

Każdy z nas ma w sobie dziecko. Warto go czasami posłuchać... 

Wszystkim dzieciom - tym małym i tym dużym, składam najcieplejsze i serdeczne życzenia, aby nigdy nie zapomniały o tym, co cieszyło i każdego dnia na nowo odnajdywały te okruszki szczęścia, po które wystarczy się tylko schylić... 

Monika A. Oleksa

Dzieło moich chłopców i przyjaciół ze Świdnicy, za którymi strasznie tęsknimy:)