Samotność - spotkanie

Fot. Marcin Oleksa 

Miała dziś pełne ręce roboty. Wiosenne słońce, na które wszyscy czekali z utęsknieniem, odsłoniło zastygłe na szybach, zakurzone smugi, które drwiły i uśmiechały się złośliwie. Ewa postanowiła, że rozprawi się z nimi właśnie dzisiaj, aby nic nie zasłaniało jej tak pięknie budzącego się do życia świata. 

Słońce od samego rana naładowało ją dobrą energią. "To będzie miły dzień", pomyślała, i tak postanowiła go spędzić. Z piekarnika dolatywał czekoladowy zapach chałwowca; budyń stygł, odstawiony na blat, a Ewa promieniała. Nie miała na dzisiaj żadnych planów, ale czuła, że wiosenne popołudnie jeszcze ją zaskoczy. 

Wiosna pachniała wilgotną ziemią i rozkwitającymi na drzewach kwiatami. Brzoza pyliła, powodując u Ewy pieczenie i łzawienie oczu; a wścibskie bąki zaglądały za firankę, skuszone słodkimi zapachami z kuchni. 

Stał pod jej oknem i patrzył na nią. Poczuła się nieswojo. Nerwowo zebrała włosy i związała je niedbale kolorową gumką. Wychyliła się i spryskała szybę na zewnątrz, a potem papierowym ręcznikiem zebrała mokre plamy i wytarła szybę, przyglądając się z przyjemnością efektowi. Kątem oka dostrzegła, że się uśmiechnął. Krępował ją. Był młody i przystojny, a ona wyglądała dziś jak Kopciuszek, który nie poszedł na bal.

Ostatni rzut oka na okno i gotowe. Z ulgą zaczęła je zamykać, chcąc się uwolnić od jego spojrzenia. 

- Czy da się pani zaprosić na kawę?- zaskoczył ją tym pytaniem i miękkim, radiowym głosem, którym chciała się otulić. Spojrzała na niego z niedowierzaniem i pokręciła głową.

- Nie umawiam się z nieznajomymi - rzuciła ostro, chcąc aby sobie poszedł. 

- Mam na imie Robert i jestem pani sąsiadem z bloku naprzeciwko - wskazał na budynek, który zasłonił jej widok na widoczne z jej okien kiedyś pola. 

Znów pokręciła głową, ale tym razem uśmiechnęła się. 

- Przepraszam, ale obawiam się, że w najbliższym czasie nie znajdę wolnej chwili - odpowiedziała, tym razem uprzejmiej. 

- To ja poczekam na ten dalszy czas - powiedział, z wesołym błyskiem w oczach, a Ewa nie mogła powstrzymać się od kolejnego uśmiechu. - Życzę miłego dnia - podniósł rękę w geście pożegnania. Skinęła głową, co miało oznaczać: "Ja tobie też", i zamknęła czyste, pachnące świeżością okno. 

Wyłączyła chałwowca i wyjęła blaszkę z piekarnika. W czasie gdy ciasto stygło, zajęła się przygotowaniem masy. Musiała czymś zająć ręce, aby odciągnąć myśli od zdarzenia pod oknem, ale nie mogła się skupić nawet na najprostszej czynności. Pokruszyła chałwę, a potem zamieszała ugotowany wcześniej budyń i sprawdziła, czy wystygł. Utarła miękkie masło na puch i powoli mieszała składniki, dodając po łyżce budyniu do puszystej masy. Robiąc to, myślała o tym dziwnym spotkaniu-nie spotkaniu, i o zupełnie obcym mężczyźnie, który zobaczył w niej kobietę. Przystojny był, ale taki młody! Młodszy od Ewy i to ją wystraszyło. Nie wierzyła, że ktoś taki jak on, mógłby się zainteresować kimś takim jak ona. Po prostu nie wierzyła. 

Wyjęła czekoladowe ciasto z blaszki i przekroiła je na pół, a potem włożyła masę między dwie połówki i posmarowała nią górę ciasta. Za parę godzin będzie gotowe i będzie mogła usiąść z niespieszną filiżanką kawy i kawałkiem chałwowca, który będzie musiał umilić jej samotny wieczór swoim słodkim smakiem.   

Monika A. Oleksa 

Fot. Marcin Oleksa

 Po przepis na chałwowca zapraszam do zakładki Przepisy ze szczyptą miłości:)