Dzień dobry poniedziałku! - Premierowy prolog!

Fot. Marcin Piotr Oleksa 

Obudziła się bez żalu do poniedziałku, że nadszedł. Nie miała również pretensji do jesieni, że powitała ją chłodnym porankiem i szarością za oknem. Ewa lubiła jesień. Czekała na nią niecierpliwie, bo właśnie jesień; piękna, kolorowa Pani; wypełniała jej dni dziecięcą wrzawą, zapełniała grafik spotkaniami i zmuszała do działania, którego Ewa potrzebowała. Jesień wybudzała ją z apatii i letniej tęsknoty za czymś, czego w jej życiu zabrakło, i za kimś, kto pojawił się tylko na chwilę, ale odebrał Ewie wszystko. Jej marzenia spopielały, dziewczęcą radość zastąpił dojrzały rozsądek, a serce - wciąż niezamieszkałe, oddała pracy, która powracała z każdą jesienią.

Czuła się odpowiedzialna za zespół, który kiedyś, przed laty, założyła jej mama, i po jej odejściu starała się robić wszystko, aby sprostać wysoko postawionym wyzwaniom, które sama na siebie nałożyła. Taka już była - skrupulatna i drobiazgowa. Dokładna i wymagająca. W pracy pewna siebie, a w życiu - kompletnie zagubiona w samotności, którą wypełniali jej kot, przyjaciółka i Babcia. 

Ewa zawsze się uśmiechała, myśląc o Babci. Ta starsza, doświadczona przez życie kobieta, była dla Ewy wszystkim. Wychowała ją i przez cały czas była blisko, zalepiając plasterkiem rany - te widzialne i niewidzialne, o których w jakiś niepojęty sposób wiedziała. Swoją mądrością częstowała wnuczkę jak deserem. Czasami gorzkim, ale zawsze prawdziwym, nigdy z proszku czy gotowym do podania w trzy minuty. 

Babcia była jedyną wartością, na której Ewa zbudowała swoje życie, i opoką, która dziewczynę podtrzymywała. 

W ten poniedziałkowy, pochmurny poranek, myśl o Babci ociepliła chłodną kuchnię, w której Ewa krzątała się, przygotowując lekkie śniadanie i czarną herbatę na rozbudzenie. 

Miała dziś dużo do zrobienia. Po głowie plątało jej się kilka pomysłów, o których chciała porozmawiać z Pawłem. Grupa maluchów przygotowywała się do koncertu inaugurującego nowy rok pracy, który zawsze odbywał się w październiku w miejskim domu kultury. W związku z tym koncertem Ewa była dziś umówiona z panią Iwoną, która miała przedstawić im propozycje tegorocznych kostiumów dla dzieci. W tym roku Ewa wymyśliła nowy układ choreograficzny - jesienny pociąg przewożący wszystkie dary, jakimi ta piękna pora roku obdarowywała ludzi, przychodząc w swojej strojnej szacie i z wypełnionymi rękami. 

Tak, dzień zapowiadał się intensywny i pełen wyzwań, którymi Ewa go obdzieliła. 

Skończyła śniadanie, wstawiła pusty talerz i kubek do zlewu, i sprawdziła, czy w kocich miskach jest woda i karma dla Tosi. Ubierając się, czuła zapach energetyzującego żelu pod prysznic, którego rano używała. 

Nie odstraszył jej chłód i wilgoć za oknem. Na tę porę roku była dobrze przygotowana. Lubiła ciepłe, stonowane golfy, które miękko układały się na szyi Ewy, chroniąc ją przed zimnem. Na plecy dodatkowo narzucała szale w intensywnych, i wyróżniających się na tle golfów, kolorach. Otulała się nimi, uzbrojona w pancerz, za którym było ciepło i bezpiecznie. Całości dopełniał jeszcze wisiorek i bransoletka, oraz mgiełka perfum, których zapach towarzyszył Ewie przez cały dzień. Jeszcze płaszcz i botki, szare, wiązane tuż nad kostką, którym nie mogła się oprzeć, jak tylko je zobaczyła na sklepowej wystawie, i była gotowa. 

Gotowa na przywitanie się z poniedziałkiem i przyjęcie tego dnia ze wszystkim, co przyniesie. Bez marudzenia i kręcenia nosem. Bez oglądania się na miniony weekend i narzekania na zbyt krótki sen i kiepską pogodę za oknem. Przywitanie z radością, że nadszedł. Bo przecież zawsze czymś obdarowuje. Ewa o tym wiedziała, dlatego zamykając drzwi, uśmiechnęła się i skinęła głową, oddając poniedziałkowi pozdrowienie, którym ją przywitał. 

Monika A. Oleksa        

W związku z premierą mojej najnowszej książki, na dobry początek tygodnia chcę Ci ofiarować wraz z poniedziałkiem przedsmak tego, co znajduje się na kartkach mojej powieści "Samotność ma twoje imię". Tego prologu tam nie znajdziesz, ale bohaterkę spotkasz już na pierwszej stronie i, mam nadzieję, polubisz i przygarniesz do swojego serca... 

Fot. Marcin Piotr Oleksa