Literackie czwartki: 16 godzin z życia kobiety

Fot. Marcin Oleksa

Pomarańczowa kula nad jej głową ocieplała swoim światłem przytulne wnętrze, w którego urządzenie Joanna włożyła dużo swojej pracy i pieniędzy. Lubiła każdy szczegół w tym pokoju, który otulał ją po ciężkim dniu, gdy zmęczona całym dniem pracy wracała do pustego domu. Zawsze najpierw otwierała okno, aby wpuścić trochę powietrza i dźwięków ulicy do uśpionego mieszkania. Potem nastawiała wodę na herbatę i przygotowywała coś do jedzenia. Nie spieszyła się. Nie miała dokąd. Do wieczornych zajęć fitnessu miała dużo czasu. Wypełniała go działaniem. Starała się, aby jej ręce i głowa były przez cały czas zajęte. Wtedy nie napływały myśli i Joanna mogła się skoncentrować na zajęciach, które wyznaczała jej codzienność. Po prostu, na życiu. To życie... Plotło się dzień po dniu cieniutką nitką rutynowych czynności i odświętnych chwil; przynosiło wiele, zabierało jeszcze więcej; przyprawiało dni i noce radością spotkań, goryczą samotności, słonym smakiem łez i słodyczą chwil, które nie chciały trwać.

Spotkała kiedyś miłość. Miała gorzki smak. Naobiecywała i nie dotrzymała słowa. Naprzynosiła planów, nadziei i marzeń, których nie zdążyła spełnić. Odeszła, zabierając ze sobą złudzenia, którym uległa Joanna. Zabrała ze sobą nawet wspomnienia, których Joanna nie chciała. Bo bolały. 

Wraz z goryczą, której doświadczyła, pojawiła się nieufność. Do ludzi, bo krzywdzą. Do uczuć, bo ranią. Do zaangażowania, bo zbyt drogo kosztuje. Dlatego zamknęła swoją tęsknotę w szkatułce, którą przywiozła kiedyś z podróży do Portugalii i zaglądała do niej tylko w chwilach słabości. A takich starała się miewać jak najrzadziej. Była dzielna i zmagała się z życiem po swojemu. Twardo stąpała po ziemi i nauczyła się, że współczesny świat nie jest miejscem przyjaznym miłości. Po prostu nie ma na nią czasu, bo wciąż pędzi i gna; tak wielu rzeczy chce spróbować na raz i tak niewiele czasu zostawia człowiekowi. I wciąż stawia wybory, z których niejednokrotnie oba warianty są nie do przyjęcia. 

Joanna spojrzała w ciemniejące okno i przymknęła oczy. Pomarańczowe światło lampy przypomniało letni urlop i czas nie spięty żadnymi ramami. Morze i jego zapach powróciły do Joanny z całą swoją intensywnością. Zatęskniła za ciepłym piaskiem i dotykiem dłoni na swoim rozgrzanym brzuchu. Ta dłoń chciała się wpleść między jej ściśnięte palce i zostać. Na jak długo? Nie wiedziała. Nie miała pewności. Dlatego nie pozwoliła jej i wyjechała bez pożegnania. Bo tak było bezpieczniej. Skaleczone serce można było zakleić plasterkiem znajomej rutyny, oswojonej codzienności; rozerwanego, nie dało się pozszywać niczym. Nawet nićmi zapomnienia, wyplatanymi przez czas. Więc Joanna już nie ryzykowała. Oklejała serce tak, by nie krzyczało i sama dyktowała mu warunki. Umiała negocjować. Była w tym dobra i za to doceniano ją w pracy. Jej własne serce jednak nie chciało jej docenić. Nawet nie miało takiego zamiaru. Krzyczało, pomimo tego, że nie chciała go słuchać. Nie liczyło się z tym, co Joanna sobie zaplanowała. Ono miało zupełnie inny pomysł na życie i tylko... ona nie chciała go słuchać. 

Kuchnia zapachniała bazylią, rozłożoną starannie na plasterkach pomidora. Znad delikatnego kubka ze stokrotkami uniosła się smuga białego dymu i przeciągnęła się powoli nad stołem, wabiąc zapachem świeżo parzonej, aromatycznej herbaty. Z radia popłynął cichy, nastrojowy głos Sade i otulił Joannę swoim ciepłem, podobnie jak pomarańczowe światło, które wznosiło się nad jej głową jak letnie, wieczorne słońce. Uśmiechnęła się do swojego odbicia w szybie kuchennego okna i do jesieni, której postanowiła dać szansę. Sobie samej takiej szansy dać jeszcze nie umiała. Ale wierzyła, że życie i dla niej przygotuje  jakąś niespodziankę. Musi tylko szerzej otworzyć oczy i nauczyć się rozglądać dookoła. I zaufać, choć dziś było to jeszcze za trudne... 

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa

W kolejnym Literackim Czwartku witam Was fragmentem opowiadania ze zbioru "16 godzin z życia kobiety". Pomysł na taki właśnie projekt przyszedł do mnie we wrześniu, w moich Dąbkach, które mają naprawdę niesamowitą, twórczą atmosferę. Będę plotła te opowiadania na przemian z Samotnością, wierząc, że w przyszłym roku będą gotowe i trafią w ręce Czytelników... 

Miłego dnia:) 

 

Fot. Marcin Oleksa

  

Fot. Marcin Oleksa