Bajkolandia - Magiczna podróż

Autor: Miłosz Oleksa

Cały świat pogrążony był we śnie. Na niebie błyszczały gwiazdy, opromieniając swoim światłem Mleczną Drogę, a księżyc świecił tej nocy tak jasno, jak samo słońce za dnia. W pewnym domu na ulicy Baśniowej ktoś jednak nie spał. Mały Wojtek obudził się zaniepokojony dziwnym dźwiękiem. Coś jakby delikatne brzmienie dzwoneczka dobiegało zza okna, z Wojtkowego ogrodu. 

- Co to może być? - zapytał chłopiec samego siebie i nie musiał długo czekać na odpowiedź, bo tuż pod swoim oknem zobaczył sanie. Wielkie i majestatyczne, zaprzężone w renifery z dumnie uniesionymi głowami, stały sobie spokojnie w ogródku chłopca, a w nich siedział gruby pan ubrany w biało-czerwoną szatę i w czapkę w tych samych kolorach. 

Mały Wojtek szybko się ubrał, pamiętając o przestrogach mamy, aby w zimie zawsze nakładać czapkę, szalik i rękawiczki; i zaciekawiony wybiegł do ogrodu. Kiedy tak biegł, wpadł na kogoś, odbił się od czegoś miękkiego i przewrócił na ziemię. Ze strachu zamknął oczy, a gdy je otworzył, zobaczył że sympatyczny, starszy pan podaje mu rękę. Wojtek podał mu swoją, a kiedy poczuł jej ciepło i przypatrzył się dokładnie, już zrozumiał. To był Święty Mikołaj!

- Czy to naprawdę ty, Święty Mikołaju, czy to tylko sen, a ja nadal jestem w swoim łóżku? - spytał niepewnie Wojtek, szczypiąc się w policzek, aby sprawdzić, czy nie śni. Zimne powietrze na dworze rozbudziło go jednak na dobre, uszczypnięty policzek zabolał, więc Wojtek był niemal pewny, że to się dzieje naprawdę! I nie mógł w to uwierzyć. 

- Oczywiście, że to ja, Wojtku. - Odpowiedział Mikołaj. - Któż inny nosi takie śmieszne ubranie, co, mały smyku?

- No tak, ale... Mikołaju, dlaczego jesteś w moim ogródku? Przecież tyle dzieci czeka dziś na ciebie, spóźnisz się z prezentami. 

Mikołaj spojrzał na Wojtka łagodnie i uśmiechnął się. 

- Nie martw się, mam wielu zaufanych pomocników, a moje elfy już zadbały o to, aby każde dziecko dostało tej nocy swój prezent. Jestem tutaj, Wojtku, aby zabrać kogoś w magiczną podróż. Miałbyś ochotę na wycieczkę na Biegun Północny? 

- Ale jak? - spytał Wojtek, patrząc na Mikołaja okrągłymi ze zdziwienia oczami.

- A tak - odpowiedział Mikołaj, wskazując na swoje sanie. Znudzone renifery przytupywały już niecierpliwie i widać było, że nie lubią czekać w jednym miejscu za długo. 

- Naprawdę mógłbym z tobą pojechać i na własne oczy zobaczyć twoją krainę? - Wojtek bardzo się bał, że Mikołaj żartuje, a on sam za chwilę będzie musiał wrócić do swojego łóżka, w którym pewnie już i tak nie zaśnie, tab bardzo był podekscytowany. 

- Naprawdę - odpowiedział spokojnie Mikołaj. - Jeśli tylko chcesz, zabiorę cię w podróż pełną przygód, której nigdy nie zapomnisz.

- Hurra! - Wojtek podskoczył z radości i wsunął swoją małą rączkę w wielką dłoń Mikołaja. - To jedźmy! 

- Proszę bardzo. - Mikołaj pomógł chłopcu wdrapać się do wysokich sań, otulił go mocno baranią skórą i... ruszyli. 

I tak Święty Mikołaj i mały Wojtek udali się w magiczną podróż na Biegun Północny... cdn. 

Miłosz Oleksa, lat 9 (z pomocą mamy, która stylistycznie wygładziła tekst :D ) 

Dwaj pomocnicy  Świętego Mikołaja:)