Czerwony namiot

Fot. Marcin Oleksa

Witaj! Tak miło Cię widzieć. Zmęczona? Ciężki dzień? Tak wiele rzeczy do zrobienia, załatwienia, załagodzenia, a na to wszystko jedno życie... 

Usiądź na chwilę ze mną. Zaparzyć Ci herbaty? Czarnej? Zielonej? Wiesz, lubię jak w mojej herbacie tańczą wirujące listki. Taka herbata ma dla mnie szczególny, wyjątkowy smak. Dużo potrafi o sobie opowiedzieć. I smakuje zupełnie inaczej, gdy pije się ją w miłym towarzystwie. Właśnie z Tobą. Dobrze, że jesteś. 

Wiesz, ta świadomość, że jest ktoś, kto pomyśli o mnie ciepło i kto choć przez chwilę zostawi swoje zabiegane i wypełnione obowiązkami życie, i odda ten bezcenny czas mnie, jest niesamowita i każdego dnia daje energię, aby wstac rano z łóżka, i z uśmiechem przywitać dzień i przyjąć to wszystko, co dla mnie przygotował. Bo wiem, że nie jestem z tym sama. 

Chciałabym dzisiaj zaprosić Cię do Czerwonego Namiotu. Chciałabym, abyś weszła tam razem ze mną. Pamiętasz to miejsce, do którego wstęp miały tylko kobiety i w którym były ze sobą tak blisko, bez względu na to, czy łączyło je jakiekolwiek pokrewieństwo? Panowała między nimi jedność, łącząca wszystkie córki Ewy; a dni, które tam spędzały, zbliżały je do siebie jeszcze bardziej, niż pracowita codzienność. W Czerwonym Namiocie miały czas na to, aby opowiedzieć o tym, co uwiera i podzielić się tym, co cieszy. Wiedziały, że bez względu na wszystko, znajdą tam wsparcie drugiej kobiety, która ich zrozumie. 

Wejdziesz tam dzisiaj ze mną i pobędziesz trochę, abyśmy mogły się lepiej poznać? Nie musisz nawet nic mówić, wystarczy że razem pomilczymy. Milczenie też zbliża, jeśli dzielą je duchowo bliskie sobie osoby. Wiesz, o tak wiele chciałabym Cię zapytać. Chciałabym posłuchać, o czym marzyłaś jeszcze kilka lat temu i co się stało z tymi marzeniami dziś? Czy masz siłę o nie walczyć; czy też życie Cię przerosło i odłożyłaś je na bok, na potem? Chciałabym dowiedzieć się, co Cię wybudza w nocy i z jaką myślą zasypiasz? I o czym myślisz, kiedy rano otwierasz sklejone jeszcze snem oczy i zaczynasz dzień? Chciałabym również, abyś opowiedziała mi, jakie zdarzenia skłoniły Cię do wybrania tej drogi, jaką właśnie podążasz i do zamieszkania w tym miejscu, w którym teraz się znajdujesz? Czy nadal zachwyca Cię to, co zachwycało jeszcze kilkanaście lat temu? I czy nadal wierzysz w ludzi, pomimo przykrych doświadczeń, które każda z nas kiedyś, przez kogoś, przeszła? Czy śpiewasz dla siebie kiedy nikt nie słyszy i czy uśmiechasz się do motyla, kiedy wydaje Ci się, że nikt na Ciebie nie patrzy? Czy zdarza Ci się patrzeć tęsknie w Niebo i wysyłać tam myśli i prośby, które Tobie samej wydają się niemożliwe do spełnienia? 

Mnie się zdarza; tak jak zdarza mi się uśmiechać do brzozy i rozmawiać z gołębiem. Śpiewam, choć nie potrafię :), kiedy nikt mnie nie słyszy. Umila mi to sprzątanie :) Wierzę w ludzi, choć wiele razy mnie skrzywdzili. Nigdy nikogo nie przekreślam, zawsze daję człowiekowi drugą szansę, bo wierzę, że na nią zasługuje. Jest we mnie wiele lęków, które wyłażą szczególnie nocą, wraz z kosmatym pająkiem, ukrytym gdzieś w kącie mojej świadomości. Od każdego dnia oczekuję, że przyniesie mi coś dobrego; i uczę się nie martwić na zapas, chociaż nie zawsze mi to jeszcze wychodzi. Kocham swoją pracę i pielęgnuję pasję, która daje mi ogromną radość i spełnienie. Od 19 lat jestem zachłannie i wręcz szaleńczo zakochana w moim M., którego kiedyś wyprosiłam, patrząc tęsknie w Niebo. Jego wsparcie pomaga mi wciąż wierzyć w marzenia, które kiedyś w sobie odnalazłam. Są dni, kiedy potrzebuję samotności. Takiego pobycia sam na sam ze sobą i tym wszystkim, co się we mnie kłębi. Wtedy właśnie wchodzę do mojego namiotu i czekam, z nadzieją, że zechcesz tam wejść ze mną i pobyć przez chwilę obok mnie. 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa